Düþünürken Daldan Dala Sýçradýðýmýn Farkýndayým!

Ne demiþler efendim “geçmiþteki hatýralarýmýza gülümseyerek baktýðýmýz anda, büyümüþüz demektir” dün deðil de bugün sorsanýz büyümeyi kim ister ki? Þimdi desem ki ben bile inanmýyorum ama beni bu dünyadan bizim dünya malý adýna giderken hiçbir þey alamadýðýmýzý görebilmesi için, elini tabutun dýþýnda býraksýn, olabilir mi böyle bir þey? Aslýnda her cenaze tabutun etrafýna yazmalýyýz ki “Bir gün ayrýlacaðýmýzý düþünebilseydik, birbirimize daha iyi davranýrdýk. ”Faydasý olabilirim miydi ki acaba? Düne yani bir on, on beþ yýl öncesine bakarsam dalgýn olan kafamla bir þeyler öðretmeye çalýþmamýn, rüzgârlý havada ateþ yakmaya benzediðine þahit oluyorum. Hatta daha ileriye giderek söylenilen bu çok güzel cümle gibi davrandýðýmý þimdi düþünüyorum! “Uçmasýný bilmiyorsan uçurumun kenarýnda yuva yapma”.

Düþünürken daldan dala sýçradýðýmýn farkýndayým. Biliyorum ki düþüncelerim derinleþtikçe üzüleceðim lakin düþünmek zorundayým yazmak için, istiyorum ki yazýlarýmla içeriye girince içeriyi aydýnlatan gibi olayým, karanlýk edenler gibi olmayayým. Müzik severim halk müziði arabesk falan, lakin müzik dinlerken gönlümü eðlendirip dinlendirirken bana haydi kalk beste yap diyemiyor, sadece dinlettiriyor. Þiir öylemi hem iyi bir öðretmen hem de gönlü okþayan, okuyarak gülümseten yazdýran bir dal deðil midir? Þansa da inanýrým hangimiz inanmayýz ki? Sevmediðimiz birisi bir þeyler baþaramayan birisi, bir þeyi baþarýnca bunu ancak þansla açýklar kendimizi avuturuz! Sözlerimin bu son kýsmýný böyle derinden vurgulayýnca, herkesin yüzü benimkisi gibi sanýrsam çok deðiþik bir ifadeyle þaþkýn bir hal aldý, kýzardý sanýrsam galiba!

Yazarken sanýlmasýn kýlý kýrk yaran bir anlatýmým var, bin bir emekle yazýyorum o doðru, keþke okuyucu deðerini bilseydi diye düþünmeden yazarým, bir katkým olsun isterim önce bana sonra okuyuculara, zaten okuyucularýmýn da böyle düþüneceðini hiç zan etmiyorum sadece karalýyorum. Þöylede bir þeyi ifade etmek istemiyorum, öyle beceriksizim ki elimde kör eþek elinden yem yemez! Bunu espri olsun diye yazdým haberiniz olsun. Bilirsiniz ki ah konuþunca mangalda kül býrakmak istemem dediðim de olmaz sizler gibi, çam sakýzý çoban armaðaný misali olsun zaten gerisi gelir… Umarým zan etmiyorum da, anlattýklarýndan hiçbir þey anlamadým ki yorum yazayým diyen çýkmaz inþallah bu kadar daldan dala bir serçe gibi atlarken, sizi üstadýn güzel bir þiiri ile baþ baþa býrakayým selamlarýmla.

Bahar Þarkýsý…

Titrek bir damladýr aksi sevincin
Yüzünün sararmýþ yapraklarýnda
Ne zaman kederden taþarsa için
Þarkýlar taþýrsýn dudaklarýnda.
Ýþlerken hülyama sesten örgüler
Bir çini vazodan dökülen güller
Gibi hülyada fecirler güler
Buruþmuþ bir çiçek parmaklarýnda.

Gözlerin kararan yollarda üzgün
Ve bir zambak kadar beyazdý yüzün;
Süzülüp akasya dallarýndan gün
Erir damla damla ayaklarýnda.

Sesin perde perde geniþledikçe
Solan gözlerinden yaðarken gece
Sürür eteðini silik ve ince
Bir gölge bahçenin uzaklarýnda.

Sen böyle kederden taþtýðýn akþam
Derim dudaðýnda þarký ben olsam
Gözlerinde damla, içinde gam
Eriyen renk olsam yanaklarýnda

Ahmet Muhip Dýranas

Mehmet Aluç