Aðabeyinin ve en küçük amcasýna  sünnet töreni hazýrlýðý vardý hummalý hazýrlýklar içinde. Fakirlik diz boyu, tören yeri evlerinin  avlusu. Elbise, ayakkabý, gömlekler alýnmýþtý onlara. Ne kadar güzeldiler. Avlunun bir köþesine çekilmiþ; sünnet olacak  kocaman aðabeyi ve amcasýný, etrafta olup bitenleri izliyordu ki babasý elinden tutup götürdü eve. Apar  topar o güzel beyaz gömlekten giydirdiler. Uzuncaydý boyu. Babasý “ - Hadi oðlum bak sende amcan ve aðabeyin gibi  erkek olacaksýn !“ dedi Murat’a. Hazýr tören varken son anda onu da katmýþlardý  merasime. Sünnet ne bilmiyordu ki. O kadar sevinmiþti, yeni gömlekle ortalýkta dolaþýp þöyle bir tuhaf kollarýný açarak yürümeyi. En son aldýlar onu  odaya. Aðabeyi ve amcasý yatýyorlardý yatakta gülerek. Kocaman çocuklardý onlar; 8 yaþ vardý aralarýnda. Kirvesiydi babasý ve aldý kucaðýna, oturdu bir sandalyeye. Bir amca geldi yanlarýna, kocaman siyah çantasýyla. Adý sünnetçi Mahmut Efendi. Ýlk yalan ve aldatmayý o kocaman Adamda yaþadý. Önüne eðildi ve “ - Yukarýya bak yavrum..Bak kuþ uçuyor..Bak civciv çýkýyor!  “ dedi. Baktý bakmasýna da ne kuþ vardý ne civciv. Ama olan olmuþtu artýk . Aðlama ve baðýrma sesleri davul zurna gürültüsünde güme  gitti tabi ki.

                        Getirdiler; yataðýn bir kenarýna da  yatýrdýlar. Kývranýyor acýdan ve aðlýyordu baðýra çaðýra. Bir ara gözü diðer gazi sünnet arkadaþlarýna iliþti. Rahat rahat gülüyorlardý. Onlar þapkalarýný yanlarýna ters olarak koymuþlardý. Bir þeyler koyuyorlardý gelen giden o þapkalara. Murat’ýn þapkasý yoktu galiba. Unutamadýðý tek þey yaþlý bir akraba teyzenin; acýdan yumruk halindeki elini zorla açarak avucuna bir þey býraktýðý idi. O býrakýlanýn delikli bir para olduðunu sonradan anladý avucunu açýnca. Onu da dedesi aldý  elinden kaybolmasýn diye. Kýsacasý  Murat’ýn  sünneti ekstradan olmuþtu iþte.  Ayrý bir masraf yapýlmamýþtý. Ama hala düþünüp duruyordu  o beyaz uzun gömlek nereden temin edilmiþti birden?  Birde üstüne üstlük bu masrafsýz gazi çocuðun  masraflara katkýsý bile olmuþtu. O dedesinin el koyduðu delikli para ne kadar ise o kadar iþte. Aðabey ve amcasý iki gün sonra terk ettiler yataðý ve baþladýlar bahçede koþuþturmaya. O ise iki hafta kalkamadý yataktan, bazý þeyler ters gitmiþ kanamasý geçmiyordu bir türlü. O amca her gün gelip devam etmiþti pansumana. Ne zaman gelse sünnet mevsimi korkar Murat. Þuur altýnda geçmeyen bir iz býrakmýþtý o kanlý ve acýlý anlar.

                            Evlerinin çok yakýnýnda bir camii vardý eski.  Yolda ki elektrik direði adeta yapýþýk gibiydi evin duvarýna.  Ezan sesine karýþan köpeklerin ulumasýyla açardý  gözlerini her sabah. Baþýboþ ne çok köpek vardý mahallesinde o zamanlar. Ezan sesine koro halinde eþlikle uluduklarýnda çok korkar; baðýrlarýna sýðýnýrdý ana ve babasýnýn. Onlarýn " --korkma yavrum, onlar ezan sesinden kaçan þeytana, iblise uluyorlar. Korkma! “ diyerek saçlarýný okþayýp  sakinleþtirmeye çalýþýrlardý. Sakinleþtiðinde kalkar, elektrik direðindeki sokak lambasýnýn hafifçe aydýnlattýðý yola dikerdi gözlerini. Hiç birinde kaçtýklarýný söyledikleri þeytaný göremezdi nedense.

                           "- Oðlum taþ atana ekmek at! " diye nasihat ederdi babasý. Ne zaman kavga etse hep taþ atarlardý mahalledeki çocuklar. Bir gün yine bir çocuk taþ atmýþ ve kafasýndan kanlar akarken; eve gitti koþarak.  Her kiþiye akþam yemeklerinde  bir parça olarak daðýtýlan çarþý ekmeklerinin annesi tarafýndan nereye saklandýðýný biliyordu Murat.  Ekmek tenceresini açtý ve  bayat ekmekleri topladý. Ona taþ atan çocuðun kafasýna ekmekleri attý bir hýþýmla. O haylaz çocuklar ve komþu kadýnlar kahkahalarla gülüp alay ederlerdi. Neden güldüklerini babasýna soramadý asla.

                           Yer sofrasý kuruldu akþam. Yenmeye baþlandý yemekler. O ara annesi kalktý, çocuklarýna daðýtmak üzere ekmek tenceresinin kapaðýný açýnca gördü boþ olduðunu. Baðýrdý þiddetle: “ – Ekmekleri kim yedi ?” . Bir kahraman gibi cevap verdi Murat ! “ – Ben aldým. Bir çocuk taþ atýp kafamý yarýnca, babamýn tembih ettiði gibi ekmekleri alýp kafasýna attým !” Bayýlmýþtý terek dibinde annesinden yediði tekmeyle. Sarhoþtu babasý. Ona anlattý olup biteni eþi. Adam güldü ve oðlunu karþýsýna alýp  anlattý; bu veciz sözün anlamýný.

                           Þeytanlar kaçýyor sandý. Mealini bilse de; her taþa, kötülüðe ekmek atan neslin bireyi oldu iþte. Aptal, enayi yerine konuldu, alay edildi defalarca.  Ne adam ya “ - vur eline, al ekmeði “ muamelesine layýk görüldü hep. Neticeye baktýðýnda; bu alýþkanlýk ve hasletinin  hasadýnda ne þeytanlar kaçýrabildi etrafýndan, ne de taþ atan, çýkarýna kullanan, egoist, zalimleri. Gaddar, iyi niyeti suiistimal edenleri bertaraf edemedi!  Bakýnýz; yaþadýðýmýz bu devirde her gün daha da

Çoðalmak ta þeytanlar ve þeytan iki ayaklý yaratýklar, insan müsveddeleri ve de baþ belasý taþ atanlar!

                        Çok düþkündü top oynamaya. Ama plâstikten de olsa hiç olmamýþtý topu. Oradan buradan topladýklarý çimento torbalarýna þekil verip, yuvarlayarak baðlarlardý eski bez parçalarýyla. Kendi imalatlarýydý kýsacasý. Vurup dururlardý çýplak ayaklarla daðýlana kadar mamullerine. Sonra yeni bir top yaparlardý, bu iþ gece yarýlarýna kadar sürüp giderdi. Fark etmezdi karanlýðýn çöktüðünü ve kan ter içinde eve döndüðünde girerdi yataklarýna hemen. Farkýna varmazlardý çoðu zaman o kadar çocuk bolluðunda.

                   Her çocuk gibi oda merak etmiþti dünyaya geliþini ve annesine sordu bir gün bunu. “ – Oðlum biz babanla ýrmak kenarýnda gezerken gördük seni. Bir kenara býrakýlmýþ, aðlýyordun soðuktan ve açlýktan. Minik bir bebek. Aldýk, eve getirdik. Baktýk büyüttük. Sanýrým leylekler getirip býrakmýþlardý seni. “ Ýnandý, çocuk aklý ne bilsin. Her leyleklerin göçlerinde indi adaya, gerçek anne babasýný aradý. Hangi leyleðe sorsa; uçup gittiler cevap vermeden. Öðrendi, bildi her þeyi; annesinin evde doðumlarýnda gelen bebekleri görünce ve kardeþin denildikçe. Bu olay sünnetinden sonra ki ikinci aldatýlýþýydý.

                     Yine o yaþlarda; bu defa Allah’ý, þeytan ve melekleri merak etmeye  baþladý ýsrarla. Hep annesine sorardý, çünkü baba geç gelirdi eve ve pek göremezdi yüzünü. Annesi “ – Oðlum Allah gökyüzünde! “ dediðinde; hep bakar oldu gökyüzüne. Çimenlere yatar, saatlerce temaþa ederdi bulutlarý. Onlarýn  zaman zaman aldýklarý þekillerde, Allah’a bulmaya çalýþýrdý. Baþaramamýþtý bir türlü. Daha sonra ki sormalarýnda “ – Allah her yerde! “ denildi. Bir türlü göremedi ne kadar dikkatle baktýysa her yere. Þeytan ve melekleri de. Anladý yýllar sonra; Allah’ýn kendisine þah damarýndan daha yakýn olduðunu; soyut kavramlarda kalan þeytan ve meleklerin ise insanlardan baþka bir þey olmadýklarýný.

                      Ne zaman bir yaramazlýk yapsa; büyükleri tarafýndan “ – Allah baþýna taþ atar !” diye korkutularak büyüdü Murat. Ondan olsa gerek ürkek ve korkak büyüyordu. Uslu, uysaldý. Bir gün adaya indi küçük arkadaþlarýyla ve yüzmeye baþladýlar Yeþilýrmak’ta. Sýðdý su. Ayaða kalktýðýnda bir taþ geldi baþýna, bayýlmýþtý. Çýkardýlar onu sudan, yatýrdýlar kýyýya. Kendine geldiðinde, ne zaman yaramazlýk yaptýðýný düþündü yýllarca. Ona göre taþý atan Allah’tý. Oysa o taþ bir çocuk tarafýndan baþkasýna atýlmýþ, kazaen onun baþýna gelmiþti.