Yaklaþýk yarým saattir, her açýdan kendisini süze süze bitiremedi ayna karþýsýnda.  Memnun muydu yoksa   þikayetçi miydi gördüklerinden bir türlü karar veremedi. Beyaz bir kazak üstünde, altýnda ise gençler arasýnda moda olan yüksek belli kotlardan biri vardý. Doðala yakýn sadelikteki saçlarý ve makyajý da büründüðü rahat havayý destekliyordu. Ayaðýna geçirdiði gençliðini alýp dýþarýya çýkacakken, telefonu çaldý. Açýlmasý mecburi olan, eðer açýlmazsa sürekli rahatsýz edecek cinsten bir aramaydý.

-Efendim Ahmet? Hayýrdýr sabah sabah? Rüyanda mý gördün beni?

-Sevinç! Halam vefat etti.

-Nee!  Hahahayyy.

Dur durak bilmiyordu kahkahalarý ve ara sýra özür dilemeleri kesik kesik. Ne dediði de anlaþýlmayacak þekilde kelimeler kahkahalarý arasýnda, kekeme bir çocuðun konuþmasý gibi boðulup gidiyordu. Adam bu haline pek de tepki göstermedi.

-Geleceksin deðil mi? Severdi halam seni biliyorsun.

-Hiç de sevmezdi. 

-Neyse. Zaten senin gibi birinin cenaze ortamýna katýlmasý sakýncalý.

-Geliyorum. Orada görüþürüz.

Aklýna; az sonra yeni biriyle tanýþmak üzere randevuya gideceði geldi birden. Ýptal etmekten baþka çaresi yoktu bu durumda. Adamý aradý, uzun çalýþlar sonucunda bir ses;

-Alo?

-Alo, merhaba. Buluþma yerine ulaþamadýðýnýzý umut ediyorum.

- Hayýr, henüz ulaþamadým. Geciktim mi yoksa? Kusura bakmayýn.

- Yok, hayýr hayýr. Ben buluþmaya gelemeyeceðimi bildirmek için arýyorum zaten.

-Yaa!

-Evet! Gerçekten kusura bakmayýn. Eski eþimin halasýnýn ölüm haberini aldým az önce. Haliyle oraya gitmem gerekiyor.

Bunlarý söylerken neredeyse her kelimesine yüksek tonda kahkahalarý eþlik ediyordu.

-Anladým hanýmefendi. Siz de çok üzülmüþsünüz, belli oluyor! Dedi adam sitem dolu sesiyle.

-Aaa! Hayýr… Hayýr! Hahahayyy!

-Benimle dalga geçmek için mi aradýnýz? Ýyi günler!

Tamamen yanlýþ anlamýþtý adam ister istemez bu anlamsýz kahkahalarý. Bu duruma üzülen Sevinç, kahkahalara boðuldu tekrardan. Kahkahalar eþliðinde bir yandan da üzerini deðiþtirip, siyah bir cenaze elbisesi giymeyi de ihmal etmedi.

Cenaze evine bir an önce ulaþabilmek için apar topar aþaðýya indi. Arabasýna binerken; yaþlý bir kadýnýn, elinde Pazar çantasýyla yere kapaklandýðýný gördü. Bu haline acýyarak baktý ve gülümsedi uzun uzun. Bunu gören yaþlý kadýn;

-Ayýptýr be kýzým! Kocaman kadýnsýn. Anan yaþýndaki bir kadýna yardým edeceðin yerde gülmeye utanmýyor musun? Yazýklar olsun!

Gelip düþtüðü yerden kaldýrdý kadýncaðýzý. Ve gülümsemeler arasýnda ona veda etti.

-Affedersin teyze!

Cenaze evine ulaþtýðýnda, eski eþi kapýda onu bekliyordu.

 -Baþýn sað olsun Ahmet.

Taziye sözlerini de yine kahkahalar arasýna sokuþturdu. Yirmi yýldýr alýþkýndý bu duruma adam. Ama eski eþini buraya çaðýrmakla hata ettiðini daha o, içeriye adýmýný atmadan anlamýþ ve piþman olmuþtu bile. 

"Baþýnýz sað olsun!"

Altýn gününe gelmiþ gibiydi. Yüzünde güller açýlarak girdi cenaze evine.

“Tövbe  tövbe! Bu da neymiþ caným böyle?”

“Ekrem boþuna boþamadý bu deliyi.”

“Ne demeye getirdiyse bu karýyý!”

Yüzünde memnuniyetli bir ifade ile ölen kadýnýn kocasýna yaklaþtý.

-Baþýnýz sað olsun!

-Sað olun. Dedi soðukluk içinde.

 Her ne kadar Sevinç’in durumunu bilse de aðrýna gitmiþti kadýnýn tavrý. Karýsýnýn cenazesinde böyle bir manzara oldukça canýný sýkmýþtý.

Aðýt üstüne aðýt yakan kadýnlarýn gözleri, kan çanaðýna döndü. Sevinç ise bunlarý gördükçe daha çok kahkaha krizine giriyordu. Midesindeki kasýlmalar, onu daha da coþturuyordu. Daha fazla kadýnýn bu haline dayanamayan ev sahipleri, Sevinç’i alýp götürmesini istediler Ahmet ‘ten.

Kolundan tutup dýþarýya çekti Sevinç’i.

-Ne oluyor ya? Býraksana!

-Yeter yaptýðýn saçmalýklar. Ýlaçlarýný  içmediðin belli.

-Evet,  içmiyorum ve bu seni hiç alakadar etmez!

-Bir çocuðumuz var. Unutma!

-Þimdi mi baba olduðun aklýna geldi? Beni aldatýrken aklýn neredeydi ha?

-Konuyu saptýrma!  Sen deli olduðunu unutup ilaçlarýný almýyorsun. Ben bunu soruyorum sana!

-Ya senden boþanmak için az mý uðraþtým?  Ne yapýþkan adamsýn sen!

- Kimin yüzünden boþanamýyorduk peki?  Gözlerinde, kadýna karþý zafer edasý taþýyordu.

-Ne alakasý var?

-Ne mi alakasý var? Yahu sen deðil miydin mahkemede katýla katýla gülen? Hâkim dalga geçtiðimizi sandý da boþamýyordu.  Þükret ki hasta olduðunu ortaya çýkardým.

-Hasta sizlersiniz be! O ilaçlarý içip de hayalet gibi dolaþamam ortalýkta. Hadi iyi günler size!

Çocuk kýyafetleri satan bir iþ yerine sahipti Sevinç. Bu durumu, iþ hayatýný da fazlasýyla etkiliyordu. Bazen huysuz çocuklar gelir, onu giy bunu çýkar hiçbirini beðenmezler ve durmadan aðlarlardý. Onlar aðladýkça yumuþak kalbi kederlenir, kahkahalar atardý. Müþteriler ona deli gözüyle bakarlardý.

-Gel kýzým. Baþka yerden alýrýz sana ciciler. Deli midir nedir?

Bütün bu olup bitenler Sevinç için sýkýntý deðildi. O kendisini bu haliyle çok seviyordu. Nasýlsa bir gün insanlar onu böyle kabullenmeyi öðreneceklerdi.

 Telefonun titreþimiyle irkildi. Telefonu ”Hemen aç!” Diyordu. Aceleyle açtý.

-Alo? Oðlum.

-Aloo, Anne!

-Efendim çocuðum?

-Anne, hani sana geçen gün bahsettiðim kýz arkadaþým var ya!

-Evet.

-Bu akþam seninle tanýþtýrmak istiyorum. Müsait misin?

-Tabii ki müsaitim yavrum. Bekliyorum akþam.

-Ama… Þey… Olmaz deðil mi?

-Ne olmaz?

-Hiç! Boþ ver yaa! Haydi, bye bye!

-Tamam, güle güle oðlum.

Eve gitmeden, akþam için alýþveriþ yaptý. Misafirler özenle hazýrlanmýþ masaya oturdular. Her þey rayýnda gidiyordu yemeðin baþýnda. Yemeðin ortalarýna gelinmiþti ki Kýz;

-Biliyor musunuz benim annem ben çocukken ölmüþ.

-Yaa! Dedi kadýn.  Bu sözler her þeyi mahvetmeye yetmiþti. Üzüntüsünden kahkahalar atmaya baþladý. Kýz ise; bu durum karþýsýnda þaþkýnlýk ve bozuntuyla bakýyordu sevgilisine.

-Ayy! Affedersin tatlým. Tutamadým kendimi.

-Hiç önemli deðil efendim.

Kýz sinir olmuþtu. Havayý yumuþatmak adýna oðlu atýldý ortaya.

-Anne biz bir yýldýr çýkýyoruz.

-Ah bebeðim benim.

Bu defa sevincinden hüngür hüngür aðlamaya baþladý Sevinç. Bu durum þok etkisi yaratmýþtý kýzda.

-Caným. Annen pek sevinmedi galiba birlikteliðimize.

-Yok, yok öyle deðil inan. Anne mutfaða gelir misin bir dakika?

Anne oðul mutfaða geçtiler.

-Ne oldu evladým? Kýzý orada yalnýz býraktýk. Ayýp olacak.

-Yeterince ayýp oldu zaten anne. Neden böylesin sen? Ne olur yapma artýk. Çocukluðumdan beri beni rezil etmekten býkmadýn mý hala?

-Ben… Ne yaptým ki? Kahkaha atmaya baþlamýþtý tekrardan.

-Hah! Ne mi yaptýn? Soruyor musun bir de anne? Þaka mýsýn sen?

-Caným lütfen! O senin annen. Dedi mutfaktaki gürültüyü duyan kýz, kapýnýn eþiðinden.

-Gidiyoruz anne. Mutlu ol! Hep böylesin sen. Deðiþmeyeceksin. Babam da bu yüzden aldattý seni!

Kýz arkadaþýný elinden tutup, hoyratça ayrýldý evden.

Hiçbir tepki vermeyen Sevinç, bir süredir içinde zor zapt ettiði kahkahalarýný kustu peþlerinden. Sertçe kapanan kapýnýn sesi kaldý yalnýzca…

Bir kahve yaptý kendisine köpüklü ve sade, geniþ fincanýnda. Keyifle yudumlamaya baþladý. Deðiþmeyecek tek bir gerçeðe takýlýydý: o, kendisini çok seviyordu. Doðal biriydi, içtendi. Sanki o cenazede aðýtlar yakarken gerçekten mi aðlayýp, üzülüyorlardý yani? Aslýnda çoðu sahtekârdý. Rol yapýyorlardý þu veya bu nedenlerle.

Kendiyle gurur duyuyordu. Kendisini çok seviyordu iþte! Orta yerde durdu tüm sahiciliði ve doðallýðý ile. Güçlüydü! Ýlaçlarýnýn hepsini klozete döküp, çekti sifonu üzerine. Huzurla ýslandý uzun kirpikleri.  Derinden bir oh çekti. Televizyonda kanal kanal gezdi. Komedi filmlerini izledikçe aðladý.

Çalan telefonu “ Ýster aç ister açma, karar senin Sevinç!” diyordu bu sefer.

-Alo Sevinç Haným?

-Evet!

-Dünkü davranýþýmdan dolayý özür dilemek için aradým sizi.

-Ya... Öyle mi?

Aðlamaya baþladý hüngür hüngür.

-Durun ama aðlamanýz için özür dilemedim ki!

-Mutlu oldum çok. Ýnanýn.

-Yarýn müsaitseniz bir kahve içelim mi?

-Olur! Neden olmasýn? Dedi aðlamaklý bir sesle.

Karþýdaki ses þaþkýndý. Fakat yine de bu farklý kadýný tanýmak istiyordu.

-Peki. Çok teþekkür ederim. Ýyi akþamlar.

- Ýyi akþamlar. Hoþça kalýn.

Gözüne çarpan, sehpanýn üzerindeki oðlunun fotoðrafýný eline aldý. Defalarca öptü. Baðrýna bastýrdý. Gülüyor ayný zamanda aðlýyordu.