GÜNEÞ BULUT VE RÜZGAR

                                             O gün hava çok güzeldi. Güneþ, yörüngesine kurulmuþ, gerine gerine dünyaya bakarak, kendi kendine böbürlenip duruyordu: “Þu otlarý yeþerten, büyüten benim. Þu çiçekler, aðaçlar, hepsi benim eserim. Benim enerjim olmasa, onlar da olmazdý. Onlar, özümden gelen güçle varlar. Hayat benim eserim. Ben varsam var, ben yoksam yoklar.” Güneþin önünden geçerken, ýþýklarýndan bunu iþiten bulut, hemen itiraz etti: “Hadi caným sen de. Hayat nerden senin eserin oluyormuþ. Onlar benim eserim. Ben yaðmurlarýmý göndermesem, nasýl yetiþeceklerdi? Bilmez misin, su, hayattýr.” Böylece, güneþle bulut, kavgaya tutuþtu. Biri ýþýklarým, biri yaðmurlarým diyordu. Iþýklarým, yaðmurlarým. Iþýklarým, yaðmurlarým. Iþýklarým, yaðmurlarým… Bu gürültüyü duyan rüzgar, hemen yetiþti ve onlara neden iddialaþtýklarýný sordu. Nedenini öðrenince dedi ki: “Hayýr, ikiniz de haksýzsýnýz kardeþlerim. O bitkilerin hepsi canlarýný bana borçludur. Tohumlarýný milyonlarca senedir yeryüzüne yayan ve yeni nesillerde yaþamalarýný saðlayan, hayatlarýný sonsuza taþýyan benim. Hepsi benim nefesimden var, hepsi benim eserim.”

                                              Böylece, kavgaya rüzgar da karýþtý. Iþýklarým, yaðmurlarým, soluðum. Iþýklarým, yaðmurlarým, soluðum. Iþýklarým, yaðmurlarým, soluðum… Rüzgar, bulutu saçlarýndan tutup, oradan oraya sürüklüyor, güneþ, bir yeri ýsýtýp bir yeri soðutarak rüzgara yönünü þaþýrtýyor, bulut, güneþin önüne geçerek dünyadan onu ayýrýyor, güneþ, bulutu eritip yaðmura dönüþtürüyor, rüzgar, güneþi söndürmeye çalýþýyor, beceremeyince, yerden kaldýrdýðý toz toprakla ýþýðýný kapatýyor, bir kavga gürültü, bir kýyamettir gidiyordu.

                                         Ve dünyada, bu güzel havanýn, birden fýrtýnaya dönüþmesini izleyen bilge adam dedi ki: “Ýþte böyledir. Benlik davasý, kavganýn, kaosun nedenidir. Oysa benlik, kendisinin bile sahibi deðilken, hiçbir yaratýk, hiçbir benliðin eseri olamaz. Her var denilen varlýk, baþka yaratmalara ancak vesiledir. Olan, onun sayesinde olmaz, onun vasýtasýyla olur. Çünkü, yalnýzca olan O’dur. Her þey, sadece O’ndandýr. Bunu bilmeyen, benlik davasýnda olan, güneþ gibi de olsa, bulutun, rüzgarýn, tozun, topraðýn oyuncaðý olur. Rüzgar onu söndüremese, bulut onu hapsedemese de, nuru perdelenir. Her “benim” diyene, “benim” diyen binlercedir.

                                       Benlik davasý biterse, fýrtýna da diner. Hýrsýn olmadýðý yerde, sakinlik, dinginlik, huzur vardýr. Hýrsýn olduðu yürek, her an bir fýrtýnaya gebedir.”