‘’Bugün aðustosun ilk günü. Hava sýcak, buðulu ve nemli. Yaðmur yaðýyor. Bir þiir yazasým var.

Benim için, þimdi sonsuzdur, sonsuzsa durmadan deðiþir, akar, erir. Hayatsa þu andýr. Geçip gittiðinde artýk ölmüþtür.’’(Sylvia Plath)

Düþlerimi erteliyorum bu aralar ve hayal kurma yetimi ve ritmimi kaybettim de.

Çatýsý çöken o kulübede esir kalan hayaletler var bir de ulvi notalar elbet havada asýlý kalan da bir melodi: þenlikli geçmesini isterken hayatýn, þirazesi kayan gerçeklere itibar etmemden dolayý mýdýr ne, peþini topluyorum beynimdeki çekmeceleri bir bir açýp her þey karman çorman olmuþken sessizliðe itaat edip hayatý müsveddeye geçiyorum: ah, keþke tüm hayallerimi temize geçirip yeniden inþa etseydim ömrümü.

Yalnýzlýðýn bodoslama daldýðý kundaðým ve uçuþan duvaðý mevsimin gerçi aidiyet duygum hala þekillenmedi ama ait olmakla itaat etmek arasýnda gidip geliyorum ve içimdeki miskin çocuðu parmaðýmda oynatýyorum belki de tam tersi hem daha dün gidip de almadým mý kucak dolusu kitap ve defter yetmezmiþ gibi sayýsýz fosforlu kalem.

Hayatýn her an’ý elbet gözümde tüterken þiirler soluduðum havayý da imgelerle çarpýp bölüyorum hecelere sonra da yapýþtýrýyorum yanýk ve titrek uçlarýný.

Eþ güdümlü bir yolculuk: derbeder varlýðýmla asýlý kaldýðým yazgým ve yazýn en sýcak günleri üstelik azýcýk kaldý aðustosa ve iþte yolumun kesiþtiði bir ihbar ve de yazar az evvel elime aldýðým günlükleri ve hýzlýca okuyup yüreðime iþlemek istiyorum yazarýn duygu ve düþüncelerini.

Bir alýntý olsa da yazýmýn baþýnda geçen ben aslýnda alýnganlýðýmla restleþiyorum.

Az evvel tanýmadýðým bir adamýn bana selam vermesi ve köþe baþýnda rastlaþtýðým o halis munis kadýn üstelik yaþama sevincini kaybetmemiþ gerçi teslim olduðu akülü sandalyesinde bilemiyorum da kimin kime ihtiyaç duyduðunu: sanýrým o sandalye ihtiyaç duyuyor bu alýmlý kadýna ve iþte onun da ruhu kesiþti bir sandalye ile ve ben yine aidiyet duygumla resmediyorum hayatý: ah, bir de kabul görsem, demenin de mealidir yüreðimi tüm insanlara açtýðým.

Kramp giriyor ruhumdaki bulutlara ve uçuþan saflýðýmla kötümserliðim ayný karede yüzleþip ortaya çýkarýyorum bir bir: elbet eksikliklerim var ve eksi hanemdeki mutlak deðerli sayýlar. Bir de sýfýrladýðým bir motor elbet hayal gücüme uzanýp ruhumu da katýksýz hizmete sunduðum ve kýyýsýndan köþesinden nasipleniyorum hayatýn da harala gürele içerisinde geçtiði yetmezmiþ güncelliyorum duygularýmý ve ruhumu.

Duvarlarýn üzerime üzerime geldiði yetmedi yýllarýn hengâmesi ve viþne renginin albenisiyle hayata bir renk biçmek istediðim gelin görün ki siyahýn tutarsýz saltanatý ile beni kapana kýstýrdýðý.

Yazarýn da vurguladýðý üzere; bazý duygular söze gelmiyor hatta ve hatta harfler yetmiyor ve kaç harfte asýlý ise yüreðim sökmek istiyorum ve daralan yolda karþýma çýkan ilk insaný kucaklamak. Belki de mutsuzluk haddinden fazla bulaþýcý ve ördüðüm hiçbir yengi de yok ki; renklerle ihya olan kâinatýn kürediði umut ve yaþama sevinci olmasýn.

Bir mikado çöpü olduðumu da biliyorum artýk üstelik onlarca sene evvel oynadýðým ve büyük de keyif aldýðým ve sözcüklerin santrale baðladýðý o sessizlikte numaralandýrýyorum hayatý ve güncemi kurguluyorum bir gün evvelden masa baþýna geçip karanlýðý alt etmesini beklediðim umut teknem ve ne yazýk ki son günlerde mütemadiyen su aldýðý yetmezmiþ gibi gönlümdeki saksýda kuþlar büyütüyorum ve her güne yaydýðým binlerce duygumla alt etmek istiyorum hayatýn karanlýk yüzünü ve mutlu olmak adýna bahaneler yaratýyorum.

‘’Simsiyah kapanýp yazdýðým bir acý, þimdi binlerce insanda varlýk buluyor, yaþama gücüne dönüþüyor. Dünyayý ve insaný kavramanýn kapýsýný aralýyor. Anlamaya çalýþýyorum. Elimden gelen sadece bu. Hüzünle seviniyorum.’’(Þ. Erbaþ)