Etraf, gözün gördüðü yere kadar bembeyaz. Çok abartýlý bu sene kýþ, boyumu geçti kar. Fýrtýna, tipi… Kar sabahlara kadar yaðmayý alýþkanlýk edindi. Burada; bu köyde yaþamaya baþlayalý neredeyse üç sene oldu. Ýlk geldiðim günleri hatýrlýyorum da ne kadar korkmuþ ve ürkmüþtüm; alýþamamaktan, baþaramamaktan. Yarým býrakýr kaçarým sanmýþtým. Korktuðum baþýma gelmedi. Burada yaþadýkça, halkýn cana yakýnlýðý ve beni hep el üstünde tutmalarý  burayý sevmeme ve hayata baðlanmama yetti.

Yeni mezun, genç bir öðretmen olarak atandýðým ilk yerdi. Çalýþtýðým ilkokul, kasabadan çok uzakta bir dað köyünde. Bir yerden sonra araç çýkamýyor.  Ýlk gün kasabadan belli bir yere kadar araçla götürüldüm. Köy muhtarýna haber verilmiþti geliþim. O noktada beni okulun hademesi  karþýladý. Hademe yaþlý sayýlabilecek, Anadolu insanýnýn vakurluðunu bir deri gibi üzerinde taþýyan saygýlý, güngörmüþ biriydi. Onun refakatinde, eþek  sýrtýnda saatler süren  meþakkatli  yolculuk sonrasý akþam üzeri köye ulaþtýk. Daha önceden temizlenmiþ, düzenlenmiþ ve okulla bitiþik olan lojmana adýmýmý attýðýmda çok endiþe etmiþtim. Hademe müsaade isteyip ayrýldýktan sonra, kapýmý çalan kadýnlar tencere tencere yemekler taþýmýþlardý. Bu sýcak karþýlanma az da olsa yüreðime su serpmiþti.

Birkaç gün geçmiþti. Okullar açýlýp, eðitim ve öðretim yýlý baþlamýþtý. Ýlk iþim, tek gözlü sýnýfýn sobasýný yakmak oldu. Hademe henüz ortalýkta görülmüyordu. Sýralar eski,  yer yer kýrýk döküktü. Sonrasý, sýnýf doldu. Zamanla onlar beni bende onlarý çok sever olduk.

 Çok çalýþkan, sevimli, dördüncü sýnýf öðrencim Hanife  ne zamandýr okula gelmiyordu. Bu dikkatimi çekince, arkadaþlarýna her sorduðumda hastaymýþ cevabýný aldým. Evlatlarým gibi severim onlarý. Merak edip, ilgilenmek için evlerine gitmeye karar verdim.

-Merhaba! Ben Hanife'nin öðretmeniyim. Çoktandýr okula gelmiyor. Merak ettim. Görüþebilir miyim?

-Kýzýmýz hasta ve þu an uyuyor. Ýyileþtiðinde okula göndereceðiz!

Annesinin beni içeriye bile buyur etmemesi ve korkak hali iyice þüphelendirdi. Ýçime bir kurt düþmüþtü. Acaba neler oluyor ve ne saklýyorlardý? Ýstemeyerek de olsa kafamda onca sorularla geri dönmeye mecbur kaldým.

Aradan bir hafta daha geçmesine raðmen Hanife hala okula gelmeyince ve arkadaþlarýndan da bir cevap alamayýnca; bu defa çok kararlý bir þekilde tekrar evlerinin yolunu tuttum. Eve yaklaþtýðýmda; ara sýra okula gelen Hanife'nin arkadaþýný görünce sordum bir umutla.

-Öðretmenim Hanife artýk okula gelmez!

-Neden gelmesin ki?

-O evleniyor da ondan!

Çok þaþýrmýþtým. Dizlerimin baðý çözüldü, baþým dönmeye baþladý. Biraz nefeslendikten sonra; eski, tek katlý, kerpiç evin kapýsýný telaþla vurmaya baþladým. Kapýyý Hanife’nin aðabeyi açtý. Neden geldin der gibi asýk bir çehre ile baktý bana.

-Yine ben. Hanife'yi soracaktým da. Hala okula gelmiyor.

-Daha ne kadar geleceksin kapýmýza öðretmen? Yok,  o daha gelmeyecek okula. Unut sen Hanife’yi!

-Ne demek gelmiyor beyefendi! Okuma hakkýný nasýl elinden alabilirsiniz?

-Uzatma öðretmen! O artýk evli bir kadýn sayýlýr. Okulla mokulla iþi kalmadý. Haydi, gidin buradan. Hayýrlý günler size!

-Ne kadýný be! O daha çocuk! On iki yaþýnda var yok. Aklýnýzý mý kaçýrdýnýz siz? Cinayet iþliyorsunuz. Nasýl insanlarsýnýz siz!

-Bak iþine sen öðretmen. Uzatma!

Diyerek, kapýyý suratýma sertçe kapattý.  Bir süre oyalandým evin etrafýnda. Hanife’yi belki görürüm umudu aðýr basmýþtý. Ses seda yoktu. Sinirle kapýyý yeniden çaldým. Bu kez annesi çýktý karþýma;

-Ne var? Ne istiyorsun? Gelme artýk be! Kýz bizim. Sana ne? Sen ne hakla karýþýyorsun? Hadi git, Baþýmýzý belaya sokma bizim!

Deyip, o da kapýyý defol git der gibi yüzüme kapattý.

Hemen soluðu  köyün ortasýndaki Jandarma Karakolunda aldým. O arada nereden duyduysa hademe koþarak geldi yanýma. Durumu Jandarma komutanýna bir bir anlattým. Bunun suç olduðunu onlar da biliyordu elbette ki. Bana bu konuyla bizzat ilgileneceðini söyledi.

Yolda yürürken rahmetli annem geldi aklýma. Anne babasý ölünce akrabalarý onu on dört yaþýndayken babamla evlendirmiþler. Anlatýr dururdu hep çektiklerini ve nasihat ederdi her gün. Yedi tane çocuk doðurmuþ; peþ peþe birer ikiþer yýl arayla. Arada birkaç da düþük iþin cabasý. Ezilmiþ, yorulmuþ, açlýk, sefillikle yaþamýþ.  Hastaneleri mesken tutmuþ, þu hastalýk, bu hastalýk derken  genç yaþta ölüp gitmiþ. Yaþadýðýndan bir þey anlamadan. Þimdi öðrencim. Ýzin vermemeliydim!

Kaç gündür Jandarmadan bir haber çýkmayýnca tekrar gittim. Bu kez þaþkýna döndüðüm, inanamadýðým bir tavýrla karþýlandým.

-Bakýn öðretmen Haným! Valla biz ikazýmýzý yaptýk. Öyle bir þey yok, dedikodu dediler. Hem siz nereden çýkardýnýz bunu? Emin misiniz?

-Nasýl emin olmam. Kaç kere kapýlarýna gittim. Kovdular beni. Kýzý aylardýr okula göndermiyorlar. Suç iþliyorlar.

-Öðretmen Haným. En iyisi sen bu iþe hiç karýþma. Boþ ver okuluna git gel. Bakarsýn senin tayin iþi bir an önce olur gidersin bu köyden. Boþuna buralarýn huzurunu bozma.  Baþýna iþ alma. Haydi, hayýrlý günler size!

Elimden hiçbir þey gelmiyordu. Bu kapý da yollarýn kardan kapandýðý gibi kapanmýþtý iþte. Çok çaresiz ve güçsüzdüm.  Köy halkýnýn kulaklarý saðýr, gözleri kör olmuþtu. Hepsinin Hanife’nin, küçücük bir kýzýn, evlendirileceðinden haberleri yokmuþ gibi davranmalarýný kabul edemiyordum.

Söylentilere göre; Hanife, hali vakti yerinde altý karýsý olan, kasabalý, yaþlý bir adama verilecekmiþ. Bunlarý duyunca defalarca kusmaktan geri koyamadým kendimi.  Kime baþvursam bir çare olamadým. Þehre inemiyordum kardan. Yetkililere durumu bildirecek hiçbir imkân bulamýyordum.

Hanife’nin arkadaþý aðlayarak okula geldi bir gün. Kötü bir þeyler olduðunu hissetmiþtim. Ve büyük ihtimalle bu olay öðrencim, çocuk gelin, Hanife’mle ilgiliydi.

-Ne oldu kýzým? Ne oldu söylesene! Ne oldu?

Apar topar Hanife’yi o adama vermiþler. Gelinlik giydirmiþler, taç takmýþlar ipek gibi uzun saçlarýna. Çocuk bu ne anlar, ne bilir!  Atmýþlar bir odaya. Yaþlý adam üzerine gelip soymaya baþlayýnca çok korkmuþ, titremiþ, dehþetle bakmýþ son kez ihtiyar adama ve o bebek vücudunu býrakmýþ beþinci kat penceresinden aþaðýya.

Yapýþmýþ betona ve gitmiþ nefesi, yükselmiþ ruhu meleklerin kanatlarýna. O an boðazýmda bir çýðlýk düðümlendi boðum boðum hala içimden bir türlü atamadýðým. Herkes suçluydu, günahkârdý  bu köyde. Çünkü hepimiz bir cinayetin azmettiricisiydik âdetimizle, örfümüzle ve vicdansýzlýðýmýzla.