Aþk;  yalnýzlýktan, özlemden beslenen bir þeydir. Hikâyeleri hep, yoksunluktan, eksiklikten, hasretten beslenmiþtir. Mutlu biten bir aþk hikâyesinin devamýný yazmaz hiçbir yazar. Acýnýn, özlemin, çilenin bittiði yere kadardýr asýl hikâye. Aþk; belki felsefik belki de çaðlar arasý, önce tinsel sonra tensel bir yolculuktur. Mitolojik çaðdan gelen sevgi ve aþk, orta çaðda kabuk deðiþtirip tinsel bir kisveye bürünür.  Ne mecazî ne beþerî; tüm aþklarýn maddî boyutlara evrildiði, sevdadan geçme faslýnda bu aralar. Ama aslý sevdadýr ve hep öyle kalmalýdýr beþeriyette. Aþk parayý, güzeli, yakýþýklýyý bulanda, yata, kata, araba markasýna koþanda, tatil yaptýranda. Oysa sevda hala yalýn halde.   

           Bir yerde okumuþtum : “Genç kadýnla, iki dakika önce birlikte olduðu sevgilisi odadan çýkar çýkmaz, baþlayan bir hava bombardýmanýndan, bulunduklarý ev isabet alýr ve delikanlýnýn gittiði yer çöker. O korkunç anda, genç kadýn, yaþadýðý çaresizlik karþýsýnda, aslýnda pek de inanmadýðý Tanrýya sýðýnýr, dizlerinin üstüne çöküp yalvarmaya baþlar. “Ýnandýr beni” der, “ o yaþarsa sana inanacaðým. Ona bir fýrsat taný. Býrak mutluluðuna sahip olsun. Bunu yap inanacaðým sana.” Tanrýyla pazarlýða oturup en çok sevdiðinin yaþamasý karþýlýðýnda, onu bir daha hiç görmeyeceðine ant içer ve tanrýya, ”insanlar seni bir kere bile görmeden seviyorlar, öyleyse birbirlerini de görmeden sevebilirler” der. Biraz sonra kapý açýlýr, kadýnýn öldü zannettiði sevgilisi içeri girer.  Kadýn sevdiði adama kavuþmuþ ama onu kaybetmiþtir.  Ve onun yaþadýðýný gördüðü anda, biraz önceki pazarlýðýn aðýrlýðýný fark edip “Keþke ölseydi” der. Fakat daha sonra, bir insaný görmeden de sevmenin mümkün olduðunu ve aþkýn, bir dokunuþa, bir bakýþa, bir sese, bir bedene, bir ümide ihtiyacý olmadýðýný düþünür. Arada bir beden olmadan, bir ruhun, bir baþka ruha kendini adamasýnýn aþký yücelttiðini, gerçekleþtirdiðini anlar. Daha sonra iki sevgili bu konuyla ilgili olarak tartýþýrlar. Kadýn: “Ýnsan sevdiðini görmeyince aþk biter mi? Düþünsene Tanrýyý da hiç görmedik ama onu çok seviyoruz” der. Adam: “Ama benim ki o tür bir sevgi deðil Sarah”  Tanrýya inancý iyice kuvvetlenmiþ olan kadýn: “Belki de baþka tür bir sevgi yok maurice, - sevmeye devam edebilmek için onu görmeliyim- demeyecek kadar büyük bir iman, büyük bir baðlýlýktýr aþk” diye cevap verir…. “

                      Evet iþte anlatmak istediðim tam olarak buydu. Gerçek aþkýn, kâinatýn yaratýcýsýnýn bir mucizesidir. Beþeri aþktan ilahi aþka doðru bir merhale olduðuna ve cüz-i aþký tadarak, külli aþka ulaþýldýðý katidir. Âdemin Havva’ya, Mevlana’nýn Þems’e, Mecnun’un Leyla’ya, Züleyha’nýn Yusuf’a olan aþklarýný düþündüðümüzde bu konu daha da aydýnlanmaktadýr. Ve “Yaradýlaný sev, yaradandan ötürü” diyen Yunus’a unutmamak gerekir elbette.

Kur’an-ý Kerimi, Mesnevi’yi, Divaný Kebir-i, Fihi Mafih’i, “Cübbemin altýnda Allah’tan baþkasý yoktur” diyen Cüneyt Baðdadi’yi, “Ene’l Hak” dediði için daraðacýna gönderilen Hallac-ý Mansur’u, Ýbn-i Arabî’yi ve kâinatý okuyorum ve anladým ki:

“Aþk bir heves, bir macera, bir tutku ve cinsellik deðildir. Hele hele bencillik hiç deðildir. Kendinden geçiþtir, ben deðil biz olmaktýr. Hatta biz deðil bir olmaktýr. "Seven benim, sevdiðim de ben " diyebilmek, varlýða aþýk olarak onu var edene ulaþabilmek ve onun aþkýyla eriyip yok olabilmektir. Kainatýn sebebi, var oluþumuzun aslýdýr aþk. Hz Mevlana’ya sormuþlar “Aþk nedir” diye. “Ben ol da bil” diye cevap vermiþ. Umarým yukarýda dile getirdiðim bu konunun uydurmacýlarýnýn artýk akutlaþmýþ,dil alýþkanlýðýnýn esiri olarak hitap ettikleri Aþkým  kelimesinin hakkýný vermeleridir.Aþk; görmeden,temas etmeden hissetmek,tapmak ve yaþamaksa; lütfen bu kelimeyi hak ettiði þeklinde kullanalým. Aþk, bir baþka varlýða karþý duyulan ve ayný anda birden fazla varlýða duyulamayan derin sevginin adýdýr.

_____________________________________________________
                   Hani Mecnun’a, “Vazgeç þu Leyla’nýn aþkýndan” dediklerinde, o, halini anlamayanlara sitem eder. Sanki o býraktýklarý yerde mi kalmýþtýr? “Aþkýn aldý benden beni” diyen Yunus habercisi olur âdeta ve der ki: “Leyla diye diye buldum Mevla’yý/Ben neyleyeyim þimdi Leyla’yý.” Ýþte bu kadar..

Aþkýn da, birçok duygu için söz konusu olduðu gibi, iki yönü var: biri aþk-ý hakikî, yani gerçek aþk, diðeri ise mecazî, yani geçici aþk.Ýnsan birisini delicesine sevse de, sevdiðiyle, sevgilisiyle buluþup ona kavuþtuktan sonra aþký yavaþ yavaþ sönmeye baþlar. Geçici aþklarýn külleri er-geç savrulacaktýr. Yine de, o geçici aþk âþýðýn varlýðýný erittiði için, “Mecazî aþk gerçek aþkýn köprüsüdür” demiþlerdir.Gerçek aþk, Yaratana karþý duyulan aþktýr. Bu dünya gölgeler dünyasýdýr. Aynalardaki tecelliye, görüntülere takýlmayýp o aynalarda kendini gösteren güzelliðin kaynaðýna, gerçeðine ulaþmak gerekir. Bu aþk güzele deðil güzelliðe, tek bir kiþiye deðil her þeye, Allah’ýn güzel isimlerinin her bir zerrede görünen sanatýna, sýfatýna, kudretine, hikmetine, kemaline, lütfuna, hatta kahrýna gönülden bir baðlanýþtýr.Evet, bu kâinatýn yapýsýnda, mayasýnda muhabbet vardýr. Bu çekim alanýnýn içine kalp taþýyan herþey girer. Onun cazibesine kapýlýr, kâinat aþkla durur aþkla yürür. Ve aþkla döner, bir mevlevî gibi.Allah’ýn sonsuz güzellikteki yaratýþý, Kendisini bildirmeye olan münezzeh sevgisinden aþk doðmuþtur.

            Aþk üzerine bazý alýntýlar : “Aþk oduna yanmayanýn kalbi safi olmaz imiþ. Aþk, insana vakar, aðýrbaþlýlýk, hatta güzellik verir. Aþký, aþktan baþka bir þey söndürmez. Aþký akýlla yenmek mümkün deðildir. Aþk, iki iken bir olmak demektir.  Aþk kýlavuz istemez, tek baþýna yol alýr. Ýnsan kalbindeki gerçek aþk, dörtnala giden bir attýr, ne dizginden anlar, ne ses dinler. Aþk ile sevgi, hakkýn yönünü deðiþtirirler. Aþký anlatabilmek için yeryüzünde var olan dillerden bambaþka bir dil ister. Aþk, Kulübeyi, altýndan bir saraya benzetir.Ýnsan ne kadar büyük ruhlu olursa, aþký o kadar derin bir þekilde duyar. Ýnsaný aþkýn güzellikleri yaþatýr. Aþk, utanma ve çekinmenin olduðu yerde vardýr.En devamlý aþk, karþýlýk beklemeden duyulandýr. Aþk, gözle deðil ruhla görür.Aþk, dünyanýn en tatlý mutluluðu ile en derin acýsýndan yaratýlmýþtýr.

   Aþk; görmekten çok özlemeyi sever, Dokunmaktan çok düþlemeyi..

             Bir makalede :  “ Âþýk için sevgili her nesneden ve lezzetten daha önemlidir. Ve dâima asýl gâye sevgilidir. Zevk¸ Arapça¸ lezzet ve tad anlamýna gelen bir kelimedir. Genellikle tasavvufta manevî haz ve lezzet; mânâdan duyulan lezzet anlamlarýnda kullanýlýr. Ancak bazen insan suyu içse bile suya kanmak ifadesi baþka bir duyguyu anlatmak için kullanýlýr. Veya bir güzel manzarayý görmekle müþâhede etmek arasýnda fark vardýr. Ýþte bunun gibi âlemde görülen¸ duyulan zevklerin üstünde bir lezzet-i rûhanînin varlýðý âþýk tarafýndan sezilmiþtir. Bu zevk manevî zeklerin de ötesinde bir zevktir.Ehl-i hak ve muhabbet olanlar¸ Allah'a iman etmek (Ýmân-ý billah)¸ bu imanýn üzerinde en büyük makama yâni mârifetullah'a yükselmek¸ o mârifetullah içindeki muhabbetullâh'ý keþfetmek ve ehl-i aþk için en kýymetli netice olan lezzet-i rûhâniye ermek gibi bir meþakkat yoluna tâbi olmuþlardýr. Ancak neticede varýlan makam maddî ve mânevî bütün zevk ve lezzetlerin üzerindedir.

                        Aþk ehli için en büyük azap ise sevgilinin kendileriyle irtibatý kesmiþ olmasýdýr. Cefâ bile olsa yârdan gelen cana safâdýr. Nitekim gönül ehli büyük insanlar bu düþünce etrafýnda hayatlarýný kurgulamýþlardýr. Baþlarýna gelen belâ ve musîbetleri Allah'ýn kendilerini biliyor olmasýna yormuþlar ve Allah'ýn en sevgili kullarý peygamberlerin her birinin hayatlarýnýn sýkýntý içinde geçmiþ olmasýný örnek göstermiþlerdir. Bu örneklerin en önemlisi ise Abdullah'ýn yetimi olarak dünyaya gelmiþ ve hayatý hep sýkýntýlar içinde geçmiþ olan Efendimiz Hz. Muhammed (s.a.v.)'in hayatýdýr.

                Ýnsanlarýn en temel meselelerinden biri de ‘ölüm' hakikatidir. Ve ölüm insanýn baþýna geleceðini bildiði halde en sýk unuttuðu hakikattir. Bu nedenle sonsuzluk ve bekâ arzusu Yüce Yaratýcý tarafýndan insanýn fýtratýna yerleþtirilmiþtir. Çünkü insana bu hissi veren Zât hayatýn ve bekânýn da sahibi Zât-ý Hayy-ý Kayyûm'dur. Ancak insan kendini onun yoluna fedâ ederse gerçek manada ölümsüzlük iksiri olan âb-ý hayâta eriþmiþ olacaktýr. Bu hissin bir yansýmasý olarak insanlar¸ edebiyatta da sýklýkla kullanýlan¸ âb-ý hayat suyundan bahsetmiþler ve çeþitli vesilelerle ona ulaþma arzusunu dillendirmiþlerdir. Oysaki gerçek âb-ý hayatýn Hayy-ý Kayyûm'a kendini fedâ etmek olduðunu unutmuþlardýr. Beyitte¸ Hz. Ýbrâhim (a.s.)'in kýssasýnda ifade edildiði gibi¸ batýp giden ve kaybolan geçici fâni þeylere gönlün baðlanmamasý ifade edilmiþtir. Ve Hz. Ýbrâhim'in kýssasý beyitleþtirilmiþtir. "Fe lemmâ efele kâle lâ uhibbul âfilîn/Gecenin karanlýðý onu kaplayýnca bir yýldýz gördü¸ Rabbim budur¸ dedi. Yýldýz batýnca¸ batanlarý sevmem¸ dedi." hakikati ifade edilmiþtir. (6/En'âm¸ 76) Hulûsi Efendi (k.s.)¸ ancak o zaman gerçek âb-ý hayata eriþileceði esâsý üzerinde durmuþtur.

                            Âþýk sevgilinin yolunu gözlemekte ve onu görmek arzusuyla yanýp tutuþmaktadýr. Bu nedenle dâima gözyaþý dökmektedir. Ancak buna raðmen sevgiliye kavuþamaz. Klasik Türk edebiyatý geleneðinde sevgili kavuþulamayan ve ulaþýlamayandýr. Zâten bahsi geçen sevgilinin tasavvufî anlamda da Allah olarak düþünülmesi; ayný ifade zenginliðinin ve mazmunlar dünyasýnýn kullanýlmasýna olanak tanýmýþtýr. Yâni þâirin çoðu zaman manevî aþktan mý maddî aþktan mý bahsettiðini anlamak mümkün olmayabilir. Çünkü dâima¸ görülemeyen ve kavuþulamayan bir sevgiliden bahsedilmektedir. “ denilmektedir.

                    Literatür bilgilere göre; Tasavvufun dilimize armaðan ettiði fakat günümüzde bilhassa hanýmlarýn sitem ifadesi için kullandýklarý “aþk olsun” deyimidir.. Sýradan insanlarýn ihtiyaç saydýðý þeylerin peþine düþmeyip kanaat tekkesini bekleyen yani kanaat etmeyi bilen kalender derviþleri “aþk olsun” diyerek övüyor meselâ.  Ancak deyimin aslý bu da deðil. Mevlevîlerde selamlaþma maksadýyla da kullanýlan “aþk olsun” tabiri muhatap için “Allah aþk versin aþkýný ziyadeleþtirsin yaptýðýn her iþi aþkla yaptýrsýn” makamýnda bir duadýr. Sitem maksadýyla söylenen aþk olsunda “Allah sana aþkla bakmayý nasip etsin; çünkü öyle baksaydýn bu yanlýþ deðerlendirmeyi yapmaz doðruyu görürdün” de denilmek istenmektedir..

                   Varlýðýn asýl sebebi kainatýn sermayesi “aþk”týr. Öldükten sonra maddi vücudumuzu var eden unsurlar aslýna gidecek beden yok olacaktýr. Fani unsurlarý gerçekte olmayan þeyleri alýp satmak; kýsaca nefsin hevasý ve dünyalýk peþinde ömür tüketmek tam bir hüsrandýr insan için. Öyleyse beden dükkanýnýn içini aþk ile doldurmalý aþk almalý aþk vermeli; sevmeli sevilmelidir.
                   Bu dünyadaki en temel en önemli vazifemiz Allah’a kulluk etmektir. Dünyanýn kendisi de dahil uðraþtýðýmýz diðer bütün iþler meþguliyet ve sorumluluklar kulluk vazifemize zemin yahut imkan hazýrlamasý bakýmýndan deðer taþýr. Bu derecede bir kulluk ise ancak aþkla yaþanýr. Çünkü aþk âþýk olunana kayýtsýz þartsýz tâbi olmayý gerektirir. Aþk varsa kulluðumuzda sadakat ve samimiyet vardýr. Aþk varsa her yerde ve her þeyde yalnýzca sevgili vardýr. Aþk varsa istikamet vardýr; hiçbir engel aþýðý durduramaz. Aþk varsa bilinir ki baþa gelen her ne ise O’ndandýr ve O’nun lütfu da hoþtur kahrý da..

               Gerçek aþk tezkiye edilmiþ bir kalbe sahibinin armaðanýdýr. Marifetle müþahede ettirilen esma ve sýfatlarýn insaný Tur Daðý kýlmasýdýr. Mutlak Cemâl sahibini O’nun sevdiklerini her þeyden ve herkesten çok sevmektir. Gerçek aþkta aþýk maþukuna yakýnlaþma gayretini dizginleyemediðinden “kurban” olmak için can atar. Kapýsý bazen Leylâ suretinde açýlsa da mutlaka Mevlâ’ya götüren bir yoldur gerçek aþk. Aþk nedir ne deðildir bahsi uzun. Esasen tarifin izahýn faydasý da yok. Mevlâna’nýn dediði gibi “olup da görmek” yola koyulmak lâzým. Bu yolun öteki adýna tasavvuf demiþler. Baþtan sona aþkla kat edilen bir yol tasavvuf. Dergâhlar “aþk olsun” diye açýlmýþ “aþk mektepleri”.