‘’…Þimdi ayný öfke karþýsýnda çocukluk döneminkinden daha az korkup titriyorsam, çocukken duyduðum o katýksýz suçluluk duygusunun yerini, her ikimizde de gördüðüm bir çaresizliðin almasýndandýr…’’ (Kafka)

Düþ birikintilerinde bata çýkma yürümenin ne olduðunu bilir misin, baba ya da tutuksuz yargýlandýðým yüce divanýn dayatmalarýnda ruhumda açýlan yaralarýn bu güne kadar mevcudiyetini koruduðunu anlatsam sana getirir misin bana dünde kalan yalnýz çocukluðumun hýrpani kalp vuruþlarýný?

Ýliklerimi düðmeledim ve hazýr ola geçtim bu gece elbet pervasýz addedilebilecek bir çocuk olmasam bile senin dayatmalarýnda sýðýndýðým odam ve zaman zaman annemden uzak durmama vesile olan o bakýþlarýný…

Sözcükler dikiyorum bu gün ama hala yamalayamadým dündeki yaralarýmý bir de sana yaranamadýðým kadar mutsuzken hala da didikliyorum dünümü adeta bir hallaç titizliði ile hele ki insan detaycý ve aþýrý özen gösterirken olan bitene bir de olup bitmeye vesile olacak ne varsa ne yazýk ki hayat bana hala altýn bir tepsi içinde sunuyor.

Dünümle iþtigal olduðumu iddia etmiyorum artýk en azýndan yazmaya baþladýðým ilk günlerdeki gibi fazla deþmiyorum dünümü ama geliþimi tamamlanmayan her insandan farklý bir seyir izliyor hayatým ve inan ki senin tüm diretmelerini ve baskýlarýný özlemle yâd ediyorum en azýndan baba-kýz iliþkimizde ne yaptýnsa biliyorum ki benim iyiliðim içindi.

Üstelik bunlara gelene kadar nice þey eklendi hayatýma en çok da yabancýlarýn bende yarattýðý sýkýntý ve izdiham yüklü yüreðimin çýrpýnýþlarýna eþlik eden Ýlahi bir Aþk ve de sancýlý bir oluþum, sevgili babacýðým ve özlediðim sesinle özlem duyduðum hýrçýnlýklarýnla kutluyorum da doðum günü ve kaç yaþýna gelmiþ olduðunu gözlemliyorum da ve geride kalan sadece bir torba dolusu kemik.

Issýzlýðýmla yazýyorum bu satýrlarý ve sana duyduðum özlemle belki annem de en az benim kadar özlem duyuyor gel gör ki asla da dile getirmiyor.

Mutsuzluðumla bile mutluymuþum ben en azýndan kalabalýk bir aile idik gerçi addedilen çekirdek aileden sadece bir kiþi fazla ama ve bir de þimdi bakýyorum da geride kalanlara ve senin hatýralarýnla dolu evde bazen duyuyorum da ayak seslerini elbet ihtiyaç duyduðun dualarý seve seve gönderiyorum sana ve biliyorum da sana her þeyin malum olduðunu.

Çok þey var senden sonra deðiþen.

Aslýnda her þey yerli yerinde, demeyi nasýl da isterdim yine de þükretmekten baþka bir þey gelmiyor elimden hele ki annemin varlýðý ile sýkýntýlarýmý sevmeyi bile becerebilmekteyim.

Sana yazdýðým son mektuptan sonra her þey fazlasýyla biçim deðiþtirdi ama dile getiremem çünkü insanlarýn özel hayatlarýna duyduðum saygý ile bunu ifþa edemem üstelik etik deðil gerçi ben öldükten sonra birileri bu satýrlarý okuyacak olsa deðiþebilirdi düþüncelerim sanýrým fazlasýyla sýký fýkýyým ölüm denen düþünce ile en çok da ölülerin bana huzur verdiði gerçeðini göz önüne aldýk mý…

Sevdiðim çok insan var baba ve ýssýzlýðýmý onlarla paylaþýyorum en azýndan yazarken ve paylaþýrken mutluyum bu anlamda bende emeði olan iyi ve güzel insanlar sayesinde edebiyatýn o karesinde izafi olsam da yer tutuyorum zannýmca hele ki günümü yaþanýr kýlan bu yazma arzusu ve insanlarla kurduðum iletiþim elbet edebiyatýn ihtiþamý ve yüksek dozajlý verdiði huzurla huzursuzluðumu bile seviyorum elbet elime kalemi aldýðýmda.

Keþke her gün sabahtan akþama kadar yazabilsem ve bunun mümkün olmadýðý çok aþikâr. Yoksa yanýlýyor muyum?

Gel gör ki en çok insanlar yanýltýyor beni bu anlamda kendimi yanýltmam o kadar da dert deðil.

Beynimde aktif halde bulunan onca nöron ve sanýrým en sevdiðim organým beynim en azýndan eþleþtiðim duygular ve düþünceler ve paye verdiði tüm güzellikler daha bir yeþilleniyor alt belleðimde ve týkýþ týkýþ olan binlerce hatýra altta kalýp üst belleðime de sýk sýk basýnç yapýyor bu anlamda kâh dünümü yaþýyor ve yaþatýyorum yazarken kâh gün içinde yaþadýklarým biçim kazanýyor ve damlatýyorum ruhumun kalýntýlarýný o boþ ve bakir sayfaya.

Týpký kuþlar gibiyim baba en azýndan kanatlarým saðlam.

Týpký aðaçlar gibiyim baba ne de olsa köküme sadýk ve sevdalýyým.

Ýstanbul’un da ta kendisiyim sanýrým köklerim uzandýðý için Ýstanbul’un yaralý dokusunda ben de Ýstanbul’a bir dokunup bin kez Ýstanbul oluyorum.

Onun gibiyim iþte: hem kalabalýk hem yalnýz bir insaným týpký Ýstanbul’un bir dolduðu bir boþaldýðý bir o kadar gözyaþlarým gibi en çok da sabah ezanýnda beni huzura kavuþturan o Ýlahi çaðrý ve ben ruhumdaki tüm aðrýlarý def edip karýþýyorum ezan sesine. Ah, keþke tam anlamýyla vazifelerini ifa eden bir Müslüman olsaydým ama týpký Rabbine sevdalý o çoban gibi tekrarlýyorum bildiðim ne kadar dua varsa sonra da iç sesim egemen oluyor ve Rabbim ile buluþuyorum en çok da dara düþtüðümde.

Belki de buna sevinmeliyim yoksa bunca acý ve dertten mustarip olmasaydým sahiden de o Ýlahi çaðrýyý duyar mýydým ki hep duyduðum bir çaðrý üstelik kendimi bildim bileli bir o kadar kendimi çaðýrdýðým ama bir türlü kendimi istediðim gibi aðýrlayamadýðým.

Bu mektup kafamda bir yer iþgal etmiyordu ama Kafka’ya duyduðum sevgi ve inancýn eþliðinde bir de onun bana duyumsattýklarý ve bir de yalnýzlýðýn kýyýlarýnda dolaþýrken…

Bazen yazdýðým þiirlerin gýcýrtýsýný duyuyorum hatta eklem yerleri acýyor þiirlerimin ve ne zamanki onlarý bir kenara savursam biliyorum ki kalpleri de kýrýlýyor kemikleri de bu yüzden ihtimamla seviyor ve yazýyorum en azýndan gayret ediyorum ve emeðimin karþýlýðýný sevgi ve inanç olarak karþýma çýkarýyor yüce Yaratan.

Aðustos ayý sancýlý bir ay belki de sýcak havayý sevmediðimden ötürü yazý da fazla sevmezken oysaki yaz baþýnda doðmuþ tipik bir Ýkizler burcu olarak akabinde senin doðum günün Aðustos’a rastlarken…

Hatta dün seni andýk annemle ve doðum gününden laf açýldý da elbet annem nereden hatýrlýyorsun, demez mi…

Sözcüklerim.

Acýlarým.

Hüznüm.

Ve ailem aslýnda tüm insanlýðý kucaklamak adýna çýktýðým yolda kollarýmýn boþ kaldýðý ve sayýsýz kere dibi görüp son bir gayretle yukarý çýktýðým ama bil ki bu da yetmiyor çünkü yeryüzü bana göre bir yer deðil o yüzden illa ki gökyüzünü anýyorum hem yazarken hem yaþarken ve her gözümü diktiðimde en tepe noktaya gördüðüm þeylerin izahý yok ama bunu bilen birileri illa ki var: elbette en baþta Rabbimle kurduðum köprü ve yitip giden kim varsa bana selam veren ve dualarýmýn da onlarla buluþtuðuna emin olduðum.

Sahi, bu yazýný hükmü ne kadar sürecek ve yetecek mi sahiden bu yazdýðým son mektup ki son dediðime de bakma sen ne de olsa ansýzýn hâsýl olan bir kývýlcýmla nice yangýna tanýk oluyorum ve ancak yazarak ve dua ederek bu yangýný geçici süreliðine de olsa söndürüyorum.

Yitimin iz düþümü, baba.

Belki ben de bir yitimim insanlarýn gözünde hele ki para kazanmayý becerememiþken ve ne yazýk ki bazý kendini bilmezler öylesine saçma sapan senaryolar yazýyor ki an geliyor ben bile inanýyorum buna üstelik yakýn çevremde kim varsa tanýdýðým tanýmadýðým ve bil ki, bana herkes çok deðiþti gittiðinden beri daha da çamura battý insanlýk ve ben insanlýðýmý savunurken bir yandan da suçlu muamelesi görüyorum.

Bayram geldi ve geçti ve biz senle yine buluþamadýk aslýnda en çok özlemim kendime o yüzden ivedilikle kendimi bulup kendimle barýþmalýyým bu yüzden hayli yolum var almam gereken bu yüzden beklemen gerekecek.

Sözcüklerim az evvel mýzmýzlanýyordu ve ben ne yazacaðýmý bilmezken sana düþtü yolum ama öncesinde Kafka’ya ve doðum günün de vesile oldu bu yazýya keþke unutabilseydim bazý þeyleri en çok da acý veren ne ise ve iþte buna da izin vermiyor insanlar ve gün boyunca öylesine imkânsýzlýklarda ve saçmalýklarla yoðunlaþýyorum ki gece oldu mu baþka hüzünler arýyorum onlarý unutmak için elbette kendimi de ama seni asla unutamýyorum, baba.

Doðum günün kutlu olsun elbet eþliðinde dualarýmýn hele ki ruhumuzun tek besini iken elbet inancýn eþliðinde gökyüzüne her diktiðimde gözümü, sönmeyen ve kimsenin de görmediði o ýþýkla ihya olmuþken kendimi bildim bileli.