bir ýrmaðýn kenarýnda küçük bir kulübede yaþlý bir adam yaþarmýþ.

O zamanlar mevsimler þimdiki gibi yolunu þaþýrmamýþ.

Kýþ kýþlýðýný, yaz yazlýðýný, baharsa bahar lýðýný bilirmiþ.

Yaz günlerinde gündüzleri güneþ daha parlak. Ama insanýn canýný

acýtacak kadar sýcak deðilmiþ. Geceleri Yýldýzlar daha canlý,

Ay ise daha bir heybetliymiþ.

O kadar çok yaðmur yaðarmýþ ki, bazen yaþlý adam “Yeter!” diye

bulutlara isyan edermiþ. Kar yaðdýðýnda ise uzun süre vadiden

kalkmaz. Adam yaþlý bedeninden umulmadýk bir güçle ýsýnmak için

sürekli odun kýrarmýþ.

Yaþlý adamýn yaþadýðý yere yakýn çevre köylerde insanlar

tarýmla uðraþýr. Domatesler dalýndan koptuðunda mis gibi bir

koku yayýlýrmýþ. Bütün sebzeler çýtýr çýtýrmýþ.Yakýn köydeki

evlerden birinde tavuk piþse kokusu vadiye kadar yayýlýrmýþ. 

Sabahýn erken saatlerinde uzaklardan insanýn içini titreten

bir kaval sesi duyulur. Bir müddet sonra bir çoban yanýndaki

sürüsü ve sessizliði çýnlatan köpeklerin havlamasý ile vadiden 

yukarýya doðru týrmanýrmýþ.

Yaþlý adam ara sýrada olsa kulübesinin yanýndan geçen

birkaç köylüyü görür.Köylüler kesinlikle ona selam vermeden

geçmezlermiþ.

Bazý köylüler ise arada sýrada yaþlý adamý ziyaret eder

ve onun geçmiþte yaþadýðý hüzünlü aþk hikayesini dinlemeyi çok

severlermiþ.

Adam hikayeyi  anlatýrken, dinleyenler ;"Yüreðinin týpký eskisi gibi

sýzladýðýný" hisseder ve böyle büyük bir aþkýn varlýðýna inanmakta

zorlanýrlarmýþ.

Ancak adamýn kuruyan göz pýnarlarýndan halen damlayan bir iki

damla göz yaþýný görünce, ister istemez hikayeyi her

dinleyiþlerinde duygulanýrlarmýþ.

Aslýnda hikaye çoðu kez dinlediðimiz aþk hikayelerinden

pek de farklý olmamasýna raðmen,adam  öyle bir anlatýrmýþ ki,

hikayeyi diðer aþk hikayelerinden farklý kýlan bu özellikmiþ.

Belki de hikayenin en can alýcý noktasý adamýn sevdiði kýza

vermek için yýllarca sakladýðý mavi gülmüþ. Þimdilerde belki

mavi gül üretmenin çaresi bulunmuþtur. Her þeye bulduðumuz

suni çareler gibi… 

Ama o zamanlar mavi bir güle sahip olmak, mümkün

deðilmiþ, yaþlý adam sevdiðine yazmýþ olduðu bir þiirde

“Sana mavi güller takacaðým” diye bir dize kullanmýþ.

Genç kadýn ise bu þiiri dinleyince "Ben o mavi gülden

istiyorum" diye tutturmuþ.Çaresiz kalan adam önce ne yapacaðýný

þaþýrmýþ. Daha sonra aklýna bir fikir gelmiþ, beyaz bir gülle birlikte,

bir kutu mavi boya ve fýrça satýn alýp, gülü özenle maviye 

boyayarak güneþte kurutmuþ.

Gül kuruyunca kendisi bile inanamamýþ, boya yapraklarýn içine

iþlemiþ ve sanki doðal mavi bir gül elde edilmiþ.

Genç kadýn adamýn elindeki mavi gülü gördüðünde þaþkýnlýkla

bir çýðlýk atýp sevdiði adamýn kollarýna atýlarak onu öpücüklere

boðmuþ.

Bu tepki karþýsýnda adam; Bundan sonra her karþýlaþmamamýz da

“Sana mavi bir gül hediye edeceðim” diye söz vermiþ.

Bir müddet sonra yine görüþecekleri bir gün, ayný þekilde bir

mavi gül daha hazýrlamýþ. Ancak ne olduysa kadýn görüþmeye

gelmemiþ.

O günden sonra ise adam ondan hiçbir haber alamamýþ.

Yýllarca her hafta ayný gün ayný saatte, elinde kuruyan mavi gülle

buluþma yerine gitmiþ. Ama nafile kadýn bir daha hiç görünmemiþ.

Sürekli yanýnda bulundurduðu boya ve fýrça ile zaman zaman

gülü yeniden boyamýþ. Bir gün gelecek diye umudunu hiç

yitirmemiþ.

Yýllar yýllarý kovalamýþ, adam yaþlanmaya baþlamýþ. Ýyice

yaþlanýnca varýný yoðunu býrakýp, mavi gülü, boyasýný ve fýrçasýný

alarak yaþadýðý yeri terk edip yeþil vadiye yerleþmiþ.

Yýllar geçip gülün güllük hali kalmasa da,  ýsrarla o gülü

sürekli maviye boyamaya devam etmiþ. Boyasý bittikçe

ziyaretine gelen köylülerden, kasabaya indiklerinde kendisine bir

kutu mavi boya getirmelerini istiyormuþ.

Bir gün köylüler onu elinde sýkýca tuttuðu mavi gülle birlikte

yataðýnda ölü bulmuþlar.

Çok uzaklarda, yeþil bir vadinin yamacýnda akan, ýrmaðýn az

ilerisinde bulunan mezarýnýn baþ ucundaki taþta, þimdi adýnýn yanýnda

mavi bir gül resmi var.

Köylüler mezar taþýndaki gülün rengi soldukça halen o gülü maviye

boyuyorlar.

Mehmet Fikret ÜNALAN