Ben doðuþtan körmüþüm. Daha önce hiç görmedim. Körlük neymiþ onu da bilmem ki! Ben, bir karanlýk dünyada katran karasý zifiri karanlýklarý bilirim. Karanlýk bir þeyin içinde- neyse adý- týngýr mýngýr bir o yana, bir bu yana sallanýr dururum yuvarlana yuvarlana. Ne bileyim iþte, ses çýkarmadým hiç, herkes öyle diyor diye. Sormadým. Ne zaman ki o aþina sesler, yerini baþka konuþmalara býraktý; bir þeylerin farklý olduðunu düþündüm iþte.

Ben, insan nedir bilmezdim ki! Ben neydim nereden bileyim. Çok þeyi sonralarý anlattýlar bana. Anlattýlar diyorum! Anlatma olduðunu da o zaman anladým. Ben tanýmlar, varlýklar, nesneler, þeyler nedir hiç görmedim ve bilmedim. Adýnýn acýkma olduðunu hep aðladýðýmda duydum “Acýktý bebek!” diye. Ad ne bilmezdim, bebek bilirdim, öyle derlerdi.

Gökyüzünü anlattý annem bana. Bulutlar var, bazen beyaza çalan, sonra birden grileþen. Hareket halindeler. Durmazlar bir durduklarý yerde. Bereket taþýrlar, bazen afete sebep olan yaðmurlar. Denizmiþ adý, onu anlattý diðer gün. Masmaviymiþ, dalgalar kýyýlara vururmuþ sesler çýkarýrmýþ. Yakamozlar oynaþýrmýþ, balýklar yaþarmýþ, deniz bir baþka âlemmiþ. Kumsallar, daðlar. Nasýl bir þeydir? Ormanlar, aðaçlar, bahçeler, yemyeþil çiçekler açarmýþ rengârenk... Gökkuþaðý imiþ adý. Yaðmurlarda açan güneþte oluþurmuþ yedi renkten. Ne, bu renkler ne? Ben bir siyahý bilirim, hem de katran karasý, zifiri karanlýklarý. Baþka renk bilmem ki? Anlatýyor iþte durmadan. Sarý, mavi, yeþil, beyaz, kýrmýzý atýp tutuyor bolca. Ne anlarým ben?

Ýyi tamam da merak ediyor insan. Mesela dokunayým ellerimle bulutlara. Getirin koyun avucuma. Ama yok! Peki,  çýkarýn beni o gökyüzü dediðiniz yere. Gezdirin. Olmaz, öyle mi? Anlatmayýn o zaman! Hadi okþayayým renkleri. Dolaþtýrýn ormanlarý, bahçeleri. Kokularýndan tanýrým belki. Atýn denize beni. Tanýsýn tenim dokunuþlarýnda. Dalgalar alýp götürsün beni enginlere. Býrakýn beni bana. Yok, býrakamazsýnýz, boðulursun dersiniz hemen. Boðulmak en iyi bildiðim þey. Zaten doðduðumdan bu yana hep boðuluyorum ben. Býrakýn da derin, serin, mavi dediðiniz yerlerde boðulayým. Býrakýn beni!

Okullar varmýþ, akranlarým her gün gidermiþ. Sýralar varmýþ, tahta varmýþ akýllý, bazen kara akýlsýz benim gibi. Yazýlar yazarlarmýþ. Harfler, kitaplar. Yepyeni bilgilerle dolarlarmýþ. Hadi beni de götürün, görmesem de yazmasam da o konuþan adý öðretmen olanlarý dinleyeyim. Yok, öyle ya, neden götürüp getiresiniz o kadar yolu ve bekleyesiniz baþýmda.

Onlar okula giderken, onlar koþup oynarken; ben yatakta yatýp öyle hareketsiz tüm gün annemin televizyon dediði þeyden çýkan kadýn- erkek gürültülerini, adýna müzik denilen bazen tüylerimi diken diken eden naðmeleri, bazen de týngýrtýlarý dinlemek zorundayým. Ve hiç eksik olmayan, komþu denilen kadýnlarýn bomboþ laflarýný, dedikodularýný da ekleyin üstüne. Düþünüyorum da sevmiyorum bu sesleri. Býrakýn beni rahat, hiç olmazsa karanlýk dünyamda baþýmý dinleyeyim.

Anlattýklarý doðru ise bizi Allah yaratmýþ. Ben hiç görmedim haliyle onu. Sizler bilirsiniz, görmüþsünüzdür belki. Ýþte bazen kýzýyorum ona. Neden beni böyle yaratmýþ ki? Acaba ne suç iþledim de bana bu cezayý verdi? Sonra üzülüyorum, barýþmak, konuþmak istiyorum onunla. Neden beni seçti diye sormak istiyorum. Bu sorudan vazgeçemiyorum belki bir gün dinleme fýrsatý bulur diye usanmadan tekrarlýyorum iþte.

Benden büyük iki ablam var. Annem söyledi. Onlarý seslerinden ayýrt edebiliyorum. Bazen ellerini tutuyorum, saçlarýna dokunuyor kokluyorum. Onlar her sabah okula giderken, pencerenin ardýnda ayak seslerinden takip ederim onlarý, sesleri kaybolana kadar. Öylece bakar dururum peþlerinden neye baktýðýmý, neyi görmek istediðimi bilmeden.

Geçen gün;  ablamlar okula, babam da fýrýndaki iþine gidince sabahtan, Ayþe teyzem geldi. O benim öz teyzemmiþ. Annemle büyümüþler, kardeþmiþler. Okumuþ kadýndýr. Her þeyi bilir, akýllýdýr. Her daim inanýlýr, güvenilir onun sözlerine bizim evde.

Ayþe teyzem yan odada belli ki annemi de almýþ yaný baþýna; benden gizli, fýsýr fýsýr bir þeyler konuþuyorlar. Gözlerim görmez ama  kulaklarým olaðanüstü derecede duyarlýdýr. Tüm dikkatimi yan odaya verip dinledim merakýmdan.

-Bak Fatma bu kýz kaç yaþýna geldi?

-Ne bileyim.  Sekiz oldu galiba.

-Sekiz ya. Altý yaþýnda okula baþlýyor elalemin çocuklarý.

-Bacým. Okula gidip de ne edecek zavallým.

-Yanlýþ konuþuyorsun Fatma. Þimdi eskisi gibi mi? Devir deðiþti. Engelli okullarý var.

-He ya vardýr, doðrudur. Sen diyorsan. Bilmem ki þimdi, masraf çýkmasýn da.

-Ne masrafý çýkacakmýþ be! Bu çocuða yazýk deðil mi? Bütün gün evin içinde yataðýnda, pencere köþelerinde.

-Sen bir Hasan’la da konuþsan Ayþe!

-Olur olur. Onunla da konuþurum.

Sevinmenin ne olduðunu o an tattým. Bir heyecan sardý içimi.

Genellikle düþünürüm.  Aslýnda yapabileceðim tek þey de o. Simsiyah dünyamda durmadan düþünmek iyi gelir bana.  Ne ailemi, ne yaþadýðým evi, sokaklarý ne de tabiatýn nimetlerini ve en önemlisi bir kez olsun kendimi göremeyeceðim. Elbette buna için için çok üzülürüm. Ama bunu hiç kimseye belli etmem. Olsun, insanlarý ayak seslerinden, vücutlarýnýn çýkardýðý hýþýrtýlardan, aðýzlarýndan çýkan seslerden tanýyorum. Kokularý bile hep burnumda.

Þimdi, umutluyum. Düþüncelerimi daha da geliþtirecek, daha çok düþünebilecek ve yepyeni þeyler öðreneceðim, okula gideceðim. Hele öðreneyim de ben onlarý öyle bir görür gibi þekillendiririm ki! Artýk karanlýklarda aydýnlýklarý yaþama vakti, öðreneceklerimle.