Tenini yakýyordu esen sýcak rüzgâr. Bir yandan; kazanda kaynayan domatesleri karýþtýrýyor, öte yandan baþýndan sürekli düþen yazmasýný çekiþtiriyordu. Yerde, bacaklarýný uzatmýþ vaziyette, fasulye ayýklayan tombul, kýrmýzý yanaklý kadýn:

-Ayyy anacým, anacým! Ýyiden iyiye yürütmez oldu dizlerim beni. Kýz Sevda! Bir bardak soðuk su getir hele anana.

Bir koþu gidip, mutfaktan buz gibi su dolu sürahi ve bardak elinde gelen kýz:

-Buyur anne.

Tekrar kazanýn baþýna geçen kýz, domatesleri karýþtýrýrken:

-Anne!

-Haa!

-Okul açýlýyor. Az kaldý.

-Eee?

-Off anne, sanki bilmiyorsun. Para lazým iþte.

-Kýz ne edecen parayý? Para da para. Bende yok abinden iste.

-Of be anne! Abim vermez para mara. Yengem de verdirmez zaten.

-Neyi vermez abin kýz? Nankör ne konuþup duruyon yine?

Geniþ kalçalarýný oynatarak bahçeye inen yenge duymuþtu son sözlerini.

-Hiç yenge. Ne olsun. Yatsaydýn ya sen. Dinlenmen þart, malum.

-Ah yiðit kocam benim. Ne yapsa da yaranamadý size. Bir boðazda yolda. Ýþi çok zor!

Afra tafra içinde yanlarýndan geçerken:

-Eh bir fincan kahve içebilirsin dediydi doktor.

-Kýzým sen býrak, ben karýþtýrýrým. Sen yengenin kahvesini yap.  

Ýçinden küfür ederek mutfaða gitti Sevda. Kýzýn gidiþini kollayan yenge:

-Ana bana bak. Bu kýzý bir an önce Tayyar’a verin. Dediydi dersiniz bu kýz bir iþ açacak baþýmýza.

-Okuyor benim kýzým. Gelin Haným, sen bebekle alakadar ol iyisi mi?

-Oldu anacým. Benden söylemesi!

Omuz silkerek uzattý bacaklarýný güneþe karþý ve kahvesini beklemeye baþladý.

Akþam yemeðinde sanki önünden alacaklarmýþ gibi, çiðnemeden yuttu lokmalarýný. Ne varsa sildi süpürdü Halil, nefes almadan.  Davul gibi þiþen göbeðini alýp, arkasýna yaslanarak geðirdi. Ev halký alýþkýndý onun bu haline. Aldýrýþ bile etmediler.

-Kýz Sevda! Niþanlýn Tayyar arýyomuþ ama ulaþamýyomuþ. Niye bakmýyosun telefonlarýna köpek?

-Abi görmemiþim.

-Yalan söyleme kýz. Bilmiyo muyum ben seni, elinden düþmüyo telefon.

Sessizce önüne baktý Sevda. Ýstanbul’a gideceði günü iple çekiyordu.

-Ben onu bunu bilmem. Ha bu arada okuluna Tayyar götürecek seni.

-Nee! Þaka mý bu?

Telaþlý halini fark eden yengesi:

-Ne oldu gýzz! Gocunacaðýn bir þey mi var? Dedi.

-Hiçç… Ne olsun yenge. Tayyar kaba biri. Yol yordam bilmez. Rezil eder beni oralarda.

-Bak hele laflara. Kýz sen çok mu bilirsin de benim aslanlar gibi kuzenime laf edersin.

-Tamam Haným. Bebeðe zarar. Uðraþma sen. Ben halletcem.

-Ama abiii!

-Sus kýz! Diyerek elinin tersini suratýna çarptý.

Sabahtan beri rüzgârýn sahip olamadýðý yazmasýna bu defa bir tokat darbesiyle halý sahip olmuþtu böylece. Odasýna girdi aðlayarak.

Bir hafta geçti aradan. Okula gitmek üzere otobüsteydi ve yanýnda Tayyar vardý!

“Her þey bitti.  Ne yapacaðým þimdi ben. Anlayacaklar. Yaþatmaz bu ayý beni.”

Otobüsün kalkmasýna dakikalar kala Tayyar’ýn çalan telefonu imdadýna yetiþti. Kýsa konuþmasýnýn ardýndan kararmýþ suratýyla kýza dönüp:

-Ben gelemiyom gülüm. Ama merak etme yakýnda gelecem. Dedi.

-Aaa… Neden ama?

-Ýþim çýktý gülüm. Dikkat et emi ite köpeðe. Bulaþmasýnlar sana.

-Oldu Tayyar. Merak etme sen beni.

-Sarýmsaklý yediydim ama olsun.  Gel hele.

Koca parmaklarýnýn arasýna sýkýþtýrdý kýzýn baþýný ve alnýndan öptü yaðlý yaðlý.

Artýk yalnýzdý. Rahat bir nefes aldý. Otobüsün verdiði ilk molada tuvalete gitti.  Üzerindeki o hiç sevmediði rengi solmuþ uzun pardösü ve baþýndaki eþarbý çýkarýp bavuluna yerleþtirdi. Memleketine dönene kadar artýk onlarý giymesine gerek kalmamýþtý. Kot pantolon ve deri ceketiyle özgürlüðüne, tarzýna ve özüne döndü.

Sevgilisiyle birlikte yaþadýklarý eve heyecanla ulaþtý. Ýçeriden keskin bir alkol kokusu geliyordu. Burnunu tutarak girdi eve.

-Berke! Neredesin aþkým? Ben geldim.

-Hýý… Aþkým. Sen mi geldin?

Yatak odasýnda uyuyan Berke, uyku sersemi yanýt verdi.

-Evet.  Özlemedin mi beni?

-Özledim fýstýk. Buraya gel.

Yataða çekti Sevda’yý. Uzun uzun hasret giderdiler çýlgýnca, soluk soluða. Üzerini giyinirken:

-Ne var ne yok aþkým? Çok özledim Ýstanbul’u.  Artýk tatil olmasýn.

-Bu akþam parti veriyorum bebeðim.

-Süper. Kimler geliyor bebeðim?

-Sürpriz… Ben duþa giriyorum.

Dedi, vücudunun her yaný dövmeye bulanmýþ, küpeli adam.

Deri mini eteði, þeffaf bluzu altýnda kýrmýzý sütyeni,  siyah göz makyajý ve þarap rengi rujuna ek sýmsýký topuz yaptýðý saçlarý ile geceye hazýrdý. Oldukça güzel, þuh ve çekiciydi.

Berke, birer ikiþer gelen misafirlere gitar çalýyordu. Sevda’yý unutmuþ gibiydi. Dumandan göz gözü görmez oldu gecenin ilerleyen saatlerinde. Her yanda boþalmýþ içki þiþeleri, kuruyemiþ ve cips artýklarý…

Berke’nin tavýrlarýna inat üst üste içmeye baþladý Sevda. Çalan telefonunu duymadý bile. Yanýna yaklaþan, saçý sakalý birbirine karýþmýþ, her zaman leþ gibi kokan Rýza , iþaretle telefonunun çaldýðýný gösterdi. Ekranda Tayyar ismini görünce sinirlendi. Ancak açmasa olayýn büyüyeceðini bildiðinden sessiz bir odaya giderek yanýtladý.

-Alo, efendim Tayyar?

-Gürültü geliyo. Nerdesin sen?

-Ne gürültüsü?

-Adamý hasta etme lan!

-Ha... Ayþe burada da film izliyoruz. Onun gürültüsüdür.

-Öyle olsun bakalým. Yakarým lan en ufak hatanda. Bilmiþ ol!

Ýçeriye geçtiðinde Berke’yi sarýþýn bir kýzla öpüþürken gördü. Rýza yanýna yaklaþtý:

-Rahatlamak ister misin?

-Neee? Müzik sesinden duyamýyordu Rýza’nýn sözlerini.

-Rahatlamak diyorum. Ýster misin?

-Nasýl olacakmýþ o?

-Seninki rahatlýyor bak.

Cebinden çýkardýðý hapý uzattý. Sevda alýp aðzýna attý. En son hatýrladýðý þey Rýza ile koltukta oturduklarý ve karþýsýnda Berke’nin o sarýþýn kýzla uzun uzun öpüþtüðüydü.

Sabah, kendisini çýrýlçýplak bir yatakta buldu. Yanýnda uyuyan Rýza’da çýrýlçýplaktý. Zonklayan beyni olup biteni algýlamasýna engel oluyordu. Orada burada sýzmýþ insanlar, leþ gibi kokan bir ev… Sendeleyerek kalktý. Tutuna tutuna odasýna girdi. Berke, sarýþýn kýzla koyun koyuna yatýyordu. Koþa koþa zor attý kendisini banyoya. Uzun uzun öðürdü.

Tekrar odaya girdiðinde dolaptan bulduðu kime ait olduðunu bilmediði kazaðý üzerine giyindi. Çýlgýnca baðýrýp çaðýrmaya, saða sola eþyalarý atýp, kýrýp dökmeye baþladý. Sevgilisinin koynundaki kýzý saçlarýndan sürükleyerek, yataktan çekip attý yere.

-Defolun. Defolun! Evimden.

Avaz avaz baðýrmasýyla herkes çil yavrusu gibi daðýldý. Rýza çýkarken Sevda’ya baktý.  “Ne olduðunun farkýnda mý acaba? Diye düþündü Sevda.

-Aþkým, yanlýþ anladýn tamamen. Caným dur ne olur.

-Dokunma bana be! Aðzýna sýçarým. Defol bu evden!

-Lan sürtük! Kýrdýrtma aðzýný yüzünü. Sen kendine bak kaltak! Rýza ile neler yaptýnýz gözümün önünde.

Bu sözlerin karþýlýðýný tokatla verdi Sevda.  Israrla çalan telefonunu açtý ardýndan.

-Ne var Tayyar?

-Gülüm ben geldim. Senin dairen hangisiydi?

-Nee! Bir dakika, nereye geldin?

-Kýzým, adamý ayar etme. Aç kapýyý!

-Þeyy. Ben Ayþelerdeyim.

-Lan akþam demedin mi Ayþe bende diye?

-Valla Ayþe’deyim dedim ben sana. Yanlýþ anlamýþsýn.

-Adresi ver. Uzatma!

Elleri titreyen Sevda,  telefonu kapattýktan sonra bir süre düþündü. Telaþla Ayþe’yi aradý.

-Alo Ayþe?  Ben bittim. Mahvoldum.

-Ne oldu? Sakin ol!

-Kýzým ne olmadý ki. Berke’yle ayrýldýk. Aldattý beni köpek. Hem de ayný evde. Bizim yataðýmýzda.

-Ne diyorsun sen. Ohaa!

-Ondan da beteri niþanlým Tayyar Ýstanbul’da! Sana geliyor þimdi. Ev müsait deðildi. Mecbur kaldým. Sende olduðumu söyledim. Ben de þimdi hazýrlanýp çýkýyorum.

Bavulun en dibine sakladýðý pardösü ve eþarbýný çýkardý. O ara gözüne, geçen ay yaptýrdýðý gebelik testi raporu iliþti. Test pozitif çýkmýþtý. Tatil boyunca saklamýþ, kimselere açýk vermemiþti. Nefes nefese geldi Ayþe’nin evine. Salonun ortasýna beyaz terli çoraplarýyla kurulmuþtu Tayyar.

-Nihayet gülüm. Nerdesin sen?

-Buradayým caným. Okula gitmem gerekti de.

-Ýyi. Çýkarma üstünü hiç. Yürü gidiyoz.

-Nereye?

-Abinle karar aldýk. Düðünü iki hafta sonra yapýyoz.

-Nee!

-Duydun. Yürü yüzük bakacaz daha. Hem ne gerekiyosa al. Bir daha getirme bizi buralara.

Çalan zil, konuþmalarý býçak gibi kesti. Ayþe kapýyý açtý. Okuldan arkadaþlarý gelmiþti. Hepsi Sevda’ya þaþkýnlýkla bakmaya baþladý.

-Aaa Sevda!  Kapandýn mý sen?

-Kýzým bu ne hal? Ne ara kapandýn? Dün gecenin etkisi herhalde. Ayýlamadýn mý daha?

-Ne oluyo? Lan bunlar ne diyo? Ne Gecesi? 

Ardý ardýna tokatlarý yapýþtýrdý suratýna. Alýp memlekete götürdü Sevda‘yý.

Ýki hafta sonra Sevda, üzerinde beyaz gelinliði, Berke’yi aradý.

-Alo Berke?

-Ne var Sevda? Ne istiyorsun?

-Berke ben hamileyim.

-Ýyi ya evleniyorsun iþte! Babasý hazýr.

-Berke çocuk senden!

-Ya defol git baþýmdan kýzým! Kaþar diyordu herkes arkandan. Kim bilir kimden o çocuk. Belki de Rýza’dan!

-Allah belaný versin!

Ýçeriye giren yengesi:

-Kýz kalk. Düðün baþlamak üzere.

-Tamam yenge.

Kendisini toparlamaya çalýþýp, gelinliðin eteklerini tutarak aðýr aðýr yepyeni bir hayata doðru yol aldý.