‘’Erkekler daha çok acý çekiyor. Oysa kadýnlar suçlu olmadan acý çekerler.’’ (Kafka)

Bir düþün g/örüntüsünde karþý karþýya kaldým bu söylediklerinle, sevgili Kafka ve aþkýn hikmetine daha da yakýndan vakýf oldum. Aklý almýyor insanýn hele ki söz konusu acý çekmekse üstelik ne için? Sevmekle ilintili elbette çekilen acý en çok da onay görmediðinde.

Düþ görmeyi bir süredir ertelemiþtim, Kafka ta ki gaipten gelen ses beni dürtene deðin. Islýklanan yüreðim ve sevinçlerim elbet yarým kalan tüm sevinçlerim ve hayallerim ve iþte kendimle yüzleþtiðim her yazýda-gerek yazdýðým gerekse bir baþkasýnýn kaleminden okuyup bir solukta içime çektiðim-içimdeki yangýnýn daha da alevlendiði oysaki bu yangýn sönsün, diye masanýn baþýna geçip kendimi soyutlamýþken gerçek dünyadan zýpkýn gibi yüreðime saplanan sair cümle ile bir çýkýþ noktasý aradýðým…

Üç noktalý benim arayýþlarým ve kayboluþlarým, Kafka ve senin nezdinde kendimle bir orta yol tutturmak adýna arayýþlarýna odaklanýyorum ve usundan tüm geçenlere derken kývýlcýmlar binlerce yeni duyguya ve yeni cümleye kucak açýyor senin anlayacaðýn ben acýmla ve edebiyatla kesiþen yolumda bir çýkýþ noktasý arayýp da bulamadýðým gibi beterini yaþýyorum.

Seninle konuþmak o kadar kolay ve bana iyi geliyor ki. Üstelik sen ilk de deðilsin en azýndan asaletinle ve tüm kibarlýðýnla sadece gülümsüyorsun yazdýklarýma ve ben bu imkânsýz gülümseyiþi görebilmekteyim ve nicesini kimselerin görme ihtimali de yok iken ve iþte bu duyguyu dillendirmek adýna kendimle cebelleþtiðim hayata bir ayraç koyup hem senin hem benim usumuzdan ve yüreðimizden geçenleri kaleme alýyorum.

Milena olmadýðýmý biliyorum.

Ama sen benim Milena olmadýðýmý bilmiyorsun.

Ya, okuyucunun umurunda mý?

Olmaz mý, sevgili Kafka hele ki yaþanan tüm büyük aþklar imkânsýz ve mutlu sonla bitmezken.

Baþý da olmayan bir aþk masalý bu týpký imkânsýzlýk benim göbek adým iken.

Aþka düþen ilk insan ben deðilim bir de gözden düþen: en çok da sevilme ihtiyacý hissedip yüreðimi açtýðým insanlar sanýrým buna ilk vakýf olduðumda, üç ya da dört yaþýndaydým ve evimizin geniþ salonunda koþturup dururken perdelerin arkasýna saklanýr ve çocuklarýmý çaðýrýrdýk dizimin dibine.

Düþün, Kafka: altý üstü bir çocuktum ve sahip olduðum onlarca hatta yüzlerce çocuðum vardý. Hayalimde yarattýðým bir kadýn üstelik anne üstelik dünya þartlarýnda imkânsýz olan bir þeyi gerçekleþtirmiþ ve bunca çocuðun biyolojik annesi.

Aþkýn ne olduðunu bilmediðim bir yaþ ve her nasýlsa içimde hasýl olan annelik güdüsü üstelik bacak kadar boyumla bu duyguyu hissettiðim üstüne üstük yaþadýðým.

Mevsimin dili yok ki, sevgili Kafka elbet kalemin de: gel gör ki; damarlarýmda akan mürekkebin ta kendisi ve alyuvarlarla akyuvarlar yerine densiz ve sayýsýz kelime ve imge dolaþýyor damarlarýmda.

Ne zamanki ölümü düþünsem ilk sen geliyorsun aklýma.

Ne zamanki ölüm düþüncesini def etsem… Aklýma gelen hiçbir þey yok ki aklýmdan kolay kolay çýkmýyor bu kelime.

Bir kelimenin yol açtýðý sayýsýz efekt ve yazma ihtimali ve iþte ben yazarak def ediyorum korkularýmý en azýndan geçici süreliðine ve senin sahip olmadýðýn bir imkana sahibim, Kafka: sana ulaþana kadar yazdýklarým sayýsýz insanýn onayýndan geçiyor ve iþte o zaman anlýyorum ki; ben de senin gibi edebiyattan ibaretim ve týk ilerisinde hayal kýrýklýðýndan çünkü yaþarken ve severken ve yazarken ve de inanýrken ilk olarak okuyucunun onayýný almak ve sevilmek istiyorum.

Ve iþte gelinen nokta: sevginin kutsallýðý ve sevmek kadar sevilme ihtiyacý ile yaþadýðým gerçeði.

Gerek öðrencilik hayatýmda gerekse özel hayatýmda ve de meslek yaþantýmda duyduðum en temel ihtiyaç: sevilmek ve onay görmek.

Restleþirken kendimle hissettiðim bu ihtiyaç ve nihayetinde yaþadýðým hayal kýrýklýðý ile de git gide kendimden uzaklaþýyorum ki bir ara nasýl da yakýndým kendime ve sevecen tam da kucaklayacakken kendimi ve ruhumu…

Ruhtan da öte bir beden ve bedenin coþku ile dolmasý için ruhun da doyurulmasý gerekmekte ve ben bunu umut ederek ve severek gerçek kýlmaya çalýþýyorum ama insanlar sevgiden ve sevecenlikten öylesine uzaklar ki…

Senin zamanýn elbet seninle tanýþmadýðýmýz ve de benim henüz dünyaya gelmediðim ve kim derdi ki bunca zaman sonra Milena kimliðine bürüneceðim?

Sözcükler bazen can yeleði.

Bazense saatli bomba: eðer ki yazmam gereken saatte bu duygu ve ihtiyaç gerçekleþmesin ansýzýn infilak edebilirim, Kafka hem yazmak için öylesine uzun saatlere de gereksinim duymuyorum ama hayallerimin gerçekleþmesi için Tanrýdan ekstra vakit istiyorum yoksa böyle kaplumbaða adýmlarla ilerlersem hayallerimin gerçekleþmesi için bana en azýndan bir yüz yýl daha gerekir.

‘’Bence deðeri yok yazdýklarýmýn, olsaydý ne iyi olurdu.’’ (Kafka)

Bana kaç asýr zaman tanýnýrsa tanýnsýn bu duyguyla mücadele edeceðimin de bilincindeyim artýk. Ki böylesi bir yazara hitap etme cesaretini kendimde nasýl buluyorsam artýk ve sevgili Kafka, beni düþündüren de tam olarak bu ve kimse ile ortak bir dil geliþtiremediðimde kendimi suçluyorum elbet yazdýklarýmý da ya da karalamak adýna çýktýðým yolda bu ufacýk kývýlcýmýn gün gelip de tüm evreni cayýr cayýr yaktýðý gerçeði.

Ben yanýyorum, sevgili Kafka elbet kalemim de. Belki bir aþk belki bir arayýþ belki de hiçliðimi damgalayan sözcüklerim ama kulaða da nasýl hoþ geliyor hani: sözcüklerim…

Hani herkesin ortak kullaným alaný iken sözcükler ve de duygular, an geliyor nasýl da öznel bir ritim ile çakýþýyor duygular ve kelimeler derken ç/aðlýyor yüreðimden zaten tüm alýp veremediðim de bu deðil mi?

Ben ve bana ait olan ne ise ve ne yazýk ki bir ömür sahibesi ben olsam da gözümün içine baka baka insanlarýn benden çaldýklarý ve daha da kötüsü, sevgili Kafka: ben bilmeden hayallerimi çalan en yakýn dostum ve dostlarým ve kendileri hayal kuramazken hayallerime sahip çýkan ve geride dýmdýzlak kaldýðým. Dahasý da var ama bundan söz etmek istemiyorum an itibari ile.

Hayallerim çalýndý ve sözüm ona hýrsýz hayallerini gerçekleþtirdi ki olanlardan ben mesul olmasam da biliyorum ki; o hýrsýz bir ömür süren mutsuzluðunu bana mal ediyor hele ki benimle konuþmaya yüzü yok iken ben sevinemiyorum bile onun bu zavallýlýðýna ki ben o hýrsýzý yani can dostumu çok ama çok sevmiþ ve ruhumu emanet etmiþtim ona þükürler olsun ki Tanrý yeniden sahip çýktý bu emanetime ve bana yeni bir hayal dünyasý bahþetti ve iþte ben yazarak ve hala sevebilme yeti’mi saklý tutarken hayallerimi gerçek kýlýyorum elbet ötesi de var.

Bana vereceðin cevabý dört gözle bekliyorum, Kafka ve lütfen elini çabuk tut çünkü sana yeniden yazmam için buna ihtiyacým var.