BEKÝR'ÝME NASIL KIYARIM !....   

            Öyküme rahmetli arkadaþým Mehmet Topçu ya öldüðünü duyduðum da yazdýðým þiirimin ilk dörtlüðü ile baþlýyorum.

Arkadaþ kardeþten üstün olursa              Kem gözlere þimþek olur çakarsa

Gönülden gönüle sevgi akarsa                Güler yüzün, gülmediðim dünya da

            Bekir kardeþlerinin en büyüðü olup öðrendiði saat tamirciliði ile babasý Musa dayý’ya yük olmadan evinin geçimini temin  eden efendi, dürüst, kimsenin iþinde-aþýnda, namusunda gözü olmayan birisiydi. Arda-sýrada can sýkýntýsýndan dolayý içtiði birkaç þiþe biradan veya bir-iki duble rakýdan, günde bir kaç adet tüttürdüðü sigaradan baþka kötü bir alýþkanlýðý yoktu.

           Her hafta spor toto oynar, on üç artý bir tutturmanýn hayaliyle bazen arkadaþlarýyla ortak olarak formüllü olarak, bazen de az kolon oynayarak saat kulesi karþýsýndaki Çanta kardeþlerin iþlettiði bayi ye yatýrýrken “Ya çýkarsa” diye milli piyango biletini de almayý ihmal etmezdi. Yýllarca devam eden bu hayali günün birinde gerçekleþse de o hafta baþka tutturanlarýn da olmasýndan dolayý yeterli parayý alamamýþ, yinede evinin bir-bir buçuk yýllýk geçimini temin edecek parayý kazanmýþtý.

          Yine eskisi gibi saat tamirciliðine devam etse de bozulan gözlerinden dolayý kalýn camlý gözlük kullanmasýna raðmen saatin içindeki küçücük parçacýklarý görmede zorlanýyor, bu yüzden iþleri zamanýnda teslim edemiyor, müþterisiyle hýrý-gürü eksik olmuyor, baþka bir iþ yapmayý düþünüyordu.

            Adanalý Salih adlý bir usta Kýrþehir de ”Meþhur Adana kebap” adý altýnda lokanta açmýþtý. Kýrþehir halký yeni yeni tanýmaya baþladýðý bu nefis kebabý bayaðý benimsemiþ, zamanla Salih ustanýn baþý müþteri kalabalýðýndan adeta düðün evini andýrýr olmuþtu. Salih usta akþam vakti kebabýný bitirdikten sonra iþ yerinin perdelerini çeker, Orhan Gencebay' ýn “Bir görüþte aþýk oldum” þarkýsýný o güzel sesiyle söylerken efkarlanýr birkaç duble raký içer, bunun devamýný getirmek için iþ yerini kapatarak doðruca meyhane ya da birahaneye giderdi.

        Günlük kazançla geçinen ev, dükkan kira olan birisinin hele paraya, pula pek önem vermeyip eli açýk olursa kaç ay ayakta duracaðýnýn hesabý bellidir. Hanýmýnýn kadýnlar arasý baktýðý faldan aldýðý para çocuklarýnýn okul harçlýðýna dahi yetmiyordu.

        Günün birinde öðle vakti karný acýkan Bekir’in yolu Salih ustanýn lokantasýna düþer. Bu gidiþ-geliþlerin devamýnda dost ve arkadaþ olan ikisinin yolu kebap dükkaný ortaklýðý ile kesiþir.

         Ýþ yerleri konfeksiyoncu Erol un karþýsýndaydý. Zamanla bu üçlünün dükkan komþuluklarý arkadaþlýða dönüþmüþ, “Aralarýndan su sýzmaz” olmuþtu. Bekir kendisine cýðýl-cýðýl yanan bir otomobil almýþtý. Akþam iþ yerini kapattýktan sonra Bekir ve Salih usta arabayla gezintiye çýkýyorlar, otomobilin ön koltuðuna oturan Salih usta giyim kuþamýyla, kývýrcýk siyah saçlarýyla, kendisine yakýþan o zenginlik vakarýyla sanki bir milyoneri andýrýyordu. Salih’in bu durumunu fark eden Erol durur mu adamýn adýný “milyonluða” çýkarmýþtý bile.

      Salih usta Adanalý  hemþehrisi bir askerin “aðabey benim vaktim olmuyor, sana zahmet þunu bir ustaya tamir ettir “  diye býraktýðý telsize benzeyen radyoyla çevresine bayaðý hava atmýþ, görenler kendisini “milli istihbarattan”, ya da sivil polis zannederek çekinir olmuþlardý.     

      Akþam dükkaný kapatýrlarken günün ticaretinden masraflar çýktýktan sonra kalan payý bölüþtükleri zaman Salih Usta hissesine düþen parasýný pavyonda yada birahanelerde ona buna içki ýsmarlayarak bitiriyor, hazýra dað dayanýr mý sabah dükkana beþ kuruþsuz geliyor, bundan dolayý ailesi de geçim sýkýntýsý çekiyordu.  Ortaklýklarý iyi gitse de Salih’in müsrifliði buna engeldi. Bir yýl sonra Salih göçünü baþka bir vilayete taþýyarak Kýrþehir’den ayrýldýðýnda mesleðin bütün inceliklerini öðrenen Bekir Salih'in ayrýlmasýndan dolayý pek müþteri kaybýna uðramamýþtý........

         Dükkanlarýnýn karþýlýklý olmasý münasebetiyle Erol müþterisi gelmediði zamanlar da vaktini Bekir ustanýn yanýn da  geçiriyor, bazen kendisine yardýmcý oluyor, bu arada kendi dükkanýný da gözetlemeyi ihmal etmiyordu. Ýlerleyen yýllarda arkadaþlýðý daha ileri götüren bu ikili bir yerde ‘Can ciðer’ olmuþlar, neredeyse yedikleri, içtikleri ayrý gitmiyordu. Bekir Ustaya her gün iþ yerinde Adana ve þiþ kebap yemekten ‘gýna’ gelmiþti. Erol mide hastasý olduðundan dolayý çarþýda zorda kalmadýkça pek yemek yemez, öðleye yakýn vakitte hanýmýnýn sefer tasýyla getirip bir köþeye býraktýðý yemeði fýrsatýný bulan Bekir Erol'a çaktýrmadan aþýrýr, yerine Adana ya da þiþ kebap koymayý ihmal etmese de bu yüzden Erol’la gýrgýrýna dalaþmalarý eksik olmazdý.

         Bekir hesabýný, kitabýný bilen birisi olsa da aðalýðý elden býrakmaz, müsrif biri olmasa da eli açýklýðýndan dolayý çevresi dost ve arkadaþ yanlýsý kiþilerden geçilmez bu yüzden de iþ yeri týklým, týklým müþteri ile dolardý. Arada Erol Bekir’e “ula Bekir, parayý sana kazandýrtadacak, eli sýký baban Musa dayýya verip deðerlendirtedeceksin " diye takýlmadan geri kalmazdý.

           Su gibi akýp geçen günlerden birinde iki arkadaþ akþam iþ yerlerini kapattýktan sonra bir-iki kadeh atmak için gündüzden sözleþmiþlerdi. Bekir; “Hesaplar bugün benden, gel  bu akþam seni pavyona götüreyim yeyip içelim, eðlenelim” diye ýsrar etse de Erol ; “bu akþam eve misafir gelecek, fazla gecikmemem lazým” bahanesiyle onu caydýrarak onun iþ yerinde içmeye razý etti. Bakkaldan yetmiþlik raký ile yanýnda bulunsun diye meze aldýlar. Diðerleri zaten lokantada vardý. Ýþ yerinin perdelerini çekip gelenin, gidenin görmesini engelleyerek sokak lambasýnýn loþ ýþýðýn da yavaþtan, yavaþtan içmeye baþlamýþlardý. Zaman su gibi akýp gidiyor, muhabbetin biri bitmeden diðeri baþlýyor, alkolün tesiriyle bir yandan yüzleri kýzarýrken dilleri de hafiften peltekliyor, Haziran sýcaðý da yavaþ, yavaþ vücutlarýnda ter yapýyordu. Gelecek için bitmez tükenmez hayallerini birbirlerine anlatýrlarken gecenin bir yarýsý olduðundan haberleri dahi olmuyordu.

            Vakit çok geçmiþti. Hanýmlarýnýn evde ”bunlar nerede kaldý acaba, yoksa baþlarýna bir þey mi geldi” diye düþünmeleri, merak etmeleri “baþýnda kavak yelleri esen” iki gencin  akýllarýnýn ucundan dahi geçmiyordu. Muhabbet öyle tatlanmýþtý ki, lafýn biri baþlayýp diðeri biterken nereden aklýna geldi bilinmez Erol ; “ Bekir þu hanýmlarýmýzý bir imtihan edelim, acaba hakkýmýzda neler düþünüyorlar” diye lafý ortaya attý. Bekir;  “bu iþ nasýl olacak” diye sordu. Erol; “Sen orasýný bana býrak, þimdi sen þu telefonu eline al, benim evin numarasýný çevir, yenge Erol ‘la çok acil görüþmem gerek diye konuþ bakalým ne olacak.”

          Bekir denileni yaptý. Az sonra çalan telefonu Erol ‘un hanýmý açtý. “Alo  iyi akþamlar yenge, gecenin bu vaktinde rahatsýz ettiðim için özür dilerim, ama çok önemli olmasa aramazdým, Erol’u telefona çaðýrýr mýsýn.”  Erol’un hanýmý adeta baðýrýrcasýna “Bekir aðabey Erol un adý-saný batsýn, gecenin kaçý oldu adam daha henüz  eve gelmedi, boyu- posu devrilsin, beni düþünmüyorsa bari þu iki yavruyu düþünsün, onlarýn suçu ne” derken bir yandan da aðlýyordu.

         Telefonun ahizesine kulaðýný iyice dayayan Erol her þeyi eksiksiz olarak duymuþ, arkadaþýndan utandýðýndan dolayý vücudu buram, buram ter baðlamýþtý. Þimdi telefon etme sýrasý kendisindeydi. Ýnþallah Bekir’in hanýmý da ayný þeyleri söylerse hiç olmazsa biraz rahatlardý. O ümitle numaralarý çevirdi. Az sonra Bekir’in hanýmý karþýsýndaydý

          -Alo yenge iyi akþamlar, ben Erol; vallahi yenge acil iþim olmasa gecenin bu vaktinde seni rahatsýz etmezdim, çok önemli, Bekir’le görüþmem lazým “

          -Erol aðabey: Bekir az önce iþten geldi, karnýný bile doyurmadý, çok yorgun olduðu için hemen yataðýna yatmýþtý, þimdi uyuyor.”

         - Yenge ne olur, vallahi çok acil”

        - Bana inanmýyor musun Erol aðabey, adam akþama kadar ayakta dikiliyor, Adana, þiþ, ayran hazýrlayacaðým, servis daðýtacaðým diye caný çýkýyor, þimdi onu yataðýndan kaldýrmam”

          Erol bir kendi hanýmýný bir de Bekir’in hanýmýný düþündü. Hassas terazi de tarttý. Bekir’in karþýsýnda maçý kaybetmiþti. Suçluydu. Evine gitmemiþ, bu yüzden ailesine olan görevini ihmal etmiþti. Ama Bekir de evine gitmemiþ, kendisi de onun kadar suçluydu. Asalette Bekir’in hanýmý aðýr basmýþtý.  Bunu hazmedemedi, “Yenge Bekir yanýmda, þu an beraberiz” diyecek gibi oldu sonra bundan vazgeçti. Bu bir anlýk düþünceler telefon baþýnda olduðunu unutturmuþtu.

         -Yenge ne olur yalvarýyorum, çok mühim, hiç mi hatýrým yok, onu bir dakikalýðýna da olsa yataðýndan kaldýr”

         -Erol aðabey, ben Bekir'imi yataðýndan kaldýramam, uykusunu bölemem, BEN BEKÝR’ ÝME NASIL KIYARIM ABÝ !...”

ERDOÐAN ÇALIÞKAN KIRÞEHÝR 11 06 2008 GERÇEK YAÞANMIÞLIKLAR

Öyküleri þahýslarý küçük düþürmek, mirasçýlarýný rencide etmek için yazmýyorum.