Dünyaya gözlerini açmak nasýl bir duygudur? Emeklemek, yürümek ve bazen de koþmak? Oynamak bahçede, parkta! Ve o çok sevdiðin yemekleri yemek; kaþýk, çatalla! Ekmeði kopartmak kendi ellerinle. Nasýl bir þeydir ki? Ya da bir bardak çay içmek, bardaðýn sýcaklýðýný hissederek çekirdek çitlemenin eþliðinde. Elini, yüzünü yýkamak, tuvalete iþemek, banyo yapmak köpüklerde ve saçlarýný tarayýp, örmek her sabah, fiyonklar baðlamak renk renk. Bunlarýn ve benzerlerinin nasýl bir his olduðunu öðrenemedim hiçbir zaman.

Ana rahmine düþtüðüm an çizilmiþ kaderim. Çýðlýk çýðlýða bu âleme atýldýðýmdan bu yana boynumdan aþaðýsý felçli biriyim. Bu ne demek bilir misiniz? Býrakýn bilmeyi de hayal edebilir misiniz? El ne iþe yarar? Söyler misiniz? Hiç elim olmadý ki benim. Varsa da ben bilmiyorum! Hiç oynatamadým, kullanamadým. Ýki elimle bir bardak soðuk suyu içemedim kana kana! El denilen þey ne ise sadece adýný duydum ben! Gözlerim mi? Yalnýzca puslu karanlýklara alýþkýndýr.

Dört duvar arasý odamdaki yataðýmda geçiririm tüm zamanýmý. Saat yoktur duvarda, bilmem zamaný veya geceyi, gündüzü. Her an aynýdýr benim dünyamda iþte. Kaç yýl geçmiþtir? Kaç yaþýndayýmdýr? Bilmem ki! Neden dünyaya gelip bu iþkenceleri çekmeme müsaade etmiþler anne, babam? Ya kâinatýn sahibi? Neden göz yumdu acaba bu halime?

Bunu anneme sorduðum bir gün: “Aman kýzým aman! Tövbe de yavrum, günaha girme. Ne edelim, yapacak bir þey yok. Sen de böylesin iþte. Farklýsýn!” Der. Elindeki fasulyeleri kýrmaya devam ederdi. Fasulye dediðimiz yemeðin rengi yeþilmiþ ama piþtikçe deðiþirmiþ rengi! Ya ben, bu kadar yangýnlarda neden hiç deðiþmem ki? Doðuþtan kör bir insana renkleri nasýl anlatabilirsiniz, nasýl tarif edersiniz ki? Bir tek siyah, ne siyahý? Sadece simsiyahý bilirim ben. Her þey simsiyahtan oluþur. Renklerin çeþitliliðini örter karanlýklar. Katran karasý, zifirdir her yer. Siyahtan evler, arabalar, siyah insanlar ama elleri var siyahtan, yemekler hep simsiyahlar.

Bir yüzüm varmýþ benim yemek yememe yaradýðý için o da bir kýsmýný kullanabildiðimden. Hiç görmedim yüzümü, göstermediler. Hep merak ederim neye benzediðini, acaba simsiyah mýdýr, nasýldýr gözlerim? Ne renktir hiç bilmem. Rüya görürüm bazý geceler. Hep karanlýktýr rüyalarým.  Bir kere olsun insan yüzü görmedim. Çok istedim aslýnda, yalvardým, diledim, niyaz ettim Allah’tan. Galiba duyuramadým sesimi veya sevmiyor beni.

Seslerden bilirim, tanýrým çoðu þeyi. Ayak seslerinden tanýrým evin bireylerini. Alýþmýþýmdýr yýllardýr. Gözleri görmeyen bir insanýn kulaklarýnýn daha iyi duyduðunu öðrenmiþtim ablamdan. O bilir.  Çoðu merak ettiklerimi ona sorarým.  O da býkmadan anlatýr her þeyi. Madem bir organý eksik olanýn, diðer organý güçleniyorsa benim her yerim eksik! Bu kurala ben neden tabi olamýyorum ki?

Kýz olduðumu söyledi evdekiler. O kadar yani. “Kýz olmak nasýl bir þeydir?” Diye sormuþtum ablama bir keresinde. O da “Prenses gibi!”  Cevabýný vermiþti. Ama ben hala bir þey anlamadým bundan. Allah Allah ben þimdi bir prenses miydim yani, prenses her neyse!  “Nasýl bir yer, dünyamýz dediðiniz þey?” Diye merakla sorduðumda ise: “Etrafýmýz kapkaranlýk. Herkes bu karanlýkta koþuyor.” Demiþti.

“Gerçekten karanlýk mý dünyamýz?”

“Evet, ne sandýn? Karanlýk tabii ki.”

“Ýnsanlar nasýl gözüküyor?”

“Ýnsanlar beyaz beyaz. Gölge gibidir bu siyahlýðýn içinde.”

Ýnanamamýþtým ablamýn sözlerine. Týpký hissettiðim gibi anlatýyordu.  Neredeyse dünyamýzý ve insanlarý görüp avuçlayacakmýþým gibi sevindim.

“Haydi, sana bir kitap okuyayým. Ama inanma sen. Dünyada öyle aðaçlar ve gezilecek yerler yok ki. Uydurup anlatýyorlar! Siyah, dümdüz bir yer iþte!”

Beni avuttuðunu düþünsem de bazen ablamýn, iþime geliyordu belki de hep inanýrdým ona. Yataðýmda her gece dünyayý ve insanlarý görebileceðime, inanmaya baþlamýþtým. Gölgeler dolaþýyordu hafif hafif, yarý belirsiz simsiyah bu evrende. Bu gölgeler insandan baþka ne olabilirdi ki? Keþke beyaz olsalardý. Tek eksiklikleri buydu. Ýyi ama ben beyaz renk nasýldýr bilmem ki! Ya beyaz rengi de görüyorsam rüyamda? Bir umudun filizlenmesinde uykuya býrakýyorum artýk hayallerimi.