Online Üye
Online Ziyaretçi
DEM BAHSİ
Uykulanıyor öğle vakitleri
Şaha kalkınca canın acısı
Kimsesiz paçavralarla sarıyor acısını
Uykulanıyor bedeni,
ruhuna işliyor.
Alın çizgilerine denk değil seneleri
Açığı elleriyle kapatıyor
“sen yamadan ibaretsin” diye dilleniyor
evin sıvasız duvarları
Nefesi kendine yankılanıyor akşamüstünden evvel.
Bir zamanların sardunya tenekeleri
onca vaktin yittiğini bağırıyorlar paslı paslı
Biliyor ki göz ne yöne dönse, artık saat
Oysa bilmelere lüzum kalmamış
Öyle bir yetiniliyor ki son canla.
Kımıltısız yapraklı bir güne uyanıyor insanlar
Kiminin penceresi karşılıyor sabahı, kiminin
seccadesi
kiminin yer sofrası, çay kaşığı şıngırtısı…
Evlerden birinde bir nefesi kesilmiş,
kim bilir bellemiş miydi yetiştiği son güneşi
Son kez geçiyor sıvasız duvarlardan.
Evlerden biri ağıtlanıyor ansızın,
Cenazeleniyor sardunya tenekeleri