Siyah elbisemi giyiyorum büyük bir özenle. Ýlk defa yüzüme makyaj yapýp saçlarýma da maþa atýyorum. Her þey tamam mý diye, aynada son bir kez, her yönden kendimi seyretmeyi de ihmal etmiyorum. Gördüklerimden çok memnun bir þekilde, ayakkabýlarýmý giydiðim gibi heyecanla sokaða atýyorum kendimi. Hoþlanacak mýydým, bilmiyorum. Ama çok ýsrar etmiþlerdi. Belki de çok abarttýlar belki de kocaman bir yalandý kim bilir? Ýçimde sözlü sýnavýna kaldýrýlmayý bekleyen bir öðrencinin telaþý, kalbim aðzýmda, heyecanla buluþma noktasýna nasýl geldiðimi bile anlamýyorum.

Erken geliyorum sanýrým, adam ortalýkta yok. Bu düþünceyle, ortalardaki bir masaya geçip beklemeye baþlýyorum. Hemen baþucumda biten garsona bir çay söyleyip, çantamdan çýkardýðým kitabý okumaya baþlýyorum. Okuduðumu sanýyorum belki de. Bir hayli zaman geçiyor ve hala gelen giden yok. Ne yapalým biraz daha bekler kalkarým. Garson çayýmý bitirdiðimi görmüþ olmalý ki baþýmda bitiyor tekrar. Bir çay daha söylüyorum mecburen. “Bu kadar da insan bekletilmezdi ki yeter artýk!” Deyip kalkmaya hazýrlandýðým anda karþýdan bana doðru gelen birini görüyorum. Sýrýtarak yürüyen, kel, kavanoz dibi gözlük kullanan, sivri burunlu ve onlar yetmiyormuþ gibi üstüne üstlük diþlek, sýska adam gittikçe bana doðru yaklaþýyor.

“Yok, caným sen de! Olamaz. Çok çirkin. Hem kel ve hem de yaþlý sayýlýr.” Diye düþünüyorum. Adam gittikçe yaklaþýyor; o yaklaþtýkça ben uzaklaþýyorum. Ýçimden “ Ne olur o olmasýn!” Diye dua ediyorum.

Adam tüm piþkinliði ile sýrýtarak tam karþýmda durup, upuzun parmaklý elini bana uzatýyor. Tiksinerek tokalaþmak zorunda kalýyorum.

“Merhaba. Ben Halukcan.” Diyor hafiften kýrýtarak.

“Merhaba! Ben de Ayþe!” Diyorum hayret ve isteksizlik içinde.

“Naber ya? Beklettim mi seni çok bebeðim?  Deyip rahat bir þekilde koltuða yayýlýyor. Garsonnn!  Bana bir filtre kahve. Aa! Unutuyordum þekerim, sen ne alýrsýn?”

“Çay içiyorum ben. Baþka bir þey almayacaðým.”

“Çay mý? Hiç sevmem ya. Filtre kahvesiz baþlayamýyorum güne. Starbucks‘da buluþsaydýk keþke. Tarzým deðil böyle yerler. Ne bileyim çok kýro.”

Aðzýný yaya yaya konuþmasý, sinirlerimi iyice geriyor.

Tiksinerek:

“Ali eniþtem çok övgüyle bahsetti sizden.”

“Haa evet ya. Ýyi adamdýr minnoþ. Þimdi baþtan konuþalým. Daha önce kullanýldý mý?”

“Efendim?” Çayýn yudumu boðazýmda kalýyor.

“Mesela çok dar olmamasý lazým. Ben bunalýrým, uðraþamam. Geniþ, ferah olmalý girip çýkarken.”

Adamýn bu iðreti sözleri karþýsýnda ne diyeceðimi bilemiyorum.

“Öyle deðil mi ama? Yatak odasý da çok önemli benim için. Öyle ya vaktimizin çoðu orada geçiyor.”

“Öyle evet haklýsýnýz.” Sinirden kýpkýrmýzý kesiliyorum.

“Bir de Ali amcayla konuþtuk. Saðlam deðil mi bir çatlak falan yok? Portakallar önemli bir de benim için. Geniþlik lazým ki iyice kavrayayým.”

Elinde içecekle dönen garson, kahvenin birazýný masaya dökünce sinirlenen Halukcan:

“Ya dikkat etsene oðlum. Salak mýsýn nesin?”

Artýk daha fazla dayanmam mümkün deðil. Suratýna fýrlatýyorum kahve bardaðýný.

“Ne oluyor be? Salak mýsýn sen kýzým? Mahvettin ya markaydý bu, kaç para haberin var mý?”

“Bir de utanmadan üste çýkmaya çalýþýyor. Hýyar!”

“Ya yürü git be baþýmdan! Sen gerçekten evlenmek mi istiyorsun? Bu nasýl tavýrlar, konuþmalar. Hiç utanmýyor musun? Sapýk!”

“Ahaaa bebeðim, sorry? Ne evlenmesi kuþum. Kafan mý güzel?”

“Bak doðru konuþ. Þu tavýrlarýný da düzelt!”

“Bebiþkom, çok yanlýþ anlaþýlmalar þey etmiþ sanýrým. Ben evlilik için burada deðilim. No evlilik!  Ben sadece ev arýyorum.”

“Yalan söyleme! Sabahtan beri beni taciz ediyorsun sapýk! Yok, portakaldý yok yataktý yok geniþti, dardý. Kafaný kýrarým senin!”

“Hayatým ben sanatçýyým. Portakallarla çalýþýyoruz bu sýra. Yatak odasý da çizimlerde iþime yarýyor.”

Þimdi olayý anlýyorum. Evimi satmak istiyordum. Eniþtem de eve talip olan birini bana talip sanarak yanýlmýþtý iþte. Utancýmdan yerin dibine giriyorum.

“Ben zannetmiþtim ki…”

“Ne sandýn beybi ya?  Âlem kýzsýn. Olsun fena deðilsin ama evlenemem seninle.  Çok sýkýcý evlilik. Bana göre deðil inan. Tercihlerim farklý kýz! Neyse beybisi ben kaçtým. Ev iþini sonra konuþalým, nasýl olsa tanýþtýk. Ha bu arada hesap senden. Param kalmamýþ da.”

“Tabii olur. Sorun deðil. Görüþürüz.”

Bu çok deðiþik adamdan nihayet kurtuluyorum. Masada artýk yalnýz ve þok içindeyim. Biraz kendime gelince hesabý ödeyip alev alev yanan yüzümle kendimi dýþarýya atýyorum. Uzun uzun yürüyorum oradan oraya. Çok iyi geliyor yürümek. Adeta yenileniyorum, nefes aldýðýmý fark ediyorum. Akþamüstü ben hala yollarda yürürken, telefonum çalýyor. Arayan sevgili eniþtem. Açmýyorum tabii telefonu. Ne diyeceðim yani açýp da?

“Hay senin yapacaðýn iþin içine!” Diyemem ki.

O an, evi satmaktan ve evlenmekten vazgeçiyorum. Beni kucaklayacak sýcak yuvama doðru yol alýyorum kahkahalar atarak. Ýleride, bugün yaþadýðým olayý iðrenerek mi, utanarak mý yoksa gülerek mi anacaðýma bir türlü karar veremiyorum.