Uçaktaydým… Gökyüzündeki pamuk tarlasýný andýran bulutlarýn üzerinde uçuyorduk. Uçaðýn penceresinden gökyüzünü seyretmek büyük keyif verir insana, ancak benim içimde bastýramadýðým bir sýkýntý vardý. Bu seferki uçak yolculuðum, tatil için deðildi. Bir insanlýk görevi içindi. Ruanda’ya gidiyordum; oraya gidecek, yýllardýr iç savaþlarla yýpranmýþ, aç ve susuz Ruanda halkýnýn ihtiyaçlarýný gidermeye çalýþacaktýk.

    Uzun süren uçak yolculuðundan sonra Ruanda’nýn Kigali Havalimanýna vardýk. Ekibimiz ile birlikte uçaktan indik.  Kigali’den Nigoma þehrine oradan da 70 km uzaklýktaki Zinge köyüne tozlu yollarda saatler süren otobüs yolculuðumuz sonunda yardým malzemelerini teslim edeceðimiz yere  vardýk. Aracýmýzý gören halk sevinç içindeydi. Hemen yanýmýza geldiler. Büyük bir sevgi ve muhabbetle bize sarýldýlar.

    Yardým malzemelerini sýnýflandýrdýk ve üç gün boyunca ihtiyaç sahiplerine tek tek daðýttýk. Çadýrýmýzýn önüne utana sýkýla gelen kiþilerin ellerine ihtiyaç malzemelerini verince yüzlerindeki sevinç ve minnettarlýk ifadesi size tarifsiz bir huzur veriyor. Bu sevince vesile olmak için tüm varlýðýnýzý daðýtmak isteði uyanýyor içinizde

     Zinge halký misafiri çok seviyor, kendileri fakir de olsa gönülleri çok zengin. Sürekli bizleri evlerine çaðýrýp bize ikramda bulunmak istiyorlar. Biz de iþlerimizden fýrsat buldukça evlerini ziyaret etmeye çalýþýyoruz. Fakir evlerinde ne varsa önümüze koymaya çalýþýyorlar. Her birinin yürek burkan  hikayesi var. Kimisinin babasý þehir dýþýna çalýþmaya gitmiþ, oradan dönememiþ. Kimisinin üç çocuðu da bakýmsýzlýktan ve hastalýktan vefat etmiþ. Etrafýmýzdaki çocuklarýn zayýflýktan kemikleri sayýlýyordu. Bizim ülkemizde çok kolay karþýlanabilen ihtiyaçlar burada ya çok büyük zorluklarla karþýlanýyor, yahut hiç karþýlanamýyordu.

   Misafir olduðumuz bir ailede yaþadýðým olayý zihnimde ilk andaki canlýlýðýyla muhafaza ediyorum. Evin toprak tabanýna ince bir þilte serilmiþ odasýnda oturuyorduk. Ben su ihtiyaçlarýný nasýl karþýladýklarýný sordum. O da yakýnlarda su kaynaklarýnýn bulunmadýðýný, 7 - 8  km uzaklýktaki bir yerden ellerinde bidonlarla yürüyerek su getirdiklerini ve bu suyla hem içme hem de temizlik ihtiyaçlarýný karþýladýklarýný anlattý. O anda ne diyeceðimi þaþýrdým, ülkemdeki kendi imkanlarýmla onlarýn imkanlarýný kýyaslayýnca þükrümüzün azlýðýný düþündüm, kendimden utandým. Bütün bunlarý anlatan kiþi ise “Buna da çok þükür.” sözlerini dilinden düþürmüyor, halinden þikâyetçi olmaktan çekiniyordu.

     Sohbet ederken bir ara ev sahibi bana “Siz su ihtiyacýnýzý nasýl karþýlýyorsunuz?” diye sordu. Ben o an ne diyeceðimi, ev ortamýmýzý nasýl anlatacaðýmý þaþýrdým. Olduðu gibi anlatmaktan baþka bir çare bulamadým. “Bizim evlerimizde bir oda olur, orada duvara monte edilmiþ çeþmelerimiz vardýr, oradan suyumuz akar ve biz temizlik ihtiyacýmýzý oradan saðlarýz. Ayrýca mutfaðýmýzda da çeþmemiz olur oradan da içme  suyumuzu temin ederiz.” dedim.

    Anlattýklarýmý duyan ev sahibi çok heyecanlandý, hemen evin küçük oðlunu çaðýrdý. Ben de ne yapacaðýmý bilemedim, ayný zamanda telaþlandým. Evin küçük oðlu Ömer koþarak yanýmýza geldi. Babasý oðluna hayatým boyunca aklýmdan çýkaramayacaðým þu sözleri söyledi: Oðlum hatýrlýyor musun? “Ben sana cennette ýrmaklar olacak, herkesin sarayý olacak, orada çeþmeler olacak elini uzattýðýn zaman hemen tatlý sular akacak ve sen o sudan istediðin kadar içeceksin. Ýþte bu amcanýn evinde benim sana anlattýðým gibi çeþmeler varmýþ. Allah bu kullarýna bu dünyadayken vermiþ, ahirette hepimize daha güzelini verecek.”