2011 Yılında yazmıştım bu yazıyı. Şimdi yok X kuşağı, yok Y Kuşağı, yok Z Kuşağı diye bir sürü kuşak çıkardılar, benim de aklıma geldi bu yazım.
***********************
Önce bir fıkra ile başlayayım.
Adamın biri evine bir papağan almak için Mısır Çarşısına iner. Orada bir kafes içinde çok güzel bir papağan görür. Kafesin altında da bir yazı: ’’ Bu kafeste gördüğünüz papağan altı dil konuşur, şarkı söyler, şiir okur.’’
Adam heyecanla ’’ İşte aradığım papağan.’’ Der ve çok pahalı olmasına aldırmadan papağanı alıp evine getirir.
Papağana evde bir yer yapar. Yedirir, içirir sonra geçer karşısına.
- Hadi oğlum baba de bakıyım.
-..........
-Evladım Baba de haydi.
-..............
- Yavrum baba desene.
-.............
- Hadi benim güzel tüylüm. Babaya bir kere baba de bakayım.
-.......
-Oğlum baba de.
-.......
- Baba de lan.
-.............
- Lan bana bak senin tüylerini yolarım. Baba de çabuk.
-......
- Bak keserim seni. Suyuna da pilav pişiririm.
-..........
Adamın sigortalar iyice atmıştır artık.
- Ulan tek tek tüylerini yolacağım senin. Taa ki baba diyene kadar.
-.........
Adam artık dediğini uygulamaya başlar ve ’’baba de’’ diye diye papağanın bütün tüylerini yolar ama papağandan çıt bile çıkmaz. bari bir ahh ya da gaakk dese...O bile yok.
Adam hırsla papağanı balkona fırlatır. O cascavlak kalmış papağanı yani... Salonda öfke ile bir sigara yakar. Daha iki nefes almıştır ki balkonda kızılca kıyamet kopar. Adam telaşla koşar balkona bir de görsün?
Papağan bir serçeyi almış ayaklarının altına ve tüylerini yoluyor:
- Baba de ulan. Baba deeeee
Bu fıkrayı niçin mi anlattım? Şimdi sıra orada.
-------------------------------
1970 li yıllardı.
Bakırköy Lisesi dersem sanırım hiç kimse hangi ilde bu lise diye sormaz. İşte o Lisenin Müdürü bana ’’ Yarın babanla birlikte gel okula. ’’ Deyince kendi kendime ’’Raci( Bir yaş küçük kardeşim) yine bir halt karıştırdı.’’ Dedim. Çünkü hayatımın hiç bir döneminde ne alnından öpülmek ne de kıçından tepilmek için velisi okula çağırılan bir öğrenci olmamıştım. Sönük, silik, kaplumbağa misali kendi kabuğunda yaşayan, arada sırada komik şiirler yazıp hocaları ve arkadaşları güldürme dışında hiç bir hayati fonksiyonu olmayan biriydim. Pardon bir de korolar için bas sese ihtiyaç olursa müzik öğretmenimiz Birsen Hanımın aklına gelen ilk isimlerden biriydim.
Offff ya deştikçe bakıyorum bayağı bayağı iyi taraflarım varmış.
İngilizce Hocamız Asuman Hanım’ın da gözbebeklerinden biriydim. Zaten o matematik ve fizik olmasa takdirlik öğrenciydim ya ah o ikisi. Onların sebebi de babamdı aslında. Sosyal Bölümüne yazdığım dilekçeyi yırtmıştı ’’ Şair olup da açlıktan nefesin mi koksun istiyorsun?’’ Diye. Ona sosyal bölüm ile şairliğin direkt ilişki içinde olmadığını anlatamazdınız.
Her neyse. Üç yıllık bir okul olmasına rağmen matematik ve fizik dersi yüzünden ancak beş senede bitirebildiğim Bakırköy Lisesinin merdivenlerinden babamın öfkeden kıpkırmızı olmuş yüzü ile birlikte çıkarken...
Öfkeden kıpkırmızıydı babamın yüzü. Çünkü oğullarının bir kabahati yüzünden okula çağırılmaktansa darağacına çağırılmayı tercih ederdi hep ve maalesef bir yaş küçük kardeşim Raci yüzünden de sık sık çağırılırdı okula. Bu çağırılar genel olarak benim vasıtamla yapılırdı . Ben de çağırıların onda birini ancak iletirdim babama ve yine çok şükür ki babam gezgin bir daktilo tamircisi olduğu için onu evde bulmak zaten mucizeydi.
Bizi okulun merdivenlerinin üstünde nöbetçi öğretmen karşıladı. Bir resim öğretmeniydi ve ben müzik bölümü olduğum için bizim derslere girmiyordu. İri yarı bir adam olan öğretmen kendisi gibi iri yarı olan babama yöneldi önce:
-Ooooo Pehlivan hoş geldin bre...Abe Şumnu’dan mı Pirlepe’den mi?
Babam sertçe
- Kars’tan, Kağızman'dan.
Resimci bozuldu. Bu sefer de bana döndü.
- Sen ne öyle yamuk yumuk duruyorsun? İnsan öğretmeninin karşısında şöyle hazırola geçer. Ahhh ah bizim zamanımızda böyle miydi? Öğretmene saygı vardı efendim saygııı.
- Hocam ayağım sakat. Özür dilerim hazırola...
Sözümü tamamlamadan aslan babamın pençesi suratımın ortasında indi.
- Sen hocana cevap mı veriyorsun? Bu ne cür’et? Bu ne terbiyesizlik.
Sonra Nöbetçi öğretmene döndü:
-Hocam kusura bakma bunlar hep analarına çekti böyle.
Sonra müdürün odasına gittik. Müdür, kardeşim Raci’nin tüm vukuatlarını babama bir bir döktü.
Sonrasını ve eve nasıl geldiğimizi fazla hatırlamıyorum. Hatırladığım tek şey ertesi gün Raci’nin kolunda bir askı, kafasında gazlı bezlerden bir külah, gözlerinde morluklar ve vücudunun diğer yerlerinde pek çok çürükle okula geldiğiydi.
İşte o gün nefret etmeye başlamıştım bu ’’ Bizim zamanımızda.’’ sözünden. Yemin etmiştim bu sözü bir daha kullanmayacağım ve de elimden gelirse kimselere kullandırtmayacağım diye. Tabii ki büyüdüğümde... Henüz 17-18 yaşlarındaydım.
Büyüdüm. Bir öğretmen oldum. Daha göreve başladığım ilk sene başladım çocuklara bir şeyler anlatabilmek için ’’Bizim zamanımızda’’ Demeye. Yeminimi çoktan bozmuştum.
Bu arada, o sıralarda hayatta olan babam yine ’’Bizim zamanımızda’lı cümleler kuruyor ve ben içimden ’’ Yahu sen dinozorlar çağında yaşamışsan, elinde hep taş baltanla dolaşmışsan ben de öyle olmak zorunda mıyım? Ne yapalım yani? Sen babanın yanında çocuklarını kucağına alamazmışsın bu çok büyük bir ayıp sayılırmış diye şimdi ben de fare gibi o minicik gözlerini bana dikmiş ’’ Öp beni, mıncıkla beni.’’ Der gibi bakan Cihangir’imi, Tuğrul’umu öpemeyecek miyim?’’ Diyordum.( İçimden tabii ki. Dışımdan, öğretmen de olsam, baba da olsam sıkardı biraz.)
Aradan çok yıllar geçti. Babam toprak oldu ( Allah rahmet eylesin ) Daha geçen Ramazan bayramıydı. Oğlum Cihangir’e ’’ Oğlum bak amcana hiç gitmiyorsun. Sana gönül koyuyorlar. Haydi bu bayram git elini öp hal hatırını sor ’’ Dedim.’’ Ya baba kız arkadaşımla buluşacağım. Akşama vaktim kalırsa bakarız artık. Yarın ve sonrasında da vardiya var malum. Artık idare etsin amcam.’’ Diye cevap verdi.
’’Bizim zamanımızda’’ lı bir nasihata başladım.
-Oğlum bizim zamanımızda yakın akrabalar, özellikle de amcalar, kız arkadaşlardan önce gelirdi.
- Oooooo baba yaaa. O dediğin sizin zamanınızdaydı. Şimdi varsa yoksa manita. Hadi bayramın kutlu olsun. ( Çok şükür ki benim elimi öpüyor. O kadar da değil yani ) Ben kaçtım.
- Oğlum bir kahvaltı yapsaydın. Bir bayram şekeri ağzına atsaydın. Bizim zamanımızda
- Öptüm babişkom hadi bayyyy
Öteki oğlumu uyandırıyorum.
- Tuğruul kalk hadi oğlum öğle olacak neredeyse. Namaza da gelmedin. Hadi kalk da bayramlaşalım.
- Ya doğru bu gün bayramdı. Gece vardiyasından çıkınca günleri de şaşırıyor insan ( Unuttum. Her iki oğlum da özel Güvenlik Görevlisi olarak çalışıyorlardı. )
- Bayramın Kutlu olsun babaların babası ( Bana hitabı budur hep )
- Gel kahvaltı yapalım.
- Baba biliyorsun ben kahvaltı yapmıyorum. Oradan bir bardak çay doldur yeter.
-Oğlum bak bizim zamanımızda insanlar güne mutlaka kahvaltı yaparak başlarlardı.
- Ya baba bırak şu bizim zamanımızdayı artık. Çağ değişiyor. Çağa uy biraz. Bayramda bile bizim zamanımızda.
Babam gözlerimin önüne geldi. Ona içimden söylediğim sözler aklıma geldi. Özellikle de ’’Bir daha bizim zamanımızda demeyeceğim ve dedirtmeyeceğim.’’ Diye ettiğim yemin aklıma glidi. Hem güldüm. Hem ağladım.
Bir kaç gün geçti. Evin anahtarını unutmuştum. Cihangir’de vardır diye onun görev yaptığı siteye gittim. Kapıda dikiliyordu. Tam o sırada sitede oturan sevimli mi sevimli bir orta okul öğrencisi oğluma selam verdi
- Selam moruk hav ar yu ( İngilizce yazılışını özellikle yazmadım. Bizim zamanımızda yazılmazdı. )
Cihangir çocuğun yanına yaklaştı:
- Alper, bak ama ayıp oluyor abicim. Bizim zamanımızda büyüklerimize moruk demezdik biz.
O kadar güldüm ki cadde ortasında, neredeyse hızla gelen bir araba çarpıyordu bana. Allahtan Cihangir atak davrandı. Yoksa yeni bir konu çıkacaktı Cihangir’e ’’ Bizim zamanımızda insanlar böyle gülerken araba kazası geçirip ölmezlerdi. ’’ Diye
Konuya papağan fıkrasıyla başlamıştım değil mi? Ne alaka ise artık.
