Online Üye
Online Ziyaretçi
Ben
bir defa öldüm
Azrail'in
gözlerine baktığım zamanlardan geçip
Mikail'in
süslediği evrenin yüreğinde açtım
Korku dolu
gözlerimi
Kimse
bilmez…
Hasretinin
grizu patlamalarından
Alıp geldim
gövdemi
Bildiğim en
muhteşem lezzet
Vuslatındı
Kimse
bilmez…
Yalnızlığımın
yeknesak izlerinde
Üstü başı
kir çocukluğumu
Yetimliğim
ve hatta
Öksüzlüğüm
ağladığım dizlerinde öldü gözyaşlarım
Kimse
bilmez…
Şiirler
arşınladığım sokaklarda
Mısralar
boy verirken
Sabahlara
kadar ağırlaşan kirpiklerimde
Zamanı
astım isminle
Kimse
bilmez…
Nice zaman
düşleri
Fırlatıp
atmışlığım
Küs
tuttuğum her vakte
Pas tutmuş
hayallerimi kurşunladığım
Bir
namlunun ucunda uyukladığım var
Kimse
bilmez…
Avulu
sözler saklıyor şiir
Müebbet
yazgıların infazına tanık
Yalnızlığın
koynuna koşuyorum
Mekânsız
ruhumu kucaklayarak
Artık
inadına tükettiğim sevdam var
Geçip giden
hatıralarımda
Kimse
bilmez…
Adem
Efiloğlu