O malum günün öðle sýcaðýnda en sevdiði turkuaz mavisi elbisesi üzerinde olan Firdevs, hiçbir þeyden habersiz kardeþiyle buluþmaya gidecek. Aldýrýþ etmeyecek yolda birtakým garipliklerle karþýlaþsa da. Simit satan adamýn üzerinde turkuaz bir takým elbise, sahilde dolaþan gençlerin çoðunda da turkuaz renkli kýyafetler görecek mesela. Fakat tesadüflere inanmazken, insanlarýn tesadüfen ayný renk giydiklerini düþünecek. “Yeþil ile mavi arasýnda buluþalým!” Diyecek bindiði otobüsün þoförü. Anlam veremeyip tekraren sorduðunda ayný yanýtý alacak. Yol boyu; sahilde koþan insanlarýn kulaklarýnda bir cihaz, sürekli birilerinden, bir yerlerden talimat alýr hallerini görecek. ”Herhalde birileri TV dizisi çekiyor.” Diye düþünüp buluþma noktasýna ulaþacak.

Buluþtuklarý kafenin her yanýnda oturan tuhaf adamlarý, üzerlerinde simitçinin giydiðinin aynýsý takým elbiseler içinde görecek. Onlarýn yanýndan ürkek tavýrlarla geçecek. Kardeþi karþýda ki masadadýr. Hemen onun yanýna gidecek.

“Hasan! Bak bugün çok tuhaf þeyler oluyor.”

“Ne oluyor abla?”

“Bilmiyorum… Bazý insanlar… Nasýl anlatsam bazý adamlar özellikle.”

Bu kýsmý söylerken yüzünü kardeþine iyice yaklaþtýracak.

“Bak, dikkat et. Çoðu kiþi ayný renk giyinip tuhaf davranmýyorlar mý sence de?”

Kayýtsýz bir ifadeyle kardeþi etrafýný tarayacak:

“Evet, insanlar turkuaz rengi tercih etmiþ. Ama bak sen de abla. Sen de o renk giyinmiþsin.”

“Ama bu benim en sevdiðim renk.”

“Aldýrma ablacýðým. Onlarýn da en sevdiði renk budur. Ne var bunda?”

Baþýný yan masaya çevirdiðinde, masadakilerin de turkuaz giydiklerini görecek ve onlara hafifçe selam verecek Firdevs. Ýyiden iyiye dehþete kapýlýp lavaboya atacak kendini.

Üzerinde mavi-turkuaz, mini bir elbise olan kadýn yanaþýp:

“Yeþil ile mavi arasýnda buluþalým!” Diyecek.

“Efendim!”

“Parolamýz!”

“Ne parolasý?”

“Nasýl ne parolasý þekerim? Seni de bizden sanmýþtým. Hâlbuki sen…”

“Ne? Ben ne?”

“Anlaþýldý. Yapýlacak tek þey var. Bence hemen kaçmalýsýn!”

“Nereye? Hem neden kaçayým ki?”

Hiçbir yanýt vermeden kaybolup gidecek kadýn. Ne yapacaðýný bilmez halde, sürüp gidecek bu tedirginlik.

Yanýna siyah bir araba yaklaþacak kafeden çýktýðý anda. Arabadan inen turkuaz takým elbiseli iki adam, arabanýn içine atacak kadýný.

“Sakýn direnme!”

Uyarýsý ile çaresiz ve sessizce bekleyecek baþýna gelecekleri. Karanlýk, puslu, izbe, küf kokulu bir depoya getirecekler onu. Nefesi gittikçe daralacak leþ kokularýnda. Bir sandalyeye oturtacaklar, elini kolunu baðlayýp onlarca saat bekletecekler. Ardýndan daha koyu bir turkuaz renk takým elbise giymiþ, her halinden saçlarýnýn boyalý olduðu belli, elli yaþlarýnda bir adam gelip dikilecek karþýsýna.

“Söyle bakalým. Konuþmak için sadece beþ dakikan var. Gizli parolamýzý kimden öðrendin? Böyle giyinmen gerektiði talimatýný kim verdi sana? Konuþþþ!”

Ne söyleyeceðini, ne yapacaðýný bilmeyecek ve yalnýzca:

“Þey... Hiç kimse! Bu benim en sevdiðim renktir.”

Adamlar hiç öyle düþünmeyecekler ve en sevdiði rengin bedelini ödetmek adýna onu ortadan kaldýrmak isteyecekler. Çünkü sadece bu rengi giymiþ olanlar birbirini fark edebilecek.

“Hanýmefendi! Ne yazýk ki renk tutkunuz sonunuzu getirdi. Bu þartlar altýnda sizi yaþatmamýz mümkün deðil. Ölmek zorundasýnýz.”

“Ama… Ama neden? Ne zararým oldu size? Hiç kimseye bahsetmem söz veriyorum. Býrakýn beni gideyim. Yalvarýrým.”

“Hanýmefendi. Gücümüzü yalnýzca biz biliriz. Ýnsanlarý inandýrýrýz. Ancak sizin gibi dýþarýdan insan sokarsak içimize amacýmýza ulaþamayýz. Biz tek tip insan modeli yaratmak için varýz. Artýk tüm dünyaya yayýlýyoruz.”

“Peki… Peki! Ya ben de sizlerdensem. Boþuna mý giydim bu elbiseyi? Düþünün!”

Adam, aldýrmaz görünecek bu sözlere. Kadýn, onlara para dahi teklif edecek. En sonunda adam:

“Tek bir þartla kurtulabilirsin. Tüm yaþadýklarýnýzý unutmak. Hafýzanýzý silmek!”

“Nasýl?”

“Çok basit. Siz de diðer insanlar gibi biz ne verirsek ne söylersek ona uyacaksýnýz! Kabul mü?”

“Evet!” Diyecek çaresiz. Hafýzasýný boþalttýðýna onlarý inandýrýp ayrýlacak oradan.

Ertesi sabah; üzerinde turkuaz bir elbiseyle uyanacak. Ve ilk gördüðü turkuaz takým elbiseli insana parolayý fýsýldayacak. “Yeþil ile mavi arasýnda buluþalým!” Ve göz kýrpacak. Ýlerleyen günlerde artan turkuaz renklilere gün boyu parolayý söylemekten yorulacak.