Ýhbarý dünün, matemin bir de mavi yolculuðun…

Ýfþasý iksirin ve sýrlarýn elbet dualarýn da gücü yakamdan düþmeyen nice satýr nice acý nice umut baloncuðu…

Koptu kopacak o pamuk ipliði hani yüreðimle baðlandýðým hayat yolculuðum belki de mezarýn en alasý, sessizliðe gömüldüðüm ömre atýfta bulunduðum bir þiir iken içine sýðýndýðýmýz mezarým…

Karanlýklarýmda saklý yaralarým ve yamaladýðým düþlerim aman vermeden ve ima etmeden kötülüðü elbet göz çukurlarýnda yorgun yýllarýn hala asýlý kalmak tepeye düþ örüntüsü bellediðim sözcüklerin kâh üþüttüðü kâh unutulduðu cereyanda.

Mukavvadan bir kimlik belki de sancýlý mevsimin kürediði bir ikindi vakti s/özlendiðim her dua anne yarýsý yüreðimle sevmeyi en çok sevdiðim bir o kadar beni bana sunan nar yüklü gezegen giz yüklü elem dolduruþuna gelmeden iblisin isyan etmeyi aklýmdan dahi geçirmezken.

Ruhun rabýtasý.

Aþkýn þahikasý.

Özlemin faturasý.

Þimdi olmayý unutup dünün mýsraýnda saklý kaldýðým bir beynamaz þiiri daha gönderip sonsuzluða Hak kapýsýna ulaþmak adýna iman gücümle þerh düþtüðüm bitmeyen bir mevsim belki de çoktan öldürdüðüm nefsim nefesimi alýp vermenin dahi sýrrýna ve mucizesine vakýf aklýmýn radarlarýna takýlan bir kuþ kafesi içine sýðýndýðým o lahit öykündüðüm illa ki huzurun katmanlarýnda çýrpýnan varlýðým.

Son olmanýn mecazi firarýydý aþk belki de cennetten kovulan sair duygu ile yola çýkýp hayatý cennete çevirmek adýna kimi zaman þeytan kýlýðýnda bir rüzgar içimizi boþaltan ve kafi bulmadýðýmýz her ne ya da kimse sofularýn eþlik ettiði bir törenle yeniden baþa aldýðýmýz ömrün sihrine vakýf bir ölümlü m/eziyetinde yola düþtüðümüz.

Saçlarý örülü madem hayatýn þimdi tarayalým her aðaran teli sonra da baþtan örelim kehanetleri.

Sözcüklerden gücümüz ve satýlmýþ ruhlardan köþe bucak kaçtýðým elbet düþler de farazi gerçekler artýk neyin gerçek neyin hayal olduðuna bizzat melekler karar verecekken.

Sözcüklerim yumak gözleri ise yumuk yumuk acýlarýn ve o küçücük gözetleme deliðinden hayatýn resmini çektiðim.

Kanayan parmaklarým.

Aðdalý aþklar ve sözcükler elbet ar damarý çatlamadan yaþamayý þiar edinen kimse baþýmýz gözümüz üstüne.

Sefil varlýklar ve sakil yollar her düþün pençesinde can çekiþen gerçekler hala da saklý tuttuðumuz bir kuru canýmýz Allah’a emanet.

Yolculuklar biriktiriyoruz belki de ve hummalý yol çalýþmalarý artýk kimse diðerinin mezarýný kazan bol keseden sayýp sövüyoruz sevdiðimizi sanýp kandýrýyoruz sözüm ona kâinatý.

Kanmakla kandýrmak ayrý fiiliyatlar en çok da içre yolculuk ve dýþ ses sürekli kem küm ederken…

Bir farkýndalýksa edindiðimiz.

Bir sitemse boþ verdiðimiz.

Sarý benizli imgeler semt pazarýnda ve satýrlar adeta boþa düþmüþ vatandaþ gibi aidiyet duygusunu zorluyor.

Hangi sözcüðü nereye eklesek ki? Yoksa göze mi geldik iþin özü gözümüz kaldý mazide.

Yola döktüðümüz asfalt adeta biçimlenen satýrlarda göz gezdirdiðimiz nice duygu ve atýfta bulunmak mevsime en çok da töhmet altýnda býrakýrken birbirimizi…

Yaþamak hiç mi hiç bu kadar zor olmamýþtý hani.

Sevgiyi de çarçur ettik madem iþin yoksa baþtan sev kendini.

Artý parantez ise aþkýn ilahý elbet özlemi kardýðýmýz imkânsýzlýðý iþaretlediðimiz.

Güven telkin eden sesi dostluðun peþine düþtük bir kere madem ve yakasýndan düþmediðimiz.

Bayrak açacaksak kötülüðe bakalým gücümüz yetecek mi?

Ýdmanlýyýz acýlarda en çok da iman gücümüzle imha etmekse kötüyü ve kötülüðü…

Dilimiz dolanmadan sevip gözümüzü de kaçýrmadan seyrettiðimiz bir çað yangýný olsa olsa ve su yerine benzin döktüðümüz…

Sözcükler yanýk kokarken.

Harladýðýmýz her duyguda kendimizi kolladýðýmýz.

Kimi zaman kendimiz olmaktan çýkýp kayda deðer bir insan olmanýn þerefine de nail olamadýðýmýz…

Yaþamak hiç bu kadar zor olmamýþtý hani en çok da yazarken hissettiðimiz o güven ve inanç duygusu ile pekiþen ruhumuza yeni bir þans daha tanýrken Mevla.

Acýsý da aykýrýlýðý da hüznü de içinde saklý üstelik sessizce sevip dua ederken…