Gökyüzünün içli içli aðladýðý bir Perþembe sabahýnda; bir kadýn, bir adam, iki çocuk ve beyaz bir kedi, tren istasyonunda mavi bir bankta oturuyordu. Kadýn; orta boydan az daha uzun, iri kemikli, koyu tenli, uzun, ince yüzünü çevreleyen kurnaz bakýþlara sahipti. Memnuniyetsizlik barýndýran sözler dökülen büyük aðýzýný açýp:

“Off! Nerden uydum senin aklýna bilmem ki!”

Kýrk yaþlarýnda, sýska biriydi yanýndaki adam. Keder barýndýran gözleri, yorgun ve ezikliðini ele veriyordu. Sakin bakýþlarýný, trenin geleceði yere odaklamýþ, hiç tepki vermeden sigarasýný tüttürmekle meþguldü.

“Hey sana diyorum. Saðýr mýsýn be adam?”

“Ne var Handan, yine ne oldu? Büyütme her þeyi bu kadar.”

“Öyle demesi kolay, þu havada. Þu kýyamette yola mý çýkýlýrmýþ. Ne halt vardý sanki bugün gitmeseydik?”

“Aðzýný bozma.”

Kucaðýndaki kedinin boðazýný sýkan çocuk: 

“Anne. Babaannem nerede kaldý?”

“Sus nereden bileyim ben!” Diye sinirle cevap verdi Handan. 

Kýrmýzý paltosunun düðmeleriyle oynayan küçük kýz, heyecanla ellerini birbirine vurarak:

“Ýþte… Ýþte… Bakýn geliyor babaannem.”

Ali, annesinin geldiðini görünce olduðu yerden kalktý.

“Ah be anacýðým. Biz alýrdýk seni ya, uðraþmasaydýn. Gelelim dedik o kadar.”

“Bana soracaðýna gelip alsaydýn anacýðýný.”

“Hoþ geldin Nuriye anne!”

“Hoþ bulduk efendim.” Dedi yaþlý kadýn dalga geçercesine.

Handan, Ali’ye yanaþarak fýsýldadý kulaðýna:

“Bak gördün mü daha þimdiden nasýl da laf sokuyor. Bu yolculuk bitmez vallahi.”

“Sus Handan! Annem duyacak.”

“Babaanne, sen bize kocaman bir para verecekmiþsin. Doðru mu?”

“Hiþt. Sus bakayým. Çocuk iþte konuþuyor.”

Uzaktan duyulan topuklarýnýn sesiyle kývýrtarak yürüyen mini etekli, sarýþýn kadýnla yanýna hiç de yakýþmayan iri yarý, býyýklý, insan azmaný bir adam, ailenin yanýndaki banka oturdu. Kadýnýn ilk iþi Çantasýndan ayna ve rujunu çýkarmak oldu. Etrafý hiç umursamadan rujunu sürüp daðýlan saçlarýný düzeltti þuh tavýrlarýyla. Yanýndaki adam tedirgindi ve bakýþlarý sürekli etrafý kolaçan ediyordu.

“Þekerim yeter. Ýnsanlarýn dikkatini çekiyoruz.”

“Elimde deðil. Yanýmdaki kadýna deðen herhangi bir göz bile çileden çýkarýyor beni.”

“Ýyice abarttýn bak.”

Bakýndýðýnda, küçük oðlanýn kucaðýndaki kediye takýldý gözleri kadýnýn.

“Ne þirin bir kedi. Küçük getirir misin biraz?”

Annesinin gözleriyle onaylamasý üzerine, kediyi sarýþýn kadýna götürdü.

“Biraz sevebilir miyim?”

Kadýnýn kucaðýna býrakýverdi çocuk, kediyi.

“Ya býrak elin kedisini sevmeyi. Bitli midir nedir belli deðil?”

“Bitli deðil benim kedim. Verin þunu!” Deyip kediyi karnýna doðru çekti ve yerine oturdu çocuk.

Sürekli etrafý gözetleyen adam; büyük þamatayla yaklaþan kýz grubuna sertçe baktý.

“Heh... Þimdi tam oldu. Kafamýz þiþecek!”

Kýzlar beþ kiþiydiler. Ýçlerinden kýsa boylu, kilolu, aþýrý makyajlý olaný:

“Manyak mýsýn ya? Umut benden hoþlanýyor.”

“Kýzým boþ yapma yaa. Senin neyine baksýn ki Umut?” Diyerek özgüven içinde acýmasýzca sataþtý diðeri.

“Evet, doðru söylüyor. Neden inanmýyorsun kanka? Meral istesin dünyadaki tüm erkekleri elde eder.” Dedi üçüncü kýz.

Büyük bir kahkaha tufaný koptu kýzýn bu sözleriyle.

“Siz geçin bakalým dalganýzý. Tuðçe, Ebru siz söylesenize Umut gelmedi mi yanýma?”

“Geldi… Geldi…” Dedi kýzlar koro halinde.

“Of neyse ya. Boþ verin þimdi. Trende harika fotoðraflar istiyorum.”

“Þu tren de nerede kaldý? Yaðmurda çamurda çýktýk zaten yola!”

“Aynen kanka. Bir gün daha bekleyemez miydik?”

“Sýzlanmayýn artýk. Olan oldu.”

O sýrada, trenin yaklaþtýðýný haber veren düdük sesiyle toparlanmaya baþladýlar. Birden hareketlenmiþti istasyon. Ýleriden bir ejderha gibi dumanlarýný gökyüzüne doðru üfleyen ve homurdanan tren soluyarak perona yaklaþtý ve son nefesini verir gibi çuff diye garip bir ses çýkararak durdu.

“Anne... Anne… Geldi... Tren geldi.”

“Gördük oðlum... Dur zýplama, düþeceksin þimdi. Haydi Ali!”

“Tamam. Gel anneciðim sen de.”

“Oðlum nasýlsýn? Ýyi bakýyor mu bu sümsük gelin sana?”

“Bakýyor, bakýyor. Sen hiç merakta kalma.”

“Aliiii... Haydi diyorum ama.”

“Tamam Handan! Geldik dedik ya.”

Çocuklar önden bindiler trene ve hýzlýca seyahat edecekleri kompartýmana girdiler.  Ardýndan diðerleri.

“Aman bu ne be? Çok da küçük burasý. Nasýl sýðacaðýz.”

“Anne ben nerede yatacaðým?”

“Gördüðünüz gibi iki yatak var yavrum. Sevgili babaannenizi düþünememiþler.”

“Hiç dert deðil. Ben torunlarýmla yatarým.”

Handan; tiksintiyle karýþýk bir nefretle baktý yaþlý kadýna. Tren hareket etmeye çocuklar da dýþarýyý seyretmeye koyuldular büyük bir keyifle. Beþ kiþilik kýz grubu çok seslilik içinde binmiþlerdi trene. Kompartýmanlarýna ulaþýnca sevinçten çýðlýk attýlar.

“Ayy inanamýyorum kanka harika.”

“Evet, çok iyi ya. Hemen bir selfie çekinelim.”

Yaklaþýk on dakikadýr kapýda sessizce durup onlarý izleyen genç adamý nihayet fark etmiþlerdi.

“Buyurun ne vardý?”

“Rahatsýzlýk veriyorum hanýmlar. Sanýrým bir karýþýklýk olmuþ. Anlayacaðýnýz bu yolculukta beraberiz.”

“Ne demek beraberiz? Sizinle beraber mi yolculuk edecekmiþiz?”

“Ben de istemezdim ama elden ne gelir? Müsait tek bir vagon yok! O yüzden sizinle yolculuk edeceðiz.”

“Olamaz ya.”

“Aynen kanka. Bu ne rezalet be. Ýçine etti adam yolculuðun.”

“Ben demiþtim. Keþke bugün gitmeseydik.”

“Sorun deðil gençler. Ben þu köþede kývrýlýr, uyurum. Gerçekten rahatýnýza bakýn.”

Kýskanç, tipsiz adam ve sarýþýn þuh kadýnýn yerleþtiði kompartýman, gürültücü kýz grubunun yan tarafýndaydý.

“Hahh... Tam isabet. Þansa bak ya!”

“Boþ ver bebeðim. Gençler eðleniyorlar iþte.”

“Dinlemek zorunda mýyým? Hem sen neye bakýyorsun? Sabahtan beri telefon elinden düþmüyor.”

“Hiç caným ne olacak.”

“Göster… Göster!”

“Býrakýr mýsýn caným?”

“Versene lan sen þunu!”

“Hayýr. Lütfen.”

“Ver lan dedim. Aðzýný, yüzünü kýrdýrtma!”

“Vermek istemiyorum. Býrak... Býrak kolumu. Ýmdaaattt!”

Ýri yarý adam, kadýnýn aðzýný bir hamlede kapattý. Geri geri kaçarken yataða düþtü kadýn. Adamýn elini ýsýrdý. Hala imdat diye baðýrýyordu. Telefonu ise arkasýna saklamýþtý.  Adam aðýr, büyük bavulu kaldýrýp hýzla suratýna çarptý. Burnundan, kaþýndan oluk gibi kan akýyordu kadýnýn. Sonra birkaç defa daha vurdu. Sesi kesildi kadýnýn.  Telaþlandý, paniðe kapýldý adam. “Bayýldý herhalde kahpe” Diye düþündü. Yatakta duran telefonu fark edince karýþtýrmaya baþladý. Gördükleri karþýsýnda dehþete kapýlan adam “Seni adi orospu seni!” Diyerek kadýnýn boðazýna geçirdi ellerini. Çýrpýnmaya baþlayan kadýnýn boðazýndan hýrýltýlý sesler çýkýyordu. Sesler gittikçe azalmaya baþladý ve yerini derin bir sessizliðe býraktý. Kýskançlýktan deliren adam, ne yaptýðýný kadýnýn sesi kesildiðinde anlamaya baþladý. “Ulan! Ne yaptým ben? Öldürdüm ya karýyý! Ne olacak þimdi. Ben hapis yatamam. Hele de böyle bir kadýn uðruna.” Kalkýp kapýyý kilitledi, yorgana sardý kadýný ve sýrtý kapýya dönük þekilde yatýrdý.

Gece karanlýðý çökmüþ, yaðmur yorulmuþtu artýk. Tren bir istasyonda durdu. Katil adam bu fýrsattan istifade eþyalarýný aldý ve aþaðýya indi. Hiç kimse onu fark etmedi. Bir sigara yaktý. Tren hareket ettiðinde o, trende yoktu.

“Beyefendi Allah Allah! Bayan siz de mi duymuyorsunuz? Açmýyorlar kapýyý ne zamandýr kapýlarý kitli.”

“Uyuyorlardýr belki.”

“Ýyi de inecekleri yere yaklaþtýk.”

Kapýya defalarca vurdular ancak içeride hiçbir ses yoktu. Gürültüyü duyan herkes kapýya yýðýlmaya baþladý.

“Al iþte berbat bir yolculuk yap. Bir de üstüne bu salak, meraklý kalabalýðýn daðýlmasýný bekle. Bekle ki inesin.” Dedi Handan.

“Ne olmuþ anne, ne olmuþ?”

“Elinin körü olmuþ. Ben nereden bileyim. Caným burnumda zaten.”

“Baba ne olmuþ?”

“Dur kýzým, öðreniriz þimdi.”

Hep beraber kalabalýða yaklaþan kýz grubu da çok rahatsýz bir gece geçirmiþti.

“Ne olmuþ? Ne olmuþ?”

“Ne var kanka orada?”

Kendilerine eðlence çýkmýþtý iþte. Sevinerek merakla bakýyorlardý. Kapý kýrýlýp açýldý büyük bir gürültüyle. Meraklýlar, kapýdan içeriye baþlarýný uzatma yarýþýna girdi.

Görevli, uyuyan kadýný görünce “Hanýmefendi. Uyanýn. Geldik.”  Ses alamayýnca dürttü sarýþýn kadýný. Yüz üstü yere düþtü kadýn. Kalabalýk çýðlýk atýp uðuldamaya baþladý.

“Kadýn ölmüþ!”

“Kim öldürmüþ?”

“Kocasý mý?”

“Yok, sevgilisi bence. Girerlerken görmüþtüm.”

“Niye acaba? Kýskançlýk mý?”

“Bence para meselesi.”

“Adam yok. Kesin o öldürdü.”

“Aman kardeþim. Düþman baþýna.”

“Allah rahmet eylesin.”

“Ne iþi varmýþ ki kadýn baþýna bir adamla baþ baþa?”

Bir yaðmurlu günde, onca yolcuyla kilometrelerce yol alan kara tren; iyi bir aradan sonra tekrar homurdanarak raylarda yorgunca yol almaya devam etti. Bacasýndan gecenin karanlýðýna nice simsiyah dumanlar býrakarak.