RUHUM SEYYAH OLMUÞ

    Bir solukta okuduðum cümlelerin ve gözümün sýnýrlarýnýn algýlayabildiði ölçülerdeki paragraflarýn yerini “Görmek” adlý romanda neredeyse paragraf boyutunda cümleler, tam anlamýyla yazým ve anlatým hatasý diyemesem de kimin ne dediði belli olmayan, biri biterken diðeri baþlayan diyaloglar beni sýk sýk dalmalara, derin hayallere yönlendiriyor ve kitabýn içindeyken bir anda kendimi farklý mekanlarda buluyorum. Bu kitabýn devamý olduðu iddia edildiði için söz ediyorum, bir önceki kitabýnda da ilgi çekici konusuna raðmen sözünü ettiðim noktada ayný hissi yaþatmýþtý yazar bana. Kim bilir belki de bu üslubuyla koca bir toplumdaki baskýyý, kafa karýþýklýðýný okuyucuya da yaþatmak istemiþtir. Kitapta iktidarýn baskýsýnýn son bulmasýný, olaylarýn bitmesini isteyen toplum fertleri gibi adeta bu sürecin son bulmasýný ben de istiyor ve adeta kaçarcasýna farklý hayallere dalýyorum…

     Romanda sözünü ettiðim baskýn rejimi kurmaya çalýþan baþbakan ve adamlarýný izlerken nasýl olduðunu bilmiyor kendimi Ordu’nun Taþbaþý adlý Rum mahallesinde buluyorum. Ne iþim var burada, bilmiyorum. Karadeniz gezim sýrasýnda bu mahalleyi gezi listeme özellikle eklemiþ ve gezerken mahallenin her bir evinin özenle düzenleniþine, her bir ev sahibinin bahçelerini birbiriyle yarýþýrcasýna estetik bir mimariyle donatýþýna, farklý çiçeklerle bezeyiþine, kýsaca mahallenin her anlamda güzelliðine hayran kalmýþ, içimden “Ýþte gerçek kentleþme böyle olmalý!..” demiþtim. Mahalleden çýkýþýmda ise düþüncelerim yaptýðým kýyasla beni karamsarlýk ve hüzne bulamýþtý. Çünkü köylerden kentlere plansýz göçün sonucu ortaya çýkan yüksek binalarý görmüþtüm bu þehrin geri kalan kýsýmlarýnda… Ayný zamanda dibindeki denize yokmuþ muamelesi sergileyen, sanki önündeki denize sýrtýný dönmüþçesine güzelliklerinden faydalanamayan garip bir þehirdi burasý!..

    Þehrin göz alýcý noktalarýnýn ve daha sonrasýnda gördüklerimin oluþturduðu kafa karýþýklýðýyla oradan ayrýlýrken bir anda yaný baþýmýzdaki Alaca ilçesindeki halamlarýn müstakil evlerden oluþan mahallesinde buluyorum kendimi. Sanýrým bir kýyasýn, bir özeleþtirinin hazýrlýðýný yapýyor, buna istek duyuyor ruhum… Güzelim müstakil evler  -güzelim, dediðime bakmayýn; evler maddi imkanlarýn kýsýtlýlýðýnda þekil almýþ, bu belli de- önlerinde yoldan görünümü kapatmak için yapýlmýþ yüksek duvarlar yer etmiþ. Evin boyunca yükselen dýþ duvarlar!.. Ýþin sosyolojik boyutunda bu durum, bireylerin birbirine güvensizliðinin bir göstergesi deðil mi, diye düþünüyorum. Oysa Rum mahallesinde gezerken aðaçtan yapýlmýþ ve çok beðendi-ðim doðal masalarýnda kahvaltý yapan insanlarý görmüþ, hatta rahatsýzlýk verme endiþesini duyarak kýsa süreli de olsa onlarý zevkle izlemiþtim. Olmasý gerektiði gibi bir aile meclisi ve hoþ sohbet bir kahvaltý aný… O yaþayanlar bugün itibarýyla hala Rumlar mý bilmiyorum ama bir geleneðin yöre halký tarafýndan severek ve isteyerek yaþatýldýðý çok belliydi. Peki bu sözünü ettiðim duvarlar bizde neden vardý? Bizde, bizim toplum kültürümüzde birbirine güvenin daha belirgin bir halde olmasý gerekirken gördüðüm bu tezat nedendi?..

   Düþünürken toparlanýyor; kafamdaki bunca soruyla adeta kitaptan, anlatýmdan uzaklaþmanýn yazara karþý mahcubiyetini duyarak tekrar okumaya koyuluyorum. Baþbakan ve bakanlarý baský rejimine uymak istemeyen halka yaptýklarý sýkýyönetim vb. uygulamalara esasýnda içi boþ, sözde vatanseverlik duygularýyla yüklü anlamlar kazandýrmaya çalýþýyorlar. Güya atalarýmýzýn kanlarý ile kurduklarý bu topraklarda bugünün halkýnýn siyasilere güvenleri kalmadýðý için oy vermemeleri tam bir ihanetti. Bu çaresiz halkýn gösterdiði yasal ve toplumsal tepkiler “hainlik” yaftasýyla kirletilerek onlara geri döndürülüyor, halkýn geleceðine dair ümitler her geçen gün biraz daha tüketiliyordu…

     Bu acziyet beni sýkýyor yine… Tüm dünya, tüm zamanlarda mý bu haksýzlýklara maruz kaldý, diye düþünürken aklým bugünkü dersin de etkisiyle yirmi beþ yýl önce kaybettiðim babama gidiyor. Sanýrým kitaptaki halkýn çaresizlikleri beni de bu çaresizliðime taþýyor… Son yýllarda sýnýflarýma “baba”lardan söz etmekte zorlandýðým hissini hatýrlýyorum. Zira önceki yýl mezun ettiklerimde çok sayýda öðrencim vardý bunlardan birini bir þekilde kaybeden… Ya ölümle ya da baþka tür bir ayrýlýkla… Evet, bunu yaparken zorlanýyordum ama bu durum bende zamanla yeni çýkýþ yollarý, yeni sosyal faydalar kazanmama ve kazandýrmama katký saðladý. Þimdilerde o üzülür diye korktuðum öðrencilerim, benim de onlarla ayný kaderi paylaþýyor olmamýn rahatlýðý içinde oturuyor, benimle birlikte adeta kýskançlýk duygusuna savaþ ilan ederek arkadaþlarýnýn anlatýmýndan keyif alýp ebeveynleri ile ilgili anýlarýný dinliyorlar. Bu durum normal þartlarda anlaþýlmasý zor biliyorum ama uygun zeminler hazýrlanýp zamanla kazandýðýmýz doðru davranýþlar sayesinde dostlarýmýzýn anýlarýný içine az hüzün katýlmýþ tebessüm ifadeleriyle dinliyor, kim bilir belki de yaþamak istediklerimizi dinleyerek yarým kalan hayallerimizi onlarýn desteðiyle tamamlýyoruz. Ardýndan da iç dünyamýzdaki bu coþkun duygularla anlatýcýnýn yüzünde beliren mutluluða eþlik ediyoruz. Zor olaný baþarýyoruz. Hem anlatýcýlar da bunun farkýnda. Onlarýn da bizi anladýðýný sunumlarý sýrasýndaki gözlerimize dostça kaçamak bakýþlarýndan anlýyoruz. Ve o an içimden þunlar geçiyor: Dýþarýdaki korkunç dünyanýn eþiðinde biz ne kadar ulvi duygular yaþýyor, küçücük yüreklerimizle ne kadar büyük iþler baþarýyoruz!..

     O ara, dersin baþýnda öðrencilerimle dinlediðim Yeni Türkü grubunun “Bana Bir Masal Anlat Baba” þarkýsý geliyor aklýma… Sonra neden bilmiyorum Sait Faik’in “Son Kuþlar” adlý hikayesinin son paragrafý… Ve babalar varken bilinmeyen kýymetler, deðerlendirilemeyen cevherler!.. Feda edilmiþ hayatlarýn ardýndan evladýndan güler yüzden baþkasýný beklemeyen bir baba hüznüyle geliyor karþýma… Babasýnýn yokluðunda adeta bir filozofun düþünce inceliðine ermiþ bir evlat da yaný baþýmda… Tezatlar, tezatlar, tezatlar!.. Sonra iç sesimle kendime sesleniyor, bu hayatýn olaðan akýþýnda bir gariplik var, diyerek isyan ediyor; birbirini tanýmayan fakat her ikisi de özlemlerle dolu bu iki koca yüreði özlemini duyduklarý duygularla birbirine kavuþturuyorum!..

   Ýþte sanýrým baþýndan beri anlattýklarýmýn, ruhumdaki sýkýntýlarýn beni getireceði rahatlama noktasý sanýrým burasýydý…

   Sonra içimdeki ses yine sesleniyor ama bu hazzýn keyfini biraz daha hissetmek istiyorum duracaðým az daha…

                                                                                                                Yýlmaz OCAK