Yalnýzlýðýn bir kývanç olduðunu öðrendim ne zamanki þahikanýn kanadýna konan özlemdim…

Sözcüklerim ve týrnak arasý imgeler

Göðe teðet geçen bir gülücük

Ne mavidendi yaptýðým rötuþ ne de yalandan.

Tepinen ayaklarým bulutlarýn tepesinde

Sýrýtan dolunay ve kardan adam

Oysaki bildiðim içi boþtu ayýn elbet

Karýn da adam olmadýðý

Sadece bir bilmece idi

Sýfatlarýn rengi ve mahiyeti.

Rotam belli iþte çünkü bilinmezin g/izini sürüyorum ve içimdeki boþ sürahiyi nasýl da dolduruyorum sevgiyle, gözyaþýyla her halükarda umut içine kattýðým bazense kasýklarýný tuta tuta gülen palyaço oysaki iþ dönüþü görmüþtüm onu ve elinde boþ bir torba.

Nazire yapmýyorum ne de ima ediyorum sadece imha ediyorum yalan gülücükleri ve hýçkýran hangi çocuksa ya da mazlum peþindeyim sadece dokunmak adýna yüreðine ve kurmaksa bir köprü acýdan umuda uzanan hem zembille inmedim ben sadece çað dýþý bir müdavimiyim mazinin belki saklýyým seksenlerin ruhunda ya da ispat edemediðim rüþtü yetiþkin kimliðinin.

Hiçbir tutanak teþkil etmiyor içimdeki kaçkýn parantez ve asla yýðýlmadým kuyruklarýn arkasýnda biten o izdiham ve tüm mesafemi koruyorum aslýnda sevgide mesafe tanýmadýðým ve sevgiyle tüm uzaklýklarýn aþýldýðý inancý ve de ispatý.

Bu gün huzurluyum hem de nasýl gerçi içimde devam eden bir sýkýntý ama sabýrla aþacaðým elbet söyleyemediklerimi ama kefilim de sözcüklerime ve korkmadan ve çekinmeden yazýyorum çünkü sevgiyi ve edebiyatý þiar edinmiþ güzel insanlara duyduðum inançla salýnýyorum bir cümleden diðerine…

Bu yazýyý yazmama vesile olan aðabeyime teþekkür ediyorum çünkü nihayetinde bir esaretten kurtuldum akla zarar acýlarla ve sýkýntýlarla örülü bir zemin ve yazarak var olduðumu haykýrýrken uðradýðým nice iftira ve hakaret iþte dozunu arttýrdým da umudun ve sevginin çünkü hiç olmadýðý kadar özgür ve huzurluyum ve kim ne der, demeden yazýyorum en azýndan biliyorum ki sevgiyle kalemini kucaklayan sadece ben deðilim üstelik yalnýz olmadýðýmýn bilincinde.

Duvarlarýmý yýktým ve umuda kanat açtým en azýndan þimdilik ve ben buna bile razýyým.

Azýða aldýðým ne ise azýnlýkta sözcüklerim ve çoðalan bir umut.

Yalýn ve yalansýz.

Özden söze düþen ama asla gözden düþmeyen.

Vurguladýðým üçlü elbet inancýn izinde ve sevginin meali iken içtenlik ve iyi niyet bir de umut ektim mi zemine ve sayfaya ufku parlayan ve tutulan nutku yeniden canlandýran bir umut…

Özgürlüðümü kutluyorum.

Ümidimi saklý tutuyorum.

Bir karede saklý isem iki de üçgene denk düþtüðümü biliyorum ve o eþ kenarlý ve eþ açýlý üçgenlerde biliyorum da Allah’ýn hakký üçtür diye ve asýlý kaldýðým sonsuzluða duyduðum inanç ile ve o üç mükemmel mefhum her biri de eþit açýda ve tüm acýlarý yok saydýðým çünkü ben ve kalemim; inanç, sevgi ve umuttan ibaretiz ve bana eþlik eden tüm dostlarýn da ruhundaki bu üç güzelliði ben en baþtan görmüþken ve iþte asýlý kaldýðým salýncakta rüzgâr beni sallýyor en uzaklarý yakýn bildiðim ve sevginin umudun da her mesafeyi azalttýðýnýn bilincinde…

Ruhlarýn uzamý.

Sözcüklerin ufku.

Hayatýn hatýrýna.

Dostluðun ise Allah katýnda makbul olduðu.

Yolumdan sapmadan ve umudu da saklý tuttuðum…

Mademki Allah var gam yok…