Y0LCULUK                                                                       

                                                                                                              FATMA Sarýkaya RAVLI                                              

         Yaþlý adam çaresizce odalarda dolanýyor ne yapacaðýna bilemiyordu.  Valizini günler öncesi hazýrlamýþtý. Evi toplamýþ, buzdolabýný boþaltmýþ,  bütün vanalarý kapatmýþtý. Aslýnda yapýlacak bir þey yoktu. Birazdan araba gelecek ve yolculuk baþlayacaktý. Bu evi, anýlarý geçmiþi terk edecekti. Boðazýna koca bir yumruk oturmuþtu. Aðlamak istiyordu baðýra baðýra hýçkýra hýçkýra.” Yapma Rýfký yapma metin ol, bunu sen istedin “diye kendini teselli etmeðe çalýþtý. Kýzý çok yalvarmýþtý,  gitme bizimle kal! Evde zaten bakýcý var, sana da bakar. Hem torunlarýnla olursun “diye ýsrar etmiþti. Kýzýna yük olmak istememiþ en iyi seçenek bu gelmiþti.  Artýk kendine bakamýyordu.  Huysuz bir ihtiyar olmuþtu. Gelen bakýcýlar bir haftadan fazla kalmýyorlardý. Orada yaþýtlarý vardý, iki laf edeceði. Karar vermeden önce gidip görmüþ onlarla konuþmuþtu. Elbette evlerini özlüyorlardý. Bazý sýkýntýlarý vardý. Bilmiyorlardý ki ev dedikleri yer ailen, komþun, arkadaþlarýn yoksa hapishaneden farký yok yalnýzlýðýn ne kadar zor olduðunu dört duvara bakýp kapýnýn, telefonun zili çalacak mý diye beklemenin, o aðýr ezikliðini, Hiç olmazsa orada insan var, ses var. Çoðu zaman bir kelime konuþmadan geçiyor, Kapýsýný çalan olmuyordu. Düþüp kalsa kaldýracak kimse yoktu.

   Necla bu eve gelin gelmiþti. Annesi babasý iki kardeþi hep burada yaþamýþlardý. Çocuklarý bu evde doðmuþtu. Bu ev, gelenler den çok gidenler için aðlamýþtý. Önce iki kardeþi evden ayrýlmýþ. Biri evlenip,  diðeri gurbet de rýzkýný aramak için gitmiþti... O zaman annesinin, babasýnýn üzüntüsünü tam anlayamamýþtý ta ki biricik kýzý gelinliði ile kapýdan çýkarken boynuna sarýlýp aðladýðýnda iþte o zaman yüreðine bir ateþ düþmüþ cayýr cayýr yandýðýný zannetmiþti. Oysa o yanmak deðilmiþ. Sonra babasý çýkmýþtý, bu kapýdan bir daha dönmemek üzere. Üç çocuk babasý olmasýna raðmen sýrtýný dayadýðý dað yýkýlmýþ, altýnda kalkmýþ gibi hissetmiþ. Aylarca kendine gelememiþ, herkes onu teselli etmiþti.” Bu kadar üzülme, o yaþadý yaþayacaðý kadar.  Allah eli aya düþürmeden emanetini aldý.” . Diyorlardý da Rýfký korkuyordu babasý gibi baba olabilecek miydi? Babalýðý, aile reisi olmayý becerebilecek miydi? Öðretmemiþlerdi, öðrenmesine de fýrsat vermemiþlerdi.  Askerden geldikten sonra annesi, babasý karþýlarýna almýþlar “Ailenin en küçük oðlu sensin biz seninle, sende bizimle yaþayacaksýn. Ýþin gereði hep dýþarýda olacaksýn haftalarca evine gelemeyeceksin. Evlendiðinde ise karýn, çocuklarýn tek baþlarýna ne yapacak sensiz, Evlenme zamanýnda geldi gönlünde biri yoksa biz sana uygun bir kýz bulduk.” Demiþlerdi.                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Necla naif, sessiz bir kadýndý. Annesinin kýzý, babasýnýn gelini, çocuklarýnýn anasýydý. Peki, Rýfký’nýn karýsý mýydý? Necla isteksizdi, gönül rýzasýyla evliliðe evet dememiþti. Büyüklerin kararlarýna boyun eðmiþlerdi,  Rýfký da mutsuzdu. Necla hayallerinin kýzý deðildi. Evlilikleri zorunluluktu, Necla, onu seviyor muydu, o Necla’ yý seviyor muydu? Necla ne ister, neyi sever, hangi renkten hoþlanýr diye düþünmemiþ, umursamamýþtý. Uzun yol þoförüydü, kamyonu vardý. Yükünü alýnca günlerce evden uzakta kalýyor, evli olduðunu bile unutuyordu.      Eve geldiðinde anasý ve karýsý onu rahat ettirmek için ellerinden geleni yapýyorlardý. Necla bir istekte bulunacak olsa anasý hemen “ rahat býrak oðlaný uzun yoldan geldi. Dinlensin” der sözünü keserdi. Necla yüzü düþer, susar kabuðuna çekilirdi. Onun anasý tarafýndan dokunulmazlýðý vardý. Uzun yoldan gelmiþti, çünkü para kazanýyordu. Bu adam karýsýný çocuklarýný özlemiþtir diye düþünmüyor, hemen korumasý altýna alýyor çocuklarýný bile yanýna yanaþtýrmýyordu.  Çocuklarýnýn babalýðýný, babasý yapýyordu. Hangi okula gitmiþlerdi, dersleri nasýldý, arkadaþlarý kimdi hangi oyunlarý seviyorlardý, onlar hakkýnda hiç bir þey bilmiyordu. O sadece uzun yola gidiyor, yük taþýyor para kazanýp geliyordu. Ailenin küçük oðluydu sanki. Yoldan geldiði günlerde arkadaþlarýyla buluþuyor geziyor tozuyordu. Bazen babasý” Rýfký, kendine gel ne oluyor oðlum öyle bekâr adam gibi gece yarýlarý eve sarhoþ gelmeler...” Diye kýzýyordu. Bekâr adamým ben. Hani benim karým, þöyle bir akþam çilingir sofrasý hazýrlayýp giyinip kuþanýp, saclarýný yapýp karþýmda oturup, Bana sevgi dolu bakan bir karým mý var? Hani babam gelmiþ diye heyecanla koþup boynuma sarýlan çocuklarým mý var. Onlar hep senin dizinin dibindeler, baba.  Çocuklarým bir kez dondurma bile istemediler benden. Ne bekliyorsun benimde dizinin dibinde oturmamý mý? Diyememiþti. Ýþine de gelmiþti.  Sorunsuz bir hayatý vardý. Anasý, babasý sayesinde, sadece para kazanýyor anasýnýn eline sayýyor, gerisine karýþmýyordu. Anacýðý babasýnýn emekli maaþýný da katýp piþiriyor kotarýyordu, Babasý da evin ihtiyaçlarý çekip geliyordu. Necla da çocuklara bakýyor onlarýn her þeyleri ile ilgileniyordu. Zaten Necla’nýn bütün dünyasý çocuklarýydý, onlarýn eðitimleri için canla baþla çalýþýyordu. Rýfký için bir problem yoktu hayat gayet güzeldi…

              Annesinin ölümün den sonra sudan çýkan balýða dönmüþlerdi. Rýfký aile reisi, baba olmayý öðrenmesi gerekiyordu, fakat bu çok zordu.  Bütün bu zorluklarýn sorumlusu Necla imiþ gibi ona yükleniyordu. Yýllarca mutfaða sokmadýklarý kadýndan çeþit çeþit yemekler yapmasýný, eline hiç para verilmeyen kadýnýn evi idare etmesini çarþý, pazar dolaþmasýný istiyordu. Bu durum Necla içinde çok zordu. Eskisi gibi uzun yola çýkamýyordu. Kamyonu genelde þoför kullanýyor, o büroda iþleri takip ediyordu.  Saðlýk durumu iyi deðildi, belindeki sancý bütün keyfini kaçýrýyordu. Doktora göre meslek hastalýymýþ, uzun yýllar ayný pozisyonda oturmak bel fýtýðýna neden oluyormuþ. Dikkat etmesi gerekiyormuþ. Bu durum Rýfký’nýn iþine gelmiþti.  Fakat Necla isyan ediyordu sýk sýk tartýþýyorlardý. Gene tartýþtýklarý bir gün Rýfký ya “Her þeyin üstesinden gelmeðe çalýþýyorum ama yetiþemiyorum. Artýk þoförlük yapmýyorsun, eskisi gibi de yorulmuyorsun ama bir iþin ucundan da tutmuyorsun, bütün gün benden hizmet bekliyorsun. Para vermekle her þey hal olmuyor. Bak oðlanýn dershanesinden çaðýrýyorlar git görüþ durumu ne bir öðren bu sene üniversite sýnavýna girecek çocukla biraz ilgilen” dediðinde, “ Kazýk kadar herif ne ile ilgilenecekmiþim ders çalýþmayý mý bilmiyor.” Diye baðýrmýþtý.  Hep baðýrýyor sinirleniyordu .Necla söylendikçe, bir þeyler istedikçe kaçýyordu,. Sorumluluklarýndan, karýsýndan, çocuklarýndan kaçýyordu. Eve Onlar yatýnca sarhoþ geliyor usulca odasýna çekiliyordu Necla artýk bir þey istemiyordu. Ayný evin içinde iki yabancý gibi yaþýyorlardý. Küçük oðlan da üniversiteyi kazanmýþ baþka bir þehre okumaða gitmiþti. Büyük oðlan zaten yurt dýþýnda okuyordu. Kýz çoktan gelin olmuþ evden uçmuþtu. Evden herkes gidiyordu. Büyük oðlan yurt dýþýndan gelmeyeceðim burada güzel bir iþ fýrsat yakaladým. Dediðinde Necla yýkýlmýþtý. Bir gün çocuklarýnýn tekrar döneceði umudu ile yaþýyordu.

          Rýfký hiç düþünmemiþti bir gün bu evin sessiz ve kimsesiz kalacaðýný, annesi babasý saðken gelen giden hiç eksik olmuyordu. Hafta sonlarý kardeþler, yeðenler doluyor sofralar kuruluyordu. Necla ile annesi mutfaktan çýkamýyorlardý. Evin içinde hep bir telaþ, koþuþturma oluyordu. Annesi babasý mutluydu, çocuklarý torunlarý yanýndaydýlar. Necla ile onun evi deðildi sanki orasý.  Ortak bir arkadaþlarý yoktu, gelip gidecek. Çocuklarýyla baþ baþa oturup sohbet etmemiþ oyunlar oynamamýþlardý. Babasý annesi öldüðünde ise çocuklar büyümüþ çoktan kendi yollarýný çizmiþlerdi.  Necla ise ondan tamamen uzaklaþmýþtý.

               “ Ýnsanýn hatalarýndan ders almamasý ne kadar kötü. Önceleri iþime gücüme sýðýnýp sorumluluklarýmdan kaçmam. Sonrada hastalýðýmý bahane ederek Necla ya sürekli yüklenip onu üzmem, küçük oðlan okulu bitirip iþ sahibi olana dek sürdü. Bir gün Necla                                        “ Gel bakalým Rýfký efendi. Seninle bir konuþalým.”dediðinde onu hiç bu kadar kararlý ve net görmemiþti “                                                                                                                                                           ”Ben senin otuz yýllýk karýným. Þimdiye dek senden bir þey istemedim. Þimdi senden beni boþamaný istiyorum. Sana, bu eve geldiðimde küçük bir kýzdým. Her þeyi bu evde öðrendim. Ömrümü annene, babana, ailene, çocuklarýna hizmet etmekle geçirdim. Þikâyetçi deðilim. Öðle olmasý gerekiyormuþ, öyle yaþandý. Babanýn gelini, annenin kýzý, çocuklarýnýn anasý oldum. Fakat senin karýn olamadým. Ben, senin için neydim Rýfký? Hep bekledim gözlerimin içine bakýp beni sevdiðini söylemeni, Hasretle yolunu gözlediðim o günlerde þöyle bir içten karým diye baðrýna basmaný,  koluna takýp sokaða çýkarmaný, bir þeye ihtiyacýn var mý Necla demeni hep bekledim. Baban annen sað iken ev kalabalýktý, ondan dedim bekledim. Öldüler, çocuklar büyüsün diye bekledim ama sen beni hiç görmedin Rýfký, beni hiç sevmedin. Ben seni sevdim mi onu da bilmiyorum. Ben senden baþka kimseyi, bu evden baþka bir yer bilmedim. Sevgi benim için emekti, öyle öðrettiniz bana. Bende emeðimi verdim size. Çocuklarým benim dünyamdý, sensiz gecelerde onlara sarýlýp uyudum. Sevgiyi onlarda buldum. Seni çok bekledim Rýfký. Daha bir kaç yýl öncesine kadar fýrsatýn varken bile bana bakmadýn sen. Mutluluðu içki þiþelerinde, yabancý kadýnlarda aradýn, bunlarýn sorumlusu ben deðildim. Kaçtýn, benden, evliliðinden, çocuklarýndan kaçtýn hep. Sorumsuzca bencilce yaþadýn. Tamam, Annen baban da buna fýrsat vermediler senin omuzlarýndan bütün yükünü aldýlar, sen kocaydýn, babaydýn bunu hiç düþünmedin, kabullenmedin. Kendime söz verdim ne pahasýna olursa olsun çocuklarýmý okutacak, onlarý ayaklarýnýn üzerinde duran güçlü insanlar yapacaktým. Þükür, kýzým bile dimdik ayaklarýnýn üzerinde duruyor. Onlar seni seviyorlar, senin emeklerinin sayesinde okuduklarýnýn farkýndalar. Oðullarýmýn uzaklarda olmasýna çok üzülüyorum, onlar dünyamdý benim ama gururluyum. Biliyorum ki onlar iyi birer eþ, baba olacaklar. Sorumluluklarýn bilecekler. Bize gelince Rýfký, ben seninle yapamýyorum. Ayný evin içinde iki yabancý gibi yaþamak bana aðýr geliyor. Hep soruyorum burada bu adamla iþim ne benim diye Yokluðuna o kadar alýþmýþým ki seni kocam olarak göremiyorum. Senin beni karýn olarak görmediðin gibi. Hastalýðýndan beri bana hizmetçi, hasta bakýcý muamelesi yapýyorsun. Artýk katlanacak gücüm yok. Ben de yaþlanýyorum. Benimde hastalýklarým var ama sen bir kez olsun sormuyorsun. Dünya sadece senin etrafýnda dönsün istiyorsun Rýfký.  Sakýn beni düþünüyormuþ gibi bana zorluk çýkarma ben her þeyi düþündüm ve kararýmý verdim. Anamýn evi boþ bekliyor, babamýn emekli maaþýný da alýr gül gibi geçinir giderim.”  Rýfký donmuþ kalmýþtý. Böyle bir þey nasýl olabilirdi. Bu yaþtan sonra ayrýlmak ne demekti, ona kim bakacaktý?…

      ”Necla,” Hakkýný helal et gidiyorum. Uzun bir yolculuk olacak, Allah ikimizin de yardýmcýsý olsun ”  deyip kapýya yürüdüðünde “gitme “diyememiþ, terliklerini çýkartýp düzgünce vestiyere koymasýna, valizini alýp yürüyüp gitmesine baka kalmýþtý.

   Neclasýz gecen yýllarda çok acýlar çekmiþti. Çocuklarý ara sýra uðruyor, hatýrýný soruyorlardý. Belinden ameliyat olduðunda kýzý evine götürmüþ, uzun süre bakmýþtý. Torununu yaþ günü için Necla da gelmiþti oraya. Onu görünce yüreði yanmýþ, onu ne kadar özlediðini, sevdiðini onsuz hayatýn bomboþ olduðunu söylemeyi istemiþti.   Fakat nasýl diyebilirdi ki Necla kendine yeni bir hayat kurmuþ, gittikten bir yýl sonra evlenmiþti. Kýzýnýn anlattý kadarýyla kocasý çok seviyormuþ onu, üzerine titriyormuþ. Çok kibar duyarlý bir insan Bizim çocuklarýmýzý bile kendi torunu gibi görüyor seviyor demiþti.   Necla’nýn her halinden belliydi mutlu olduðu Necla ýþýk saçýyor, parlýyordu.

Kapýnýn vurulmasýyla Rýfký anýlarýn dan sýyrýldý ve  yavaþ adýmlarla  kapýyý açmaya gitti,kapýda  ki görevli “ hadi bakalým bey amca yolculuk baþlýyor valizini alýp çýkalým, kapýyý ben kitler anahtarý görevliye teslim ederim, kýzýnýz oradan alacakmýþ bana öyle emir verildi  ” dediðinde, yaþlý adam “bekle evlat” dedi, terliklerini çýkardý yýllar önce Necla’nýn giderken terliklerini çýkarýp koyduðu vestiyere o da terliklerini Necla’nýn terliklerinin yanýna býraktý. Son defa evine yaþlý gözlerle baktý ve ” Yok evlat bu kapýyý son kapatan ben olacaðým buda benim cezam olsun” diyerek. Kapýyý kilitledi ve titreyen sesiyle” umarým bu yolculuk uzun sürmez .”  dedi.   

                FATMA SARIYAYA RAVLI 30 OCAK2018