OSMAN'LAR AÐLAMASIN (ÖÐRETMENLER GÜNÜNE AÝT ACI BÝR HÂTIRÂ)

Yýl 1992, Bundan 28 yýl önceydi. Hakkâri Yüksekova' da Cumhuriyet Ýlkokulunda 2/C sýnýfýnýn öðretmeniyim. Günlerden "Öðretmenler Günü" idi, yani 24 Kasým. Öðretmenliðimin henüz ilk senesi ve hatta ilk aylarýydý. Öðlenci olduðum için berbere gitmiþ, saç-sakal týraþ olmuþ ve takým elbisemi giyerek heyecanla okula gelmiþtim. Daha okulun bahçesindeyken etrafýmý sarmýþtý 8-9 yaþýndaki öðrencilerim. Hemen hediyelerini vermek ve günümü kutlamak istiyorlardý. Sýra hâlinde sýnýfýmýza girdik, öðretmen masasýnýn yanýndaki en ön sýrada sýnýfýn en çalýþkanlarýndan Osman oturuyordu. Yüzünü sýraya kapatmýþ öylece oturuyordu. Ben içeri girince, her zaman herkesten önce fýrlayarak aya kalkan Osman o gün yerinden hiç kýpýrdamadý. Diðer öðrencilere oturmalarý için izin verdikten sonra birkaç kez seslendim Osman'a lâkin, baþýný koyduðu yerden kaldýrmadý. Sýrasýnýn yanýna gittiðimde sessiz sessiz aðladýðýný fark ettim. "Osman kaldýr kafaný, neden aðlýyorsun?" diye birkaç kez seslendim fakat O daha fazla sýraya yapýþtý. Ben de fazla üstüne gitmedim diðer öðrencilerimin getirdiði hediyeleri aldým ve hepsini tek tek kucaklayýp yanaklarýndan öptüm. Ders iþlemeye geçmeden önce tekrar Osman'ýn yanýna gittim ve bu kez elimi çenesinin altýna sokarak, zorla kaldýrdým sýradan. Osman'ýn gözyaþlarý sýrasýnda dere olup akmýþtý. Aðlamaktan gözleri kan çanaðýna dönmüþtü. Sebebini bilmediðim için ne yapacaðýmý þaþýrmýþtým. Daha ben bir þey diyemeden Osman; " Öðretmenim, cevizden öðretmene hediye olur hiç?" Durumu anlamýþtým, Osman öðretmenler günü hediyesi alamadýðý için üzüntüsünden aðlýyordu. "Olur tabi Osman'ým, hem de en iyi hediye cevizden olur" dedim. Cümlemi bitirirken daha Osman âdeta bir ok gibi yerinden fýrlayýp, koþarak çýktý sýnýftan. Arkasýndan ben de çýktým fakat çoktan gözden kaybolmuþtu Osman.

Ýki gün önce yaðan kar, ýsýnan havanýn etkisiyle erimeye baþlamýþ, Yüksekova sokaklarýný çamurdan nehirlere çevirmiþti ve Osman son hýzla koþarak dalmýþtý bu çamur deryasý sokaklara. 30-35 dakika sonra Osman elinde yarým poþet ceviz, tepeden týrnaða ýslanmýþ, çamurdan bir heykel gibi duruyordu sýnýfýn kapýsýnda. Ayakkabýlarý ve üstü-baþý çamur olduðu için sýnýfa girmiyordu. Öyle eðitmiþtik, hem temizlik alýþkanlýðý kazansýnlar hem de sýnýf kirlenmesin diye. Hemen koþtum, tutup kolundan sobanýn yanýna getirdim. Elimi öptü, ceviz poþetini verdi ve " Öðretmenler gününüz kutlu olsun öðretmenim" dedi. Ben de O'nun yanaklarýný öptüm, baþýný okþadým ve çocuklar aðladýðýmý görmesinler diye sýrtýmý dönüp hýzlýca çýktým sýnýftan.

Osman sýnýftan ceviz almak için koþarak izinsiz çýkýp gittiðinde durumu müdüre bildirmek için idareye gitmiþtim. Müdür, olayý dinleyince; Osman'ýn babasýnýn genç yaþta, geride beþ çocuk býrak öldüðünü ve bakacak akrabalarýnýn da olmadýðýný, komþularýn ve kaymakamlýðýn yardýmlarýyla geçindiklerini söylemiþti.

O cevizleri hiçbir zaman yiyemedim. 4-5 yýl sakladýktan sonra, eþim bir köþede kurtlanmýþ halde bulup, neden sakladýðýmý bilmediði için çöpe atmýþ. O gün bugündür öðrencilerimden bireysel hediye kabul etmiyorum, OSMAN'LAR AÐLAMASIN diye. Ve her ne zaman ceviz yemeye kalksam ya da 24 Kasým öðretmenler gününde öðrencisinden hediye alan öðretmen görsem boðazým düðümlenir, acý acý yutkunurum.

Öðretmen arkadaþlarým lütfen, Öðretmenler Günü, Karne Günü, doðum Günü vb. günlerde, okulda, sýnýfta ya da okul çevresinde, hediye kabul etmediðinizi öðrencilerinize önceden söyleyin. Söyleyin ki, Osmanlar aðlamasýn.

Ya da... Siz bilirsiniz.

ASLAN YILMAZ

1992 HAKKARÝ/ YÜKSEKOVA