24 Kasým Öðretmenler Günü… baþlýklý yazýma bir öðretmen arkadaþým þöyle yorum yapmýþtý bir edebiyat platformunda…  Yazýmda öðretmenlik mesleðinin önemini didaktik bir üslupla anlatmaya çalýþtým. Ayrýca günümüzdeki öðretmenlerimizin arap saçýna dönüþen çözüme ulaþmamýþ sorunlarýna deðinmek istedim birer ikiþer cümlelik dokunmalarla.

         'Köy Enstitülerinin kapýsýna kilit asýldý. Öðretmen Okullarý, Eðitim Enstitüleri de nasibini aldý okul kapatma furyasýndan. Öðretmenlere ilgi azaldý.''


“Çürümenin baþladýðý nokta burasýydý hocam. Tespitiniz de haklýsýnýz. Üniversite sayýsýnýn artýrýlmasý da öðretmen kontenjanlarýnýn artýrýlmasý da bir anlam ifade etmedi. Çünkü üniversiteler maalesef pedagojik anlamda teorik olmaktan öteye geçmiyor. Öðretmenliði yýllar içinde öðreniyoruz.
Sizler daha þanslýsýnýz, öðretmenlik olgusunun içi çürümeden yollar kat ettiniz bizse hem topluma hem okul idaresine hem de okulda çalýþan hizmetlisine kadar rüþtümüzü ispat etmek mecburiyetinde kaldýk. Okula bizden önce gelmiþ bir teknisyen bile bizden fazla nüfuz sahibiydi.

Mesele maaþ falan da deðil, veliler öðrencileri elimizden aldýlar. Sanki onlar öðretmen biz veli olduk. Dengeler böyle bozuldu. Öðretmen okulda öðrenciyi 8 saat tutan bir dadý oldu. Kantinci bile öðrenciyi istediði yöne çekerken biz ulaþamadýk onlara.

Müfredat ve gereksiz þablonlar derken öðrenci yetiþtirmek hayal oldu.
''Eðitim fakültesi açtýk fakat her mezun olaný kadroya almak gibi bir zorunluluðumuz yok.'' dedi Bakanlýk.

Elbette umutsuz deðiliz, velilere raðmen sisteme raðmen biz öðrencilerimizi bu köprüden sevgiyle ve fedakârlýkla geçireceðiz.”

         Ülkemizdeki eðitim-öðretim manzaralarýnýn betimlenmesinde, durumun bam teline dokunan bu yoruma ekleyeceklerim olacak. Ayrýca öðretmenimin yorumunda belirttiði, okullarýn paydaþlarýyla ilgili birebir yaþadýðým trajikomik yaþanmýþlýklardan bazý anekdotlarý anlatmak istiyorum.

         Belirtmeliyim. Amacým yanlýþ uygularý belirterek ülkemi kötülemek deðil. Biricik dileðim; ulusça Türk Kültürünü çaðdaþ uygarlýk düzeyine hatta üzerine çýkarma hedefine ulaþma çabalarýna katký sunmak. Sorunlarýn giderilmesi adýna makbul çarelerin neler olduðunu irdelemek…

         Doksanlý yýllarýn sonlarýnda Türk Kültürü ve Türkçe öðretmeni ünvanlýyla 6 yýl çalýþtýðým Almanya’dan döndüm. Sanayi, sanat, spor, ulaþým… akla gelebilecek her alanda büyük geliþme göstermiþ bir ülkede edildiðim birikimlerle benim geliþmekte olan ülkemi nasýl daha verimli olabilirim duygularýyla göreve baþladým bir ilköðretim okulunda.

         Almanya demek, yapýlan tüm çalýþmalarýn planlý, programlý yapýldýðý devlet demek. Düzenin kalitesi kanýtlanmýþ Ýsviçre saatleri gibi þaþmadan iþlediði bir ülke Almanya… Sadece akort çalýþan fabrikalarýnda deðil, ulaþým, bakýmlý yemyeþil parklar, okulculuk uygulamalarýnda… bilimin son verilerine göre çalýþýyor elin memleketinde.

         Hayli uzun bir süre 6 yýl. Ülkemde de hayli deðiþiklikler olmuþ geçen yýllar içinde. Yönetmelik deðiþmiþ. Bilimsel olduklarý tartýþmasýz kanýtlanmýþ yaparak-yaþayarak, bilinenden bilinmeyene… benzeri eðitim yöntemlerin yerini test sýnavlarýnda öðrencilerin baþarýsýnýn istendiði ezberci yöntemler almýþ…

          Yýlsonu öðretmenler kurulu yapýlýyordu. Yönetmeliðe yeni bir madde eklemlenmiþ. 48. Madde. Bu maddeye göre cumhuriyetin kurulduðu yýldan beri uygulanan baþarýsýz öðrencilerin sýnýfta kalmasý kaldýrýlmýþ. Daha neler duyacaðým deðiþen(!) Ve bu madde görüþülürken öðretmen arkadaþlar kavgaya tutuþmasýna ramak kaldý. Bazýlarý sýnýf tekrarýnýn gerekliliðini savunuyor. Karþý tezi savunanlarla sandalyelere sarýlýp birbirlerine gireceklerdi öðretmenlerin çoðunluðu. Hiç tasvip etmediðim sahne yaþanýyordu. Kurula ara vererek kavga zorla önlendi. Oysa Almanya’da sýnýf tekrarý vardý.

         Öðretmenlik yaþamýmda iki öðrenciyi eðitip-okutamadým. Özel eðitime muhtaçtý bu çocuklar. Köy okulunda yaþadým bu þanssýzlýðýmýn birisini. Çocuða “a” sesini dahi öðretemedim.

         Ýkincisi Almanya dönüþü I. Sýnýf okuturken hiçbir ses öðrenemeyen öðrencimle yaþadým hayal kýrýklýðý. Öðrencilerin tümü okum yazmaya geçti, bir öðrencim hariç. Özel olarak büyük çaba harcamama karþý sonuç olumsuz oldu.

          Rehberlik kurumunu devreye sokmak istedim. Kurum bana haziran ayýna randevu verdi(!) Büyük mücadele sonucu öðrenciyi sýnýfta býraktým. Almanya’da ise özel eðitime muhtaç öðrenciler, iþin uzmanlarýnca taný konunca farklý okullarda eðitiliyor. Diðer okullarda ise baþarýsýz öðrenciler sýnýfta býrakabiliyor.

         Öðrencilik yýllarýmda, ilk ve ortaöðretimin yapýldýðý okullarda sýnýf tekrarý vardý. Ortaokul sonunda yatýlý okullarýn giriþ sýnavlarýný kazanýp tek dersten bütünlemede baþarý saðlayamayýp yatýlý okula gidemeyen arkadaþlarýmý hüzünle anýmsarým. Lakin bu arkadaþlar ertesi yýl okulu bitirip yatýlý okul sýnavlarýný yine kazandýlar.

         Ortaokulda her þubenin en baþarýlý öðrencileri sene ortasý ve sene sonunda iftihar listesine seçilirdi. Þimdilerde takdirname ve teþekkür belgesi veriliyor baþarýlý öðrencilere (!) Takdirname için fazla sözüm yok. Bunun yanýnda sýnýfýn büyük çoðunluðuna teþekkür belgesi veriliyor. Hele özel okullarda bu belgeler tüm öðrencilere yazýlýyor dersem abartý deðil.

         Öðretmen, öðrencilere baþarý belgelerini vermeye zorlanýyor. Aksi durumda, özellikle özel okullarda okul idaresi ve veli baskýsýný göðüslemek zorunda sözleþmeli (!) öðretmen. Veli ve okul idaresiyle öðretmenlik ilkelerini yürütmek adýna sürtüþmeye giren öðretmenin vay haline. Özel okulda hesabý dürülür kýsa sürede. Devlet okulunda ise idealist duygularý yara alýr.  Devam edecek…