Düþlerime artýk düþman olduðumdur tanýsý bu günkü haletiruhiyemin ve meddücezir akþamlarýnda yüklendiðim her gerçek ve her küfedir somurtmamýn da ihlaslý halesi.

Nazenin bir yýldýz isem eðer.

Eyeri olmayan bir gülüþsem asýlý kaldýðým umut kýrýntýlarýndan biteviye kuþlara ufaladýðým derken ufalandýðým nihayetinde ufalanan o denizdir içimdeki dalgayý da en tepeye sakladýðým elbet dolunayýn da rütbesinde asker adýmlarý ile yürüdüðüm.

Meþrebim.

Meskenim.

Ah, melankoli iken illa ki gecenin rahmeti.

Bir aymazlýk ki doðanýn tanrýsý ve bir v/eda ki istiflediðim her düþün bakiyesinde sallanan kocaman bir sýfýr olmanýn da m/eziyeti ile bir ömür abartmýyorum bir ömür; sayýlarýn da haletiruhiyesi.

Ve açýlan her pencere yetmedi…

Açýlan her parantez ve abartýsýn.

Her köþeli parantez ve inanýn ki…

O mutlak sayýlarýn salýndýðý cebir ekseni:

Ve iþte hanemdeyim.

Ve iþte hazin bir haleyim:

Ne eksiyim ne artý gelin görün ki eþleþip de tüm artý bakiye en çok da haþlanan eksiler ve zafiyetlerim ve iþte topa tutuyorum içimdeki merhaleyi yetmedi taþlýyorum gökte asýlý her yýldýzý en çok da bir çiçekten çaldýðým polenlerle bir arýnýn vazifesini üstleniyorum ve iþte baþlýyor:

Önce výzýldadýðým.

Sonra mýzmýzlandýðým…

Kimse her kimse:

‘’Aðýr yürü Molla desinler.’’

Baþým gözüm üstüne elbet, sevgili ahalim ve iþte kanýtlýyorum kanýksadýðým her varsa…

Asker adýmlarýyla:

Rap rap rap…

Kimse de sanmasýn rep müzik dinlediðimi.

Ve damlýyor musluk hatta kapý sesi hatta uzaktan gelen davul sesi kulaða nasýl da hoþ ve boþ gelirken:

‘’Emret, komutaným.’’

‘’Rahat, asker!’’

‘’Ýmkânsýz, komutaným.’’

‘’Emrime itaat etmiyor musun yoksa?’’

‘’Haþa, komutaným. Ama adettendir ne de olsa ben bir emir kipiyim.’’

‘’Emir eri diyecektin ama deme. Rahat, asker!’’

Gergin bir ipte yürümenin verdiði gerginlik ve üslubum elbet edepli bazense azap yüklü bir benliðin son çýrpýnýþlar…

‘’Hadi, salalým kuþlarý.’’

‘’Selasý verilmedi henüz.’’

‘’Kafayý mý yedin azizim?’’

‘’Olmaz.’’

‘’Býrak da uçsun garipler.’’

‘’Onlar kafes kuþu ama.’’

Gardýný alýp da ömrün ve hizaya gelmeli evren ve tüm insanlýk ve herkes baðdaþ kurmalý rüzgarýn önünüze sürüklediði sofraya.

‘’Ne alýrdýnýz?’’

‘’Bir yudum huzur.’’

‘’Ne alýrdýnýz?’’

‘’Ben alacaðýmý aldým hayattan hem borcum da yok. Demek oluyor ki…’’

Üç noktalý bir v/eda.

Sürüklenen ruhun son rüyasý ve iþte muhalif olduðum içimdeki olasý neþe…

Ola ki; azýcýk gülümseyeyim…

Borçlu çýktýðým hele k bir kahkaha pirzola kadar kýymetliyken ama insan bir ömür aç gezmeye alýþmýþken.

Kotasý dolmuþ umudun hem.

Ve iþte uður böceðim de terk etti beni ve yýldýzlar uçuþurken gözlerimde ve saçlarýn perçemine konan o çiy tanesi.

Eridi eriyecek.

Yetmedi eritecek de kalan buz daðýný iyi de gecenin sýðýndýðý bir güneþ yok aslýnda güneþe alerjisi varken gecenin ve iþte türküler çýðýran bir iklim ve veda hutbesine sevdalý bir fani.

Aþkýn k/azýk kaktýðý.

Atýl yüreklerin de röntgenini çekip belki de bir ömür nadasa kalan öðretiler ve diken üstünde geçen ömrün örtüsünde nasýl oluyor da kat izi oluyorsa…

Hani olur da…

Olmazýn oluru mu yoksa?

Ve ikamesi sözcüklerin yetmedi idamesi ve son seçenek: baþ ucunuzda saklý portatif idam sehpasý.

Hangi darbe sonrasý sallandýrýldýysa ihanet hele ki insanýn tek ihaneti kendine iken…

Konuþlanmýþ gerçekler ve týrtýklanan huzur aslýnda taziyelerini sunarken elem ve uçuþan perdeler yetmedi:

Perdelenmiþ yürekler.

Ve þair ýsrarla severken.

Ýdam mangasý ve iþte þerit deðiþtiren gölgeler:

Yalan mý yoksa gerçekler daha doðrusu gerçek mahiyetinde öðretilen ne ise…

Asker adýmlarýnda kalemin.

Kale çoktan düþtü.

Yedieminde saklý çocukluk.

Oysaki þair acýnýn rüþtünü çoktan ispat etti.

Rap rap rap…

Ters giden bir þeyler var ve iþte mahkeme kuruldu:

Ýyi halden indirim almak da mevzu bahis deðil hele ki iyi niyetin s/alýndýðý o dev arazi ve dikenli tellerle çevrilmiþ bir evren ve hayatýn evreleri…

Latif esinti; nazenin gölgeler.

Þerrine lanet olsun derken iblisin ve tabanlarý yaðlayýp da dünyadan uçmak s/onsuzluða.

Hala deviniyor sayýlar ve hala çarpým tablosunda aklý þairin iyi de sözcüklerle deðil miydi iþi bunca zaman?

Sözcükler çengelli.

Ýmgeler dikenli.

Yürekler illa ki engelli.

‘’Neden geç kaldýn?’’

‘’Saatim durmuþ komutaným.’’

‘’O bozuk saat kadar olamýyorsun en azýndan günde iki defa niyet et saatinin gösterdiði ve iþaret ettiði her gerçeðe.’’

‘’Etmem mi elbet niyet ettim orucuma baþlamadan hele ki ölüm orucu ile iþtigal iken insan…’’

‘’Allah kazaný mübarek etsin.’’

Hani olur da kaza eseri bir gün mutlulukla kesiþir yolum…

Hani olur da kaza eseri güme gider içimdekiler…

Hala yuvarlayamadým þunca sayýyý en azýndan sýfýra yuvarlasaydým ya hem ben ezelden beri düþkün iken sýfýra.

Haneler çarpýþýyor iþte ve evrende izdiham var ve devasa bir kaos…

Hiçliðime hiç bu kadar vakýf olmamýþtým hem üstelik tam da bir sayýya denk düþecek ve damgamý vuracaktým kilit noktama…

Tescilli bir sýfýrým ben iþte hem de ezelden ve hala tüm artý ve eksi sayýlar alkýþ tutuyorlar belki de bir meddücezrin esintisi ile muhatabým ve öykündüðüm hiçbir þey elbet içimdeki çocuk haricinde.