‘’Düþlerini ertele.’’

Ýlahi bir ç/aðrýnýn tam da merkezindeyim ve nereye bakacaðýmý þaþýrýyorum.

Ýçimdeki þaþkýn ünlemle bir baþýma kalmýþlýðým belki de lanet üfüren kâhin elbet zýlgýt yiyen gerçekler ve tohuma kaçmýþ hayaller…

Miskin rüyalarýn üstünü örtüyorum ama engel olamýyorum içimden geçenleri yansýtmaya oysaki ben gerçeðim ve tüm hayaletlerin de gerçek olduðuna kani ve esefle sývýþýyorum bulunduðum mekândan.

Bir aidiyet duygusu iken örtüþmek istediðim diðer yandan asi/l bir yalnýzlýk beni baðrýna b/asýyor.

Bir hegemonya ise bunca kývýlcýmýn hala bir yangýna dönüþtüremediði ya da bir firar, hücresini mezar bilen bir canlý cenaze.

Üþüþen duygular hatýra yüklü.

Hatýrýma gelen ne var ne yoksa.

Sineklerin tanrýsý adeta yüreðimde uçuþan miskin gölgeler ve mezarý olmayan duygulardan yeni bir dünya yaratmanýn peþindeyim.

Göðe konuþlu bir isyan gibi.

Ýfrata kaçan bir aþk belki de özümsediðim ama asla özlemini çekmediðim.

Hayat akýp giderken gözlerimden ben ise gözlerden düþerken asla bir inilti ya da fýsýltý deðil bilakis gürültülü bir saðanak sadece benim yakalandýðým belki de kuþaðýmda asýlý taytay duygular.

Bir bebek gibi emeklerken.

Bir tanrý gibi pervasýz.

Masumiyet gibi katýksýz ve ihbar ediyorum kimse dolduruþa getiren ve ifa ediyorum ne var ne yok aklýma takýlan.

Tanýsý olmayan bir hastalýk asla var olmamýþ bir canlý asla yüzümü dönmeyeceðim bir dünya ama hedefteyim ve heder olmuþ duygularým.

Bir yanýlgýyým belki de en çok alýntý yaptýðým þairlerden çaldýðýmý inþa eden ve dualarýn gücüne sýðýndýðým hele ki kat izi olmayan inancým ve sadýk olduðum sadece benim Rabbim.

Hüsrana uðrayan bir güneþin arka penceresindeki karanlýðýn ve aydýnlýk bildiðim her gün ve her insan geride kaldý.

Bir rüyanýn tam ortasýndayým.

Bir de Huda’nýn yarattýðý varlýðýmla uzak olduðum mutluluk en çok da ç/engel bulmacalar gibi odaklandýðým her þey çok yakýnýmda bir o kadar uzak kýlýndýðým.

Matematiksel bir denklem olmanýn da izini sürmüyorum hani ve kehanetler ileri sürmüyorum ama son hýzla sürüyorum direksiyonu ilk günden beri bende olsa da yeni yeni kullanýyorum bu külüstür arabayý en çok da dikiz aynasýnda gözüm ve içimdekileri inceliyorum bir yandan da önüme bakýp.

Elbet ikisi bir arada olmuyor derken tosluyorum önüme çýkan aðaca ve camdan fýrlýyor ruhum ve her nasýlsa vücudumdaki acýyý duyumsamýyorum.

Ölümse beni bekleyen oysaki bir ödül gibi görüyorum muhtemel sonu hele ki içimde asla sonlanmayan o þarký yok mu…

Üstünü örtmeliyim vücudumun ve gizemin peçesi ile salýnmalýyým ama her þey için çok geç.

Ruhum mu misafir yoksa vücudum mu?

Altýna takoz koyduðum duygular hücum ediyor bir bir.

Duyduðum sesler ve nerede olduðumu bilmeyecek kadar acizim en çok da yazmadýðým mektuplarýn telaþýný duyuyorum ve okumadýðým romanlarýn ya da yazmaya baþlayýp da bitiremediðim hikâyem elbet tahayyül etmek için geleceði önce yaþamam lazým ama ölmek de kaçýnýlmaz ve ölümsüz olmayý filan dilemiyorum ya da ölümsüz bir aþkýn kahramaný olmayý…

Gözümün önünden film þeridi gibi geçiyor kýyýsýnda yürümediðim sahillerde avuç avuç deniz kabuðu topluyorum ve yosunlara deðmeden ilerliyorum denizin enginliði beni çaðýrýrken sabit gözlerle bakýyorum ufka.

Beni çaðýran ne ise.

Benim çaðýrmadýðým kimse.

Ýnancým aðýr basýyor ve ant içtiðim dünlere gidiyorum artýk neyin uðruna savaþ verdimse.

Rengi olmayan bir düþ gücü asýlý kaldýðým ya da hayatýn bir izbesi belki de metruk evlerin karanlýk odasýnda paspas yaptýðým kirli zemin.

Emin olamýyorum da yaþayýp yaþamadýðýma ve tevekkül yüklendiðim günleri özlüyorum: ya, þimdi?

Ýhanet ettiðim insanlar elbet kendimi kandýrdýðým yetmiyormuþ gibi katýksýz hezimet yüklüyüm ve reddettiðim ne çok þey elbet yalnýzlýðýn katili olmakla övündüðüm yetmedi kalabalýklara yaylým ateþi açtýðým.

Öyle bir muamma ki hem neyi örteceðimi daha neyi saklayacaðýmý da bilemediðim ve bildiðim her þey benden ben de bildiklerimden elimi eteðimi çekmiþken…

Çekingen mizacýmla yetinmeyip çekirge misali zýpladýðým bir dünya hararetle yudumladýðým bir bardak soðuk su gibi içimi üþüten bir o kadar ter içinde kaldýðým ve ayaklarým sýcak kumundan yanarken çölün.

Hörgücü olmayan bir deve gibi ya da baþýný kuma sokmuþ bir devekuþu en çok da çölde açmayý dilediðim ve bir çöl çiçeði olmak adýna itiraz da edemediðim.

Hala acýyan vücudum ve sýzlayan kemiklerim üstelik Araf’ta kalmanýn ne derece zorlayacaðý olduðunu yaþarken de ispatladýðým bu anlamda gidip geliyorum aklýmýn koridorlarýnda ve tutunmak adýna çevremi el yordamý inceliyorum.

Gözlerim yok ve duyduðum sesler de sonunda sýrra kadem bastý.

Bir rüyanýn tam da ortasýndayým ve eþlik eden kimseler yok.

Saklandýðým kuytular.

Sakýndýðým neyse sahip olduðum.

Sarmalýnda hayatýn ince bir çizgide yürürken bu anlamda neyin normal neyin anormal olduðunu kestiremiyorum belki de azýcýk kestirip oyalamalýyým Tanrýyý elbet reddettiðim zamanlardan anýma ulaþan o ihanet en çok da düþmanlarýmla cebelleþirken önce kendimi sonra Yarataný reddettiðim.

Bir oyuksa içine gizlendim.

Katýksýz bir matemse içimdeki taþkýna sebebiyet veren ve hala kararsýzým ölüp ölmemekte bir o kadar inancýma tutunmanýn da zor olmadýðýný görüyorum.

Geç kalmýþlýðýmla reddedeceðim daha ne kaldý ki? Ya, beni reddeden bir evrenden hala ne bekliyorum?

Bir rüyanýn tam da ortasýndayým ve sadece bekliyorum bilindik bir duyguya eriþmek adýna bilinmezin de t/adýna vakýf iken.