MAHŞER ÇİÇEKLERİ
Zamansız düştü cemre toprağa!
Azgın şimşekler saplandı bağrına mevsimlerin!
Yıldızlar çalındı güneşin koynundan;
Zelil oldu büsbütün ilahi denge!
Baharlar şimdi öksüz ve perişan!..
Hasret kalınca kırılan dallar yaprağa,
Üç mahşer çiçeği düştü toprağa!..
Mahşer çiçekleri ki;
Sokakların, kimsesiz ve öksüz,
Boynu bükük sahipsiz karanfilleri,
Anne şefkatine hasret çocuklar,
Bir yuvanın huzurunu hiç tatmamış,
Yarınları çalınmış, geleceği olmayan çaresizler.
Gariplik akar gözlerinden, damla damla içeri.
Henüz baharı görmeden sararıp solan,
Dalından koparılmış mahşer çiçekleri!..
Mahşer çiçekleri ki;
Açlığın kıskacında can çekişen,
Afrika’nın, nasipsiz çitlembikleri!
Toprağın kara bahtı, tenine işlemiş;
İnsanlığın can çekiştiği minicik yürekler.
Sahipsiz, gözü yaşlı mahşer çiçekleri!
Bir parça ekmek neden çok görülür size!..
Bir yudum suyu neden esirger bulutlar!..
Hayatta kalmanın diyetini ölümle ödeyen,
Açlığın azgınlaştığı, o masum melekler!
Ölümün son demindeki solgun bakışlarla;
“Cennette yemek var mı?”, diye sorar annesine.
“Var elbet!” der, anne ciğerparesine.
“Hadi anne, n’olur! Hemen ölüme uçalım!
Mahşer çiçeği olarak, cennette açalım.”
Kanatları yayılır çırpınmak için yere,
Mahşer çiçeği artık, emanettir meleklere!..
Mahşer çiçekleri ki;
Savaşın kan ağlattığı yetimcikler,
Cehennemi yaşayan, cennetin çiçekleri!
Siz, bir damla yüreğinizle, bu dünyaya fazla geldiniz!
Ne toprak kucakladı sizi, ne denizlere sığabildiniz.
Fırtına mı değdi, boran mı vurdu, Züleyha’nın güllerine?
Yoksa nazar mı değdi Babil’in Asma Bahçeleri'ne?
Bombaların parçaladığı bedenleri değil yürekleriydi.
Öz yurdundan sürgün yemek, belki de kaderleriydi.
Yükseldikçe yetimlerin feryatları arşa,
Yerler sarsılacak, gökler titreyecek!
Ve bir gün gelecek,
Hira Dağı’ndan bir yel esecek,
Üç Mahşer Çiçeği, Kudüs’ten göğe yükselecek.
Binip bir meleğin kanadına, yüce divana varacaklar.
Mahşer çiçekleri insanlığa, elbet hesap soracaklar!
Yusuf BULDURUÇ
