Düþlerimi giyindim de geldim huzuruna gecenin: endamlý sözcüklerin peþinde iç huzurumu bulmak adýnda duygulardan öreceksem hayatý, dünün mezarýnda saklý sihirli geçmiþim belki den muhteþem mizansendi bilinmezin sirayet ettiði.

Gözümde ne saklýysa ve içimde ve dýþýmda o dilemma.

Yalnýzlýðý giyinen her insandan ayrý mýydým da sözcüklerim ne sitemkâr ne cafcaflýydý…

Düþ yangýnlarýndan kurtardým ruhumu ve kalemi ve sökün eden her kývýlcýmda sevdim de ateþle dans etmeyi. Ruhumda takoz yoktu ayaðýmda ise nalýn aslýnda rengim hem beyazdý hem siyah hem pembe ve dünyam yalansýz ve yalýn.

Bahþedilense akla zarar ve tepinen hangi zalimse kötülükle vücut bulan nefsine tapan elbet olmalýydý farkým onlardan ve bir ömür topa tutulsam da çekmedim kýlýcýmý sadece ses etmeden yaþadým ve yaþattým içimdeki çocuðu elbet yaþlarýna engel olamadan engel de koyamadan kötülüðe.

Zifirdi kimi zaman ve kibir elbet isyan þakýyan ruhlardan püsküren oysaki biz deðil miydik özümüzde saklý bunca iyiliði ve sevgiyi koruyamayan? Belki de bu yüzden zemherilerde bir üþüdüm bir soldum belki de çiçek olmanýn rüzgârý ile kendimdi solduran içimdeki umudu.

Saf tuttuðum neydi sahi ve safiyet yüklü ruhumda saklý bunca bilinmez oysaki ben hep yalýndým ve neþeli elbet dünümden armaðan ama içimdeki coþkuyu ve neþeyi kimdi, kimlerdi çalan?

Gecenin nurunu hissettim çünkü renkler deðildi iyiliðin ve umudun kendisi. Öyle ki; karanlýða ve hüzne dahi minnettardým yoksa nasýl anlam bulurdu þah damarýmdan yakýn Mevla’ma sýðýndýðým kadar hala arayýþýndaydým iyi insanlarýn.

Karanlýk ve gece ve hepsinden kötüsü dünyayý yiyip bitiren bunca zalim ve öfke ve hala mezarýnda rahat edemedi de çoðu insan ve mazlum ve çiðnedikçe o masum bedenlerini ve yüreklerini zalimler hala açýða alýnmamýþtý kötülüðü kendinde hak bulanlar.

Bir çiçeðe dahi dokunamazken incinmesin diye.

Bir karýncaya basmamak adýna yolumu deðiþtirdiðim…

Hala kibrine sadýktý nefsine tapanlar ve yolum nereye denk düþerse düþsün illa ki oldu canýmý yakanlar.

Meftunuydum hayallerin.

Ne âþýktým ne maþuk çünkü aþkla eþleþmiþti ruhum ezelden.

Tapýndýðým sadece Rabbim ve asla tahayyül dahi etmedim üst varlýðý ve Rabbime sadýk ve sevdalý illa ki saklý tuttuðum iyi niyeti.

Göðün aksinde gördüðüm.

Kimi zaman yerin dibine gömüldüðüm.

Oysaki aksaným umuttu ve sevgi ve haletiruhiyesinde mevsimin, renk deðiþtiren yapraklar elbet kimi zaman solup döküldüðüm ama yeþermesi an meselesi.

Bir günde saklýydý bir ömür.

Bir ömürde saklýydý binlerce duygu ve cümle.

Hem çömezdim hem öðretmen.

Hem cüceydim hem dev.

Sevdiðim kadar da sevilmeyi talep ettim Rabbimden ve içimdeki sarkýt eridi de eridi.

Eriyen mumdum kimi zaman ya da kimse ruhumu ve gülümsememi eriten ve nurumdan sakýnmadým aslýnda hep sevmemiþ miydim nur yüzlü insanlarý ve hangi varlýksa yüreðimi ýsýtan ve huzur veren?

Nakþeden her andan firar ettim.

Her firardan yeni bir ben doðdu.

Defalarca öldüm ve yenik düþtüm sözüm ona ama küllerimde yaþadým ve yaþattým içimdeki sevgiyi ve benliði.

Ruh muydu tavaf eden yoksa beden mi?

Aþk mýydý ýsýtan yoksa günümüzde birilerinin kirlettiði deðil mi ki yalan deðildi ve hala anlamadým neyin nesiydi bunca zulüm ve nice mazlum nice insan ve hayvan caný yanan ve canýna kast edilen?

Dileðimden gayrsini bilendi.

Hatta benim bile fark etmediðimi bilen.

Ýþiten, duyan ve gören ve kalp gözünü veren yine O.

Yoksa ne iþim olurdu kendimle bitmeyen davamda ne istemiþtim de insanlardan sunulan illa ki acý ve öfke…

Rüyalarým renk deðiþtirdi ve sevebileceðimden de fazlasý ile hemhal en çok öykündüðüm sevgiydi madem ve matemle örülü iç sesim elbet dünde kalan neþeli yaným ve hala yazmayý bitiremedim ömrümün hikâyesini.

Bir lal satýrda doðdum bir gün aslýnda boþ bir sayfaya düþtü yolum ve içim ne boþ ne de hoþlukla iþtigal sadece kanayan iç sesim ve yüreðim ve kim bilir zamanlardan hangi vakit?

Uykusuzluðun erittiði bünyem ve akla zarar içine düþtüðüm çukur ve iþte tek tapýndýðým Rabbim en çok da içimde büyüyen bir filiz.

Çukura kaçan gözlerim ama ýþýldayan belki de kaybolan titrim ki nihayetinde insandým ben. Zamanlardan bir vakit ki; ömrün ortasýnda yere serilmiþ ve terk edilmiþ.

Ne çok izdiham saklýydý içimde ve evrende.

Bense sadece huzurun peþinde: aþk ise hepten saklý içimde belki de bir hevesle kendimi seveceðim bir zaman dilerken hem bilmeden kendime þart koþmuþken kendimi sevebilmeyi…

Zýpkýn yiyendi ruhum belki en üþüyen en üþüten mevsimin karý deðil insanlarýn nidalarýydý sarmalýnda zulmün ve ben tek baþýma neye denk düþtüðümü hala bilemezken.

Ve o gün düþtü yolum boþ bembeyaz bir sayfaya ve iþte hayatýmda açýlan yeni bir sayfa ve ben sekiz yýldýr doldurmaya doyamazken.

Acýlarla hemhal ömrün girizgâhý idi iþte ilk sözcüðüm elbet kendimle hesaplaþtýðým ömrün tahayyül ettiði bir güzellikmiþ ki bilemeden yolum düþmüþtü cennete.

Benim mutluluðum ne ki hem üstelik dünyada acý çeken bunca insanýn yanýnda içimdeki sýkýntý ne ki?

Ýsyaným kâfire.

Ýsyaným zulme.

Ýsyaným cahile ve nefret dolu nefsine tapanlara.

Bildiðim de o ki: hayat hala yaþanabilir ve mutlu olunabilecek bir mecra ki asla ümidimi yitirmemiþken sevginin ve sevgi dolu insanlarýn varlýðýndan yana…

Makamý yok ki bu þarkýnýn.

Meramýný bilen tek O.

Madalyamsa huzur ve sevgi en çok ölümü düþünürken ölümsüz bir ruhu keþfettiðim.

Günü b/ölen heceler ve duygular bazen nutku tutulsa da kalemin gözümün nuru adeta içimden taþan kazan ve gönüllere serili o halý en çok da uçuþan perdeleri sonuna kadar açabildiðim bir pencere elbet kalp gözüymüþ yeni yeni tanýþtýðým.

Çehremde açan güller bazen solsa da yeniden tayin edebileceðim esrarlý bir kokusu da var hani ne zamanki bir dilek tutsam içimden ve niyazýmda saklý ne ve de kim varsa ben sadece O’ndan isterken.