Ýçimdeki hezimet ve kýrgýnlýk, ötekileþtirilen kendim aslýnda fark etmeden kendime duyduðum öfke patlamasýnda bir anda intikal eden:

Ben aslýnda deðerliymiþim.

Sözcükler sökün eden ve alelacele itiþtiriyorum sonra da ruhumu çimdikliyorum ama hissetmiyorum bile.

Müptelasý olduðum hayal kýrýklýklarý aslýnda bu bile tanýmlayamaz içimdeki üzüntüyü ve bu sefer kesinlikle reddediyorum aðlamayý daha bu sabah ezan sesiyle çaðlamýþken Rabbime dönük yüzümle…

Es vermeliyim ara ara çünkü aralýksýz üþüten esinti hýz kesmiyor yine de vücudumu basan sýcaklýktan da kurtulamýyorum.

Duygusuz hissettiðim bir ayraç an itibari ile þaþa kaldýðým aslýnda sararmam gerekirken yeþillenen bir filiz var çok çok yeni baþ verdi üstelik.

Daðlar yýkýldý mý sahi ya da çýnar bellediðim birkaç insan gövdesi aslýnda gövdeleri tüm haþmetiyle duruyor yerinde ve nasýl da semirmiþ varlýklarý bana yöneltilen ne çok þey sözüm ona tepkisizlikle cezalandýrýyorlar varlýðýmý.

Hanidir de sorduðum kendime yetmezmiþ gibi tüm saflýðýmla birilerine danýþtýðým sorduðum ama yine tepkisizlikle cezalandýrýldýðým.

Kaç kiþiye yöneltmek istediðim soru ya da sorular ve þimdi kendime yöneltiyorum o soruyu:

Benden gerçekten de korkuyor musunuz ya da sizi sevmem mi sizi rahatsýz eden?

Sözcükler su çekti.

Sözcükler küçüldü.

Yüreðimse daralan ve pýr pýr eden.

Kuþlara öykünüyorum yine ve yeniden hani penceremizden ayrýlmayan kuþ sürüsüne.

Uçabiliyorlar ve nasýl da seviyorlar birbirini hatta beni hatta tüm ailemi üstüne üstük pencerenin içinde onlara ayýrdýðýmýz bisküvileri görüp dýþarýdan gagalýyorlar odanýn içinde olan ve arada camýn ayýrdýna varmayan o kuþ akýllarý ile nasýl da bana ve bize sevgiyle bakýyorlar.

Ve bizler…

Ne uluyuz, deðil mi?

Ne yüce.

Ne asil.

Nasýl da haþmetli.

Sevgiden yana bonkörüzdür hani bol bol paye veririz ama en çok kendimize sonra birileri el uzatýr ve gözümüzün içine bakar ve sandýðýmýzdan fazlasýný duyumsarýz:

Öyle ya, birilerinin bize güven vermesi ve sözüm ona inanmasý nasýl da bizi havalara uçurur ve ne mi yaparýz?

Sadece yüreðimize alýrýz yaný baþýmýzdakini ve anlatýr da anlatýrýz dertlerimizi bir bir…

Sonra herkes uzaklara kaçar gider çünkü korkarlar çünkü acýlarýmýz

Korkutucu bir insan olduðuma da yeni yeni vakýfým ki…

Kimseden en ufak bir talebim yokken hatta olamazken…

Geçtim bir dilek ya da talep dillendirmeyi ama bir de verdiðim selam havada asýlý kalmýþken: hem dünde olan ve dünü unuttuðum.

Hem de anda olan sözüm ona yarýn, diye hala hayattan yana ümidim varken gerçi hayatýn da bir suçu yok çünkü hayatý zorlaþtýran sadece insan.

Zor bir insan olduðumu da açýk net bilir ve söylerken ama ya, baþkalarýnýn sizi daha da zora sokmasý yok mu üstelik siz sadece yüreðinizi açmýþken hele ki dost diye sevgi diye yola çýkýp üstüne üstük karþýnýzdaki insana da sonuna kadar güvenip içinizi açmýþken.

Sadece bu günle kýsýtlý olsa yine hep olmuþ olan hep de yarý yolda kaldýðýnýz.

Geçtim bunu da geçtim çünkü:

Ben bir ömür kendimden geçtim üstelik hep deðer verdiðim insanlar yüzünden.

Birilerine illa ki inandým da ve sadece paylaþtým sýkýntýmý ve sýkýntýya ve zora sokacaðýmý aklýma dahi getirmedim.

Demek oluyor ki; güzel iliþkileri olan dünya dolusu insanlar gerçekten de dertsiz ve problemsiz ki bir sürü insan pür-neþe beraber yaþayýp gidiyor ve dostluðun ibresi de asla þaþmýyor.

Anladýðým þu ki; güzel insan iliþkileri geliþtirmenin temelinde samimiyetsizlik yatýyor çünkü günümüz dünyasýndan birilerinin dert sahibi olmamasý asla akýl karý deðil ve düzen aynen þöyle iþliyor:

‘’Dertsizim ve sevgi doluyum.’’

‘’Bil mukabil, dostum. Madem derdin sýkýntýn yok al sana uzatýyorum elimi.’’

Ne cinsiyet fark ediyor ne yaþ aralýðý ne de konum.

Düþünmeyi düþünmek.

Sevmeyi sevmek.

Ve baþýma gelen illa ki:

Arka plana itilmek hatta beteri.

Suçlu hissetmeme vesile olan onlarca hatta yüzlerce insan.

Özel hayat da hep özel kalmalý iþte. Kol kýrýlacak ve yen içinde kalacak örnek mi yok?f mý

Günümüzde tavan yapan kadýna þiddet ve kadýn cinayetleri çünkü aile içindeki sýkýntýyý hiçbir kadýn ya da genç kýz dile getirmeye yeltenmiyor.

Þiddet sadece bu gün olan bir durum da deðil: dün de var olmuþ olan bu gün de yarýn da.

Dayak yiyen kadýn/genç kýz ya da çocuk ve aile denen birliðin temeli tamamen çökmesin diye derdini acýsýný içinde taþýyan kimselere dert yanmayan.

Özlemle geçti benim ömrüm: sevgiye duyduðum sevgi ve kendime duyduðum özlem.

Sevmek ve deðer vermekle geçti ömrüm elbet kim varsa yaný baþýmda ya da uzaðýmda.

Ulu orta sevmekle geçti ve baðýra baðýra ifþa ederdim ben insan sevgimi hatta bacak kadar boyumla hazýrlýk sýnýfýnda öðretmen kürsüsüne çýkar ve baðýrýrdým:

‘’Ýnsanlarý seviyorum.’’

Bana yakýþtýrýlan lakap mý üstelik en yakýn arkadaþýmýn yakýþtýrdýðý:

‘’Sen, delisin.’’

Evet, ben deliyim çünkü deliliðe vurmak zorundayým hayatý.

Evet, ben ciddiyim çünkü kendimi ve adýmý ve haysiyetimi korumak zorundayým.

Evet, ben sevgi doluyum ve buna engel olamýyorum.

Öfkeliyim de.

Hatta çýlgýn.

Ama dünyanýn en zararsýz insanýyým da.

Þunu da anlamýþ bulunuyorum ki: benim birilerini sevmem illa ki onlarý ve birilerini rahatsýz ediyor.

Ama hep de yaptýðým þu ki: arkamý dönüp çeker giderim ki gitmiþimdir de.

Kendimden gitmek mi?

Bunu da çok kere düþündüm ama bana armaðan edilen hayatý sonlandýrmak en baþta günah ve Allah’a ihanet gelin görün ki bu noktaya da birkaç kere geldim ömür boyu ve en zor zamanýmda en candan sevdiðim dostum telefonunu açmaya dahi tenezzül etmedi.

Ben ne mi yaptým?

Sadece kaçtým hayattan ve insanlardan üstelik uzun bir zaman zarfý.

Derken kendimi ve kalemimi keþfettim ve deli gibi yazmaya baþladým çünkü içimde inanýlmaz bir kaynak buldum gerçi hep de var olmuþ olan ama benim geç fark ettiðim ve bunun da temelinde sevgi yatýyormuþ.

Bitimsiz bir sevgi pýnarý içimde hâsýl olan ve hýz kesmeyen.

Beni yanýltan insansa sürüsüne bereket.

Ve ben onlarý hala yüreðimde saklýyorum ama kýrýlan köþesinde ve daha çok sevebileceðimi de biliyorum ama öncelikle kendimi daha da öncesinde zaten ben Rabbime kavuþtum bu vesile ile çok þeyi de aþtým gerçi kolay olmadý ama…

Bu kadar yalnýz kalabileceðimi asla tahayyül etmemiþken ve bir ömür buna mahkûm edilmiþken çok da yalnýz olmadýðýmý biliyorum hani çünkü yazdýklarýmý okuyan birileri var ve ben anlattýkça dinleyen ve beni suçlamayan ve bana inanan ve güvenen.

Geç deðil hiçbir þey için ve kendime bir özür borçluyum çünkü en çok sevilmeyi hak eden aslýnda benmiþim.

Elbet megalomanca bir sevgi ya da hýrs deðil bu sadece olmasý gereken en az kalemimi sevdiðim kadar ve hala içimde hýz kesmeyen bir coþku.

Caným yandýðý için ayrýca garip bir sevk duyuyorum çünkü hayatýn ve kendimin ne kadar deðerli olduðunu zor yollardan geçerek iyice anladým.

Ve kimseden de kendimi sevmek adýna izin istemiyorum ki severken asla kimseden izin almadým bir ömür kim olursa olsun yürekten sevdiðim ve inandýðým herkesi izinsiz sevdim ama görünen de þu ki; bazý insanlar sevilmekten korkuyorlar ve sevmek onlara zor geliyor en azýndan belirli kýstaslarý var sevmek sevilmek adýna.

Kabullenmek zor olsa da durum bundan ibaret.

En çok da sorunsuz addedilen insanlar daha çok seviliyor.

Yalan söylemediðim için kendimi ayrýca seviyorum ve korktuðum tek makam var sevgiyle eþleþen elbet Allah sevgisi ve Allah korkusu hem de merhametlilerin en merhametlisi hatta tek merhametli yüce varlýk yine Mevla’m iken.