Öyle bir boþluk ki, milyonlarca kapýya açýlan ama sonunda nereye varýlacaðý belli olmayan bir karmaþa. Sadece ben mi yaþýyorum burada bilmiyorum. Hayal gücümle dahi kimseyi sýðdýramýyorum o boþluða. En çok olmasýný istediðim kiþiyi dahi alýp götüremiyorum yanýmda. Bazen kendimi bile koyamýyorum bir noktaya. Bir süre çabalamýþ olmanýn verdiði yorgunlukla öylece bekliyorum ortada. Yavaþ, sessiz ve tertemiz akan bir nehrin kenarýnda hayal ediyorum kendimi. Akýntýya kapýlmak, ne olacaðýný, sonucunu düþünmeden dalmak istiyorum ama yapamýyorum. Nehir gözümü korkutuyor. Hayýr aslýnda korktuðum nehir de deðil. Ya kaybolmazsam, ya bir yerimden bir hasar alarak çýkarsam oradan sonra bununla nasýl mücadele ederim. Daha önce ki teþebbüslerim sonucunda beni ele geçirmiþ olan korku duygusu yüzünden ve ayný zamanda gerçeklerle yüzleþecek kadar cesur olamadýðýmdan sadece öylece dikilip bekliyorum. Bekliyorum. Bekliyorum. Anlýyorum ki beklemek çözüm deðil. O ilk adýmý atmamý saðlayacak þeyi arýyorum. Bütün olumsuzluklardan ve engellerden sýyrýlýp dalmak istiyorum. Kendimi nehrin akýþýna kaptýrmak ve sonucunda gerçekleþebilecek ne varsa hepsine göðüs gerebilme inancýna sahip olmak istiyorum. Beni gözleyen aðaçlar var etrafýmda, her an nefesimi hisseden, her duygumu anlayan aðaçlar. Ve harikulade renk ve kokularý ile önce göze sonra da yüreklere hitap eden topraðý delip geçme ve yeþerme cesaretine sahip bitkiler dokunuyor onlar kadar cesur olmayan ayaklarýma. Sonra bir bitki kadar cesur deðilim demek düþüyor bana. Bitkiyi küçümsediðimden deðil kendime olan kýzgýnlýðýmdan söyleniyorum aslýnda. Baþýmýn üzerinde dönüp duran, cývýl cývýl ötüþen kuþlar kadar neþeli olamadýðýmý da biliyorum. Beni izliyorlar hep birlikte. Onlarýn da etraflarýnda bir þeylere inandýrmaya çalýþtýklarý sevdikleri var mý? Biliyorlar mý hiç bu duyguyu merak ediyorum. Ya da hayata karþý deli dolu, neþeli veya sevgi dolu bir enerjiyle yaklaþmak istedikleri her an onlarýn bütün enerjilerini sömüren, her durumda eleþtiren, yargýlayan, dinlemeyen sevdikleri var mý etraflarýnda. Bu sorularýn cevaplarýný öðrenmek imkansýz biliyorum ama tahminimce yoktur diye düþünüyorum. Ya varsa, ya onlar bununla baþ etmenin yöntemini biliyorlarsa. Ben þimdi hangi kapýdan girmeliyim? Nehrin baþýnda öylece durup beklemeye devam etmeli miyim? Yoksa þimdiye kadar biriktirdiðim inanç ve doðrularýmdan vazgeçerek onlarý yenileriyle mi deðiþtirmeliyim? Milyonlarca kapýya açýlan içim, milyonlarca soruya da ev sahipliði yapýyor. Ne kadar çok soru varsa aksine hiçbirine cevap bulamýyorum. Sorular artýyor ama cevaplar hep sýfýr olarak kalýyor. Bu boþluk öyle bir boþluk ki ne beni içine alýyor ne baþkasýnýn içeri girmesine izin veriyor. Ama bildiðim tek þey beni içten içe bitiriyor.