Her düþ’ün yalnýzlýðý kendine, babam hani sessizce öðüt vermeni dilerken yüzümden düþen binlerce parça…

Belli iþte sýcaklýðýn eriyen karlarý belli iþte inþa ettiðim duvarlar seslerle ve saðanaklarla ýslanýrken ve tek adým yol kat ettimse adýmdaki gülümseyiþin t/adýna vakýf olmaktýr benimki ve resmi olmayan iç sesimin de þüheda anýlardýr dünde kalmadýðý yetmezmiþ gibi yüreðimi ve huzurumu kundaklayan.

Gittiðin günün esintisi hala içimde, baba.

Gitmeyi düþündüðüm kaç günse artýk bedenimi terk etme arzusu, baba ve inan ki; bu beden dar bana bu ruhsa sýkýlgan ve sokulgan yüreðimi ise sorma gitsin ve öðütüldüðüm çarklarýnda ömrün verdiðin her öðüdü da baþýmýn üstünde taþýdým baba ve bu yaþa gelip de hala masum kalabildimse senin sayende týpký içimdeki ýssýzlýk da senin sandýðýndan fazlasýný sandýðýma koyup da kilidini kapamýþken…

Sormuyorlar bana baba.

Bense aralýksýz soruyorum kendime belki de bu yüzden soðumuþluðum kendimden eðer ki kendim kalmayý baþardýmsa sadece Mevla’mýn sayesinde en çok da kendimi koruyabildiðim en az   içine düþtüðüm tuzaðýn da kabusu iken kendimi az buçuk sevebildiðim.

Ne çok öðreti mirasýn: ya, þimdi kanýksanan?

Rahmetin, edebin ve namusun da sönmüþken feri ve ben hala saðýmla baþlayýp güne solumdaki sýzýyý da saklamýþken.

Soran da yok deðil hani.

Sormaya meyledenler de.

Ah, bir de o sýfatlar yok mu?

Sözcükler bile kýrýlgan en hak etmeyen ben iken sözcükler bile kendilerini bana yakýþtýramayan.

Gün geçmiyor ki…

Zaman nasýl da yitip gitmekte avucumdan bense kocaman bir çocuk içindeki yaralarý gizleyen yamalý göðün de entarisi adeta boyumu aþan acýlar ve renkleri olmayan bense Ýlahi Ateþin kývýlcýmýna dahi meftun ben ki; senin gibi sevebileni göremezken etrafýmda üstelik kim olursa olsun yakýnýmda uzaðýmda…

Bir o kadar caným yanmýþken ve birilerine benzemeyi reddetmiþken ki denemedim de sanma hani benzemek ne kelime her gölgeyi düþman yalnýzlýðý en ulvi kutup bildiðim.

Miracým.

Mizacým.

Yanlýþým var ya da yok gel gör ki bu çaða nasýl da uyumsuzum.

Aklým hala geçen yüzyýlda bedenimse bu çaðda saklý yürek zaten devingen yürekler kimi zaman gözümün seðirmesine sebebiyet veren ve suretler altýnda neyin saklý olduðunu benden gizlerken.

Hazanlarý kuruttum yazý çoktan uðurladým ve sebepsiz bir mevsimde zamansýz açmayý da becermiþken ve hala dalýmdayým hala köklerime sadýk hala nazenin hala onurunu önde tutan belki de bu yüzden kaçýþým insanlardan ki densiz olan nicesi tarafýnca sorgulandýðým ve derman bildiðim nicesi en çok da Allah dostu olmalarýna þükrettiðim.

Sabrýmý yüklendim de geldim þimdi ve þükrümü eksik etmeden ve z/amansýz gidiþine de eskisi kadar üzülmüyorum zira bu zamanda yaþamaný istemezdim týpký ben de istenmezken bu dünyada hala saklý tuttuklarým sayesinde dirayetimi koruduðum tek gerçek, baba.

Gerçekler ve de gerekçeleri.

Süzülen yüzler susan diller bir de fýsýltýlarýn ayyuka çýktýðý ve kulak misafiri olan duvarlar diðer tarafta dinleyenler ve uyduranlar ve sökün eden kâbuslar rüyalarýmý ýslýklayan gülüþler.

Kayýtsýz kalabildiðim kadar ya, þimdi?

Kanýksanmadýðým kadar da kabul etmek istemediðim gel gör ki elimden de bir þey gelmezken.

Birileri hep gitti ve biri daha gitmekte kendi yoluna üstelik en yakýn dostum en sevdiðim ve neden gittiðini dahi soramazken üstelik bir orta nokta yol bulamazken ne zamanki lafýný açsam belki de bu yüzdendir süre gelen suskunluðum yine de yok iken benden kötüsü.

Bilmez miyim senin tarafýndan asla hoþnut kýlýnmamýþken üstelik harfiyen uyduðum ne varsa çoktan terk ettiler yüreðimin alfabesini ve hayatýn her ne kadar albenisi yoksa da bensiz bir dünyayý çok da merak etmiyorum hani çünkü kendimle olan yolculuðumda iyi kötü ilerlemeyi baþardým gerçi gözle görülür ve kayda deðer bir baþarý da deðil ama…

Mahzun gülüþüm dahi solabilmekte ve acýmý da inancýmý da yaþlarla besliyorum ve evet, acý çekiyorum ama insanlýðýma delalettir vicdanýmýn sesi bu yüzden vicdansýzlara da pabuç býrakmýyorum gerçi ne kadar baþardýðým tartýþýlýr ama…

Ben ama dedikten sonra sanýyorum ki devamýný getirecek birileri cümlemin ve cümleten yok sayýldýðým þu yerkürede hala nasýl oluyor da göðe dokunma isteðim depreþiyor döktüðüm her yaþý kabullenip Mevla’m ile kurduðum iletiþimde bilmesem de neyi ne derece doðru s/avunduðumu en azýndan yüreðimin kürekleri dalýp çýkýyor inanç denizine.

Bazense bir dehlizde hissediyorum kendimi hem de alabildiðine karanlýk ve çýkýþý olmayan.

Bazense bir yoyo gibi addedilen yüreðim ve kimin beni sevip sevmediðini çözemezken yine suçu kendimde buluyorum ve nerede hata yaptýðýmý irdelemek adýna da ecel terleri döküyorum.

Sessiz olan çok insan var.

Sesimi duymayanlar bir de.

Duyup da onay vermeyenler ve iþte nokta atýþý elbet sürüklendiðim tarafýnca o azap rüzgârý ve demlenen mizacým dertlenen iç sesim ki dýþ ses hep ama hep baskýn.

Ýzahý asla olmayan çok þeyden de mustaribim bu yüzden plak ayný yerde takýlý elbet içime tuttuðum aynada rastladýðým boþluk ve kümelenen insanlar ve duygular bense elim ermez gücüm yetmezken sancaðýmý da Rabbime uzatýrken hüznüme sahip çýkmasý ve en çok hatta sadece O’nun tarafýndan sevilmek tüm sýkýntýlarýmý bir anda yok saymama vesile oluyor.

Haþmetli bir muhabbet kurmak isterdim hani cihanla ama muhatabým olsun olmasýn kimse kendimi yakýn hissettiðim, Allah rýzasý için sevmek en içimden gelen lakin güven telkin eden insan sayýsý yok denecek az ama güven duygum irtifa kaybetmiþ olsa da güvenmek en ihtiyacýný duyduðum duygularýn baþýnda çünkü benim bana inanmak çok da iþe yaramazken birilerinin bana inanmasý hep olmasýný dilediðim.

Yanýldýðým kadar kimseyi yanýltmamak ise direncimi saðlam kýlan ve diskalifiye olduðum sayýsýz maraton elbet bu, bir yarýþ deðil ama hayatýn engebeleri de bir gerçek.

Yalnýzlýðým ise elbet tartýþýlmaz bir gerçek ve tarafýnca terk edildiðim onca dostumun ardýndan yas tutmayý býraktým gel gör ki tekerrür eden þeyler var belki de bu yüzden aram iyice açýldý hayatla: sevebildiðim kadar hayatý kendimle de bir uzlaþý geliþtiremediðim için kaygýlarým bazen inanýlmaz tavan yapýyor yine de eskisi gibi korkmuyorum ölmekten yeter ki sevdiklerimin acýsýný göstermesin bana Rabbim.

Bir açýlým getirmekse mutluluða söðüt dalýndaki saçaklý düþlerim gibi içime sapladýðým o pergel ve kanayan yerinden yeniden tutunmak adýna hayata yeniden kanamayý tercih ediyorum elbet çünkü sevmeden yaþayamam ben ve senden onay almadýðým her þeyin de yasýný tutuyorum en çok da dünde kalan mutluluðum adýna gerçi mutluluðun neye denk düþtüðünü hala çözememiþken bu yüzden acýlarýmý sevmeyi ve büyütmeyi artýk iyice öðrendim belki de sen de defalarca canýmý acýttýðýn için alýþmaya çalýþýyorum sunulan yeni acýlara ve hayal kýrýklýklarýna yine de yine de…

Sevgiden asla soyutlayamam kendimi çünkü sevilmekten de önde giden bir istek birilerini sevmek üstelik kendimi bildim bileli kolaylýkla sevebildiðim de tek gerçek lakin kendimi hala kabullenmekte zorlanýyorum ama kendimi daha çok sevmek için daha çok yara almam gerekiyor hele ki tasvip edilmediðim kadar tahayyül dahi edemeyeceðin coþkuyla-ki zaman zaman kundaklansa da-hala ayakta kalmama vesile olan da tam olarak budur.

Sevgi, hüzün ve umut sarmalýnda yola devam elbet, baba elbet bana tanýnan vakit yeter mi yetmez mi o da sadece Allah katýnda saklý týpký ruhumu asýlý tuttuðum maneviyattan alýrken tüm gücümü asýlý kaldýðým hangi kýrýk aðaç dalý ise saklý tutuyorum varlýðýmý bir yaprak gibi yere düþmemek adýna yoksa yeniden asýlý kaldýðým dala geri dönmem mümkün deðil.