DAHA ADIMI BELLEMEDÝN MÝ?

             Halil dört oðlan kardeþin en büyüðü idi. Kardeþleri Ali, Hasan (Hasso), ve Aslan kadar güzel olmasa da ilk oðlu olmasýndan dolayý anasý onu daha çok el üstünde tutardý.

             Küçük kardeþi Aslan gibi okuldan teneffüslerde kaçýp anasýný bulduðu yerde emmese de ana ve babasýna benzemiþ, diðer kardeþlerine göre daha iri kýyým bir çocukluðu olmuþtu.

             Onun çocukluðunda köylü genelde fakirdi. Sabah bulunursa tarhana çorbasý, diðer vakitlerde de bulgur pilavý, kuru fasulye, mantý, pancar çýrpmasý firek soðan parpýlamasý gibi et yüzü görmeyen yemeklerle karýn doyururlardý.

             Yaþý ilerledikçe iri kýyým bir babayiðit olurken þapkasýyla saklamaya çalýþtýðý baþýnda sonradan oluþan üç tane yumurta þeklindeki yað bezleri de belirgin hale gelmiþti. Lakap takmada gecikmeyen köylüleri ona bu iri kýyýmlýðýndan dolayý 'gürbüz ve iri kýyým' anlamýna gelen ‘Göbül’ lakabýný yakýþtýrmýþlardý. Zamanla asýl adý unutulmuþ Göbül aþaðý, Göbül yukarý olmuþ, ilk önceleri kýzsa da zamanla o da bu lakaptan zevk alýr olmuþtu.

             Gerek askere gitmeden, gerekse askerden geldikten sonra köyde düðünlerde gelenek haline gelen “kelle atýmýnda” zengin düðünlerinde yemeklik için kesilen inek yada tosunun kellesini belirlenen yüksekçe bir damýn üstüne atarak orada seyirci olarak bulunan kelle alayýný evlerinin önüne çeken sayýlý gençlerden biri olmuþtu.

             Babasý onu köyün güzel kýzlarýndan Güllüyle evlendirdikten sonra evleri dar geldiðinden dolayý onlarý evden ayýrmak zorunda kaldý.

             Evlenip çoluk çocuða karýþýnca çiftçi durmakla, amelilik, yapmakla, köy bakkallarýnýn þehirden aldýðý mataðýný taþmakla geçimini temin etmeye baþladý.

             Akçaaðýl köyünün ekinleri baþka yerlere nazaran bir ay erken yetiþtiðinden dolayý orada týrpan sallar, sonra da köye döner, iyi çalýþtýðýndan dolayý herkes hemen onu tarlasýna elden beþ fazla verip ekin biçmeye götürürdü.

             Kerpiç kesmede, kuvvetli olduðundan duvarýn üstünde çalýþan ustaya kerpiç atmada üstüne yoktu. Ýnþaatlarda çalýþýrken ustalarýn taþlarý, kerpiçleri üst üste denk getirip koymalarýna, ip ve þakül tutmalarýna çok dikkat eder, hele sývacýnýn malasýyla çamuru duvara çarptýktan sonra elindeki malayla duvara sývanmasýna bayýlýrdý.

             Zamanla bu iþe kendini öyle vermiþti ki zamanla aranan ustalardan biri haline gelmiþti. Hatta þehirde Baktýroðlu konaðýný nasýl sývadýðýný gerine gerine anlatýrken aðzýndaki sigaranýn dudaðýný yaktýðýný fark etmezdi bile.

             O yýllarda þehirde köyünün gençleri Cacabey Cami çevresinde elde bel, kazma, kürek bekleþir bað belletecek, amelelik, ustalýk yaptýracak þehirliler hemen bunlarý tercih ederlerdi. Nedeni bu kara yaðýz gençlerin yediði ekmeðin hakkýný vermeleriydi.

              Arada sýrada köylülerine katýlýp Ankara’ya çalýþmaya gider iyi para kazanýp köyüne dönerdi. Bu gidiþ geliþlerinde inþaatýn aþçýsýna yardým ederken ondan yemek piþirmenin tariflerini almýþ, baþka bir inþaat’ta da aþçý olarak çalýþanlara yemek hazýrlarken bu sayede amelelik ve onun yorgunluðundan kurtulmuþtu.

             Çevre köyler onun nasýl çalýþkan biri olduðunu bildiði için diðerlerine bakarak Halil  ustayý tercih ederler, bu durum da bazen kýskançlýklara neden olurdu.

             Köylüsü Kasýllýlarýn Memmet Ali ile Horla köyünde keseniye (iþ bitimi) bir evin yapýný üstlenmiþlerdi. Memmet Ali usta evin duvarlarýný kerpiçle örerken biten yerleri de ardý sýra Halil aðzýnda bir hasret türküsü ha bire mala sallýyor iþi bir an önce bitirmeye gayret ediyordu. Geleli on beþ gün kadar olmuþ evi, çocuklarý ve köyü gözünde tütüyordu.

             Çalýþtýðý yerin yakýnýnda “çerçi, çerciii, çerçi geldiii, leblebim, üzümüüm, keçi buynuzum vaaar, çorap eskisiynen, eski naylon ayakkabýyýnan, yününen satarým” diye kendisine yabancý gelmeyen bir sesle daldýðý hayallerden birden uzaklaþtý. Pür dikkat bakýnca bu köylüsü çerçi Çolak Irza'dan baþkasý deðildi.

             Köy köy çerçilik yaparak geçimini saðlayan Çolak Irza'nýn yolu o gün Horla köyüne düþmüþtü. Baþý müþteri fazlasý çocuklardan dolayý düðün evi gibi kalabalýktý. Alýyor, veriyor, bir yandan da çalmasýnlar diye çocuklardan gözünü ayýrmýyordu.

             Beko Emmi Malya çiftliðinde çoban durmuþ, çocuklarýný hanýmýna emanet etmiþ orada davar güdüyor, arada sýrada bir izin alýp köyüne geliyor, evinin eksiðini, gediðini görüp tekrar geri dönüyordu.

             Çolak Irza'nýn baþýndaki çocuklardan birisi de Beko’nun oðlu yaramaz Mustafa idi. O da diðer çocuklar gibi çerçiden bir þeyler alacak ama ona verecek ne para ne de evlerinde bir þeyleri vardý. “Ýlla sende al aney, bende isterim aney” diye anasýna eziyet ediyor, taþlýyor, arada tekme sallýyor, aðýdýnýn birini býrakýp diðerine baþlýyordu.

              Bir çare kalan kadýn umut ýþýðý olarak az ileride ki inþat’ta sýva yapan Halil ustayý gördü. “Göbül aða, “Göbül aða”sana zahmet þu çocuðu bir azarla da korksun” diye yalvaran sözlerini utana, sýkýla ona ulaþtýrmaya çalýþýyordu.

             Halil usta baþýný bir o yana, bir bu yana çevirirken sigaradan bir nefes çekti, öfkeyle onu bir eline alýp aðzýný serbest býrakýnca “Benim adým Halil onbaþýýýý, Halil onbaþýýý, bi daha unutma olur mu, adýmý iyi belle, ben ‘ayý gurtmuyum’ da senin veledini gorkuduyum fýþgýýý (hayvan pisliði)” diye o gür bas bas baðýrmaya baþladý.

             Altmýþlý yýllarýn baþlarýnda Almanya’ya iþçi akýmý baþlamýþtý. Kimi kiþiler iþçi bulma kurumu kanalýyla, kimileri de turist olarak kaçak yollardan sýnýrý geçebilirse önce Avusturya’ya, yolunu ve adamýný bulurlarsa oradan da Almanya’ya geçebiliyorlardý. Halil usta da turist gidenlerden biriydi.

             Zor þartlarda Avusturya’ya ulaþmýþ, orada iþçi olarak kalmýþ, sonradan oðullarý Yýlmaz ve Memmet Ali’yi de oraya düþürmüþtü. Aradan geçen yýllar içerisinde haliyle yaþanmaya yüz tutmuþ, Güllü'sünün hasreti de aðýr basýnca köyüne kesin dönüþ yapmak zorunda kalmýþtý.

             Hafta da bir gün evinin ihtiyaçlarý için þehre gelir, iþlerini bitirdikten sonra da oðlu Yýlmaz’ýn kayný olan Eski Ankara Cad. Uðrak Pasajý’nda turu temizleme iþiyle uðraþan Kaya’nýn yanýna uðrar, köyün arabasýnýn kalkýþ saatine kadar orada hasbi hal ederek beklerdi. Bu geliþ, gidiþlerin de Kaya ona çay, kahve ikram ederek gönlünü alýrdý.

             Kahveyi önceleri çalýþtýranlar Almanya’ya iþçi olarak gidince orasýný Horla köyünden birisi devralmýþ, o çalýþtýrýyordu. Adam kendi halinde, aza kanaat eden, kimsenin iþine, aþýna karýþmayan efendi birine benziyordu.

             Halil ustayý Kaya’nýn yanýna gelip, giderken görmüþ, kafasý büyük, þapkasý küçük bu adamý tanýmakta güçlük çekmemiþti.

              Bu onun çocukluk döneminin Göbül emmisiydi. Ocakta çay doldururken Göbül emmisini gelip geçerken görüyor, pek oralý olmuyor gibi davranarak ona bir muziplik yapmanýn yollarýný arýyordu.

             O gün Halil usta iþleri dolayýsýyla Kaya’nýn iþ yerine gelmekte biraz gecikmiþ, dolmuþun kalkmasýna az bir zaman kaldýðý için de sözlerini kýsa kesiyor, bir an önce oradan kalkmanýn telaþýný taþýyordu.

             Kaya, Halil Aðasýna köy dolmuþunu kaçýrtmak ve bu sayede onu akþam evine misafir etme sevdasýna iþi mahsustan aðýrdan alýyor “Amaan Halil Aða, acelen niye, sanki evde‘gara gözlü’ avradýn seni mi bekliyo, ben sana gayfeden bir çay sööleyimde gursaðýna bir sýcaklýk düþsün” diye ona takýlmaktan geri kalmazken farkýnda olmadan Mustafa’ya aradýðý muziplik yapma fýrsatýný veriyordu.

             Aradan beþ dakika geçmeden Mustafa elinde bir bardak çayla içeri girip selam verdikten sonra gözlerini Halil ustanýn gözlerine dikip hafifçe gülümseyerek “buyur Göbül emmi, çayýný getirdim, iç afiyet olsun” diyerek ‘bu yumurtadan nasýl civciv çýkarýrým' hesabý içindeydi.

             O anda Halil ustanýn cinleri tepesine çýkmýþ, beyni zonk zonk ediyordu. Deli danalar gibi tepinerek oturduðu yerden bastonuna dayanarak zar zor ayaða kalkýp belini doðrultunca gözlerini Mustafa’nýn gözlerine dikerek “Ula Beko’nun oðlu, anan sana benim adýmý daha belletmedi mi? Daha adýmý öðrenemedin mi? Benim adým Halil onbaþý, Halil onbaþý” diyerek çýkýþtýðýnda meðer o da Mustafa’yý aradan geçen bunca zamana raðmen unutamadýðýný belli ederken orada bulunanlarýn gülüþmeleri görmeye deðerdi.

ERDOÐAN ÇALIÞKAN KIRÞEHÝR 13 09 2017 GERÇEK YAÞANMIÞ HÝKAYELER.