.
Yüreðimde kan revan, söylenmedik derdim var.
Kuytuda gözyaþýmý içerim; kimse bilmez.
Ne uzanan dost eli, ne evim, ne yurdum var.
Gönül tarlamda hüzün biçerim; kimse bilmez.
 
Karþýlýksýz, ödünsüz muhabbet iken gaye,
Tüm dengeleri bozar kesretten bir kinaye.
Her adým, avuç avuç gölgemi örtsün diye,
Hayal kýrýklarýmý saçarým; kimse bilmez.
 
Deðmeden saçlarýma meltemin gül nefesi,
Yanaðýma konmadan gazellerin busesi,
Dalýn hýçkýrýðýnda kaybolur kanat sesi.
Meçhulüme sessizce uçarým; kimse bilmez.
 
Kavuþma içermese ne fark eder ki payda?
Hissesine razýdýr, hasret çeken her þeyda.
Gün batýmý göðsümü daraltýrken süveyda,
Elimi Yaradan’a açarým; kimse bilmez.
 
Ufkumdan kaybolurken ömür yüklü son kervan,
Yamaç, vadi dolansýn, eðlensin yola revan.
Benimse sýðýnaðým son durakta ýssýz han.
Vefasýzýn gadrinden naçarým; kimse bilmez.
 
Kýrýk aynalarýmda alkýþ tutan her nadan,
Kabuðumu kaldýrýp kan çýkarýr yaradan.
Çocukluðumu çalan müptezel þaþaadan
Ýçimdeki sýlaya kaçarým; kimse bilmez.
 
Kalbe mülk olmak nedir, ya da bir cana yaren?
Yitirdim pusulamý, ibresi aþk gösteren.
Sanki hiç yaþamadan, yýkýlýp mükerreren.
Yalnýzlar köprüsünden geçerim; kimse bilmez.

Mücella Pakdemir