Caddeden dolup çalýþma masasýnda taþan sokak þarkýcýsýnýn sesiyle kaldýrdý baþýný. O an fark etti saatlerin acýmasýzca akýntýsýnda akþamüzeri olduðunu. Elindeki kalemi býrakýp oturduðu yerden esneme hareketleri yapmaya baþladý. Sýrt aðrýsý, tatsýz getirisiydi bu iþin. Dýþarýyý seyretmek için balkona çýktý. Bir koþuþturma hâkimdi þehirde yine. Bu hareketliliði sevip sevmediðine karar veremiyordu. Bazen ýssýz bir ormanda, sadece aðaçlarýn hýþýrtýsýna ve öten kuþlarýn sesine tahammül edebileceðine inanýrdý. Fakat çoðunlukla þehrin karmaþasýndan kopmak istemezdi. Güneþ, giderayak oyunlar oynuyor, kendisini bir gösterip bir saklýyordu. Öfke duydu güneþe, içten içe anlamsýzlýðýný kendisi de bilerek. Çýplak ayaklarýnýn gýcýrdattýðý tahtalara da öfkelenirdi çoðunlukla. Yalnýzlýktan mýydý neydi? Öfkelenecek hep bir þeyler bulurdu. Hatta aramasýna gerek bile kalmadan öfkeleneceði durum,  karþýsýnda çalýþkan bir öðrenci gibi dikilirdi.

Mutfaða geçip bir kahve yaptý. Beyaz, geniþ ve içini ferahlatan yumuþak kanepesinin kollarýna býraktý kendini ardýndan. Hiçbir þey yapmadan öylece durup düþünmeyi planlýyordu yalnýzca. Fakat çalan zil tüm programýný altüst etmeye gebe, ýsrarlý bir telaþla tekrarlanmaya baþladý. Homurdanarak açtý kapýyý. Tanýmadýðý iki kadýn duruyordu karþýsýnda. Ellerinde poþetler, yüzlerinde misafir tebessümü, geri çekilmesini ve içeriye girmeyi bekliyorlardý. Bir süre sonra kadýnlarýn yüzündeki tebessüm kaybolmuþ, ne bu þimdi? Þaka mý? diyen ifadelere býrakmýþtý yerini.

“Beste, bizi içeriye almayacak mýsýn? Aðaç olduk. Þakaysa eðer hiç komik deðil!”

“Evet,  Beste’ciðim, müsaade et de girelim.”

Düþüncelerinden kurtulduðunda epey zaman geçmiþ olduðunu fark etti. Kadýnlar öfkeli bir homurdanmanýn pençesine yakalanmýþ, kendisini de o pençeye yem etmeye hazýrlardý. Hiçbir þey söylemeden geriye çekildi.  Ýki kadýn, geri dönüp gitmek yerine inat edip içeriye girmeyi tercih etmiþti.  Oysa neredeyse on beþ yýl oluyordu görüþmeyeli. Ne de sýký dostlardý hâlbuki. Yedikleri içtikleri ayrý gitmez, birlikte okur, birlikte izler, ayrý bir an olsun geçmezdi zamanlarý. Þimdi karþýlarýnda dakikalardýr durup bomboþ bakýþlarýný üzerlerine çivileyen, neredeyse kovmaya yeltenecek arkadaþlarý Beste bu muydu yani? Nereye kaybolmuþtu o neþeli kýz?

“Þey… (Boðazýný birkaç kez temizlemesi gerekmiþti, sesini kaybolduðu yerden bulabilmek için.) þaþkýnlýðýmý lütfen mazur görün… Ama ben sizleri tanýyamadým. Kimsiniz? Belli ki bir yerlerden tanýþýklýðýmýz var.”

Sözlerinde ciddi miydi yoksa geçmiþte olduðu gibi sürekli þaka yapan yapýsý yeniden ortaya mý çýkmýþtý, emin olamadý kadýnlar.

“Beste, biz fakülteden arkadaþlarýnýz. Hem de öyle unutulacak cinsten, sadece bir merhaba dediklerinden deðil. Gerçekten yediðimiz içtiðimiz ayrý gitmezdi bizim.”

Diðer kadýn:

“Hem ayrýca geçen hafta telefonda konuþmadýk mý caným? Sibel sen de söylesene. Konuþup da Beste’nin evinde buluþma, yemek yeme sözü vermedik mi birbirimize?”

Kendi içine seslenen Beste “Hayatýmýn herhangi bir evresinde bu iki sosyetik görgüsüzü görmediðimi, hatta arkadaþlýk, dostluk etmeyi býrak, selam dahi vermeyeceðimi bilecek kadar bilincim yerinde. Þunlara bak ya! Nasýl da arsýzca hayatýma girmeyi baþardýlar. Yalanlarla renklendirdiler saniyeler içinde evimin beyazlýðýný. Tanýmýyorum sizi. Ta-ný-mý-yo-rum! Suç mu? Bir anlasam. Aptallar!”

Kadýnlar, ellerindeki poþetleri arsýz bir kibirle uzattý. Oturulacak yer gösterilmese de devasa bir kitaplýðý arkasýna alan, Beste’nin çok sevdiði beyaz ve ferah kanepeye kuruldular. Ýyice rahatsýz olmaya baþlamýþtý bu durumdan. Rýzasý olmadan evine girmiþler ve çizgiyi aþýp en sevdiði ve sadece kendisine ait olan kanepesine o çirkin kaba etlerini dokundurma cüreti göstermiþlerdi. Aceleyle poþetleri mutfaða taþýdý. Kýsa sürede devasa kitaplýðýn önünde üç kiþilik masa kurulmuþ ve kadýnlar ellerinde kadeh bardaklarý “Beste’yle tekrar bir araya gelmemize içelim.” diyorlardý. Kendisi de farkýnda olmadan ayak uydurmaya baþlamýþtý bu duruma. “Evet, ismim Beste olabilir ama ne dediðiniz sene üniversitedeydim ne de hiçbir zaman o bahsettiðiniz karaktere sahip biri oldum.” Demek istese de diyemiyor sadece suskun bir gürültüde dinliyordu olacaklarý.

“Bu kitaplarýn hepsini okudun mu sahi? Aklý beþ karýþ havada Beste’ye bak sen!”

“Okudum elbette!” Ýlk defa konuþmuþtu masada.

Kadýnlar nihayet amaçlarýna ulaþacaklarýndan memnun:

“Okudun da ne oldu peki? Bu evin kirasýna yetiyor mu bari þu çevirilerden kazandýklarýn?” Bir yandan kadehini tazeliyor bir yandan içindeki bastýrýlmýþ nefreti kusabileceði bir av bulduðu için sevinçli daha da bir hýrsla saldýrýyordu. Kendisi galip gelmeliydi, aksini düþünemezdi bile. “Ben okuldan sonra devam etmedim. Kocamýn parasý her þeye yetiyor. Neden kendimi hýrpalayayým ki. Geziyorum, istediðimi yiyip içip alýþveriþ yapabiliyorum özgürce.”

Sinirine dokunmuþtu kadýnýn mükemmelliði, o kadar içtiði halde ruju gram bozulmamýþtý. Aniden kalkýp “Çýkýn, defolun evimden! Þimdi polis çaðýracaðým! Defolun dedim size!”

Kadýnlar allaþmýþ yanaklarýyla yalpalayarak kýsa sürede terk etti evi. “Oh be! Kovmakla iyi ettim. Tüm gece onlarýn bedavacý yaþamlarýný mý dinleyecektim yani. Hem ben kaç kez demedim mi bu kapýcý Ýzzet salaðýna, hiç kimseyle ama hiç kimseyle anam babam olduðunu söyleyen biri bile olsa görüþmek istemiyorum ve bana sormadan yukarýya yollamayacaksýn demedim mi?”

Aniden yerinden kalkýp hýþýmla avuçlarýna sakladýðý kapýnýn anahtarýnýn serinliðini hissederken açtýðý kapýda, Ýzzet Efendiyle burun buruna geldi. Üstelik üzerinde sadece beyaz tiþörtü vardý ayaklarý ise çýplaktý.

“Beste Haným az çekil de geçsin arkadaþlar.”

Ýki adam salonun orta yerine getirdikleri paketi el alýþkanlýðýyla açtý. Beyaz ve ferah arkadaþýnýn tam karþýsýndaki boþ duvara yerleþtirdiler paketten çýkan devasa tabloyu.

“Bu ne Ýzzet Efendi?”

“Siz sipariþ verdiniz ya!”

Zihnini bir kaþýk yardýmýyla çorba gibi karýþtýrýp tüm unuttuklarýný bir kâsede kendisine sunmak istedi.

“Tamam, güzel tablo. Ama ben sana kaç kere dedim. Bana sormadan kimseyi yukarýya yollama diye. O iki kadýndan bahsediyorum bakma öyle aval aval!”

“Ne kadýný Beste Haným? Ben kadýn falan görmedim. Saatlerdir aþaðýdayým. Ne gelen var ne giden!”

Cevap arayan gözlerle üç adama tek tek ve uzun uzun baktý. Bakýþlarýn sorgusu hiç bitmiyor, ay ýþýðýnýn da yardýmýyla sonsuzluðunu kutluyordu bu eziyet. Daha fazla dayanamayan adamlar bir kirpik buluþmasý boþluðunda, usulca uzaklaþtý evden. Hiçbir þey söylemeden beyaz ve ferah arkadaþýna sýðýndý. Ve bütün gece, tablonun maviliðinden ayýrmadý çehresini.

BENGÜL ALKAN