ÝPÇÝ TIMARHANEYE !

             Ýpçi Erdoðan, 1978 yýlýnýn Eylül ayýnda yýkýlan eski Saat Kulesi karþýsýndaki þimdiki Cacabey Parký’nýn bulunduðu yerdeki Avukat Tevfik Görke'ye ait kirada oturduðu dükkanýn yýkýlmasýyla Ünal Çarþýsý Eski Ankara Caddesi cephesindeki dükkanýný kiralar.
             Öykünün yazýldýðý tarih 20 Þubat 2012 yýlý olmuþ, halen orada ipçilik mesleðine devam etmektedir. Otuz beþ yýllýk bu dükkandaki ticari hayatýnda yüzlerce esnafla Ünal Çarþýsý’nda olsun, caddede olsun komþuluk yapmýþ, herkesin sevdiði, saydýðý bir esnaftýr.    Birkaç ufak-tefek hýrý gürü olduysa da zamanla “suyla yazýlan yazý gibi silinip” gitmiþtir.
             Gerek Ünal Çarþýsý, gerekse Eski Ankara Caddesi'nde bulunan dükkanlarda kimler oturmuþ, kimler kalkmýþ tek tek listesi þu an cebinde bulunmaktadýr.

             Uðrak Apartmaný alt katýndaki Ünal Çarþýsý Eski Ankara Cadd. cephesi karþýsýnda bulunan dükkaný yýllar önce tandýr kebap ustasý Yerköylü Mulla Dayý kiralamýþtý. Ýþleri iyi gitmesine raðmen yaþlandýðý için dükkaný kapatmak zorunda kalmýþtý. Ýpçi Erdoðan'a veda etmeye geldiðinde, “Ben gidiyorum gardaþlýk, yalnýz sana bir nasihatým var, þunu hiç unutma, hayatta hep anamýn hatýrýný sordular babamý anan olmadý” demiþti.
             Mulla Dayý’dan sonra orasýný Adanalý Salih denen bir usta “Meþhur Adana Kebap Evi” adý altýnda kiraladýktan altý ay sonra da eski saat tamircilerinden Bekir Köþker’i (Þuayipli) kendisine ortak etti.

           Salih Usta, paraya önem vermeyen, daha doðrusu ‘parayý hiç sevmeyen’, eli açýk, bonkör mü bonkör biri olduðundan dolayý iþini fazla sürdürmeyip ortaðýna dükkanýný devredip “Bir görüþte aþýk oldum” þarkýsýný söyleyerek gitti.

            Bekir saat tamir ustasýydý ama zamanla Salih Usta’dan mesleðin inceliklerini kapmýþ, arkadaþ çevresi sayesinde yýllarca bu iþi yürütmüþtü.
            Bekir de paraya, pula önem vermeyen arkadaþ canlýsý birisydi. Hatta bir keresinde Ýpçi ona, “Ula Bekir; parayý sana kazandýracaksýn, baban Musa Dayý'ya teslim edip onda deðerlendireceksin” dediðinde, “Orayý boþ geç Ýpçi, sen þimdiye bak” demiþti.
            Gerek Salih, gerekse Bekir'in çalýþtýrdýðý dönemlerde Erdoðan tam karþýsýnda olan bu dükkanda oturur, onlarla hoþ sohbet ederken hem de kendi dükkanýna gireni, çýkaný takip ederdi.

            Ýpçinin Bekir'e kýzdýðý nokta Bekir'in þiþ Adana’sý ocakta dururken onlarý yemeyip kendisinin evden getirdiði yemekleri gýcýklýðýna göstermeden þaka mahiyetinde çalýp yemesiydi. Hatta bir keresinde Erdoðan köylüsü Serat’la Ankara'ya Gençlerbirliði ile Galatasaray arasýnda oynanacak olan Cumhurbaþkanlýðý kupasý futbol müsabakasýna bir gün önceden giderek 19 Mayýs stadýnýn kapýsýnda akþamdan yerini alýr.
            Sabaha kadar Galatasaray-Gençlerbirliði Cumhurbaþkanlýðý Kupasý maçýný seyredeceðim diye 19 Mayýs Stadý’nýn kapýsýnda bilet kuyruðuna girip bekler. Ertesi gün saat 11.00'de stadýn koltuðuna oturduðunda yorgunluktan uyuya kalýr.

             Uyandýðýnda saat 13.00 olmuþtur. Arkadaþý Serat’a elindeki pakete “göz kulak olmasýný” tembihleyip býrakarak tuvalete gider. Döndüðünde karný iyice acýktýðýndan arkadaþýndan emanet ettiði paketi istediðinde onun’býyýk altýndan güldüðünü’ parmaðýyla da geri arkayý iþaret ettiðini görür. Erdoðan arkaya döndüðünde ne görsün! Bekir aðzýndaki lahana sarmasýný yemeðin son lokmasýný çiðnemektedir.
“Ula mikrop burada da mý beni buldun” diye baðýrýp çaðýrsa da, Bekir gidip köfte ekmeði Ýpçi’ye yetiþtirmede gecikmemiþti.
           Çimeli köyünden bakkal Ýdris'in babasý köyden oðlunun yanýna ziyarete gelir. Ýdris de tekele gidecekmiþ. “Hazýr gelmiþken sen burayý bekle de ben beþ dakikada sigara alýp geleyim baba” der.
              Çarþý da bir ývýltým koptu ki deðme gitsin. Meðer Ýdris tekele gider gitmez babasý orada ‘kalp krizi’ geçirir ve anýnda ölür. Yakýnlarý adamýn cenazesini dükkandan alýp ikindi namazýndan sonra defnetmek için Çimeli köyüne götürürler.
              Çarþý esnafý da cenazede bulunmak için birbiriyle istiþare ediyorlardý. Ýpçi Erdoðan da, Bekir'in dükkanýna varýp, “Biz nasýl edelim Bekir? Neyle nasýl gidelim?” diye durum müzakeresi yapýyorlardý. O sýrada dükkana yaþlý bir kadýn girdi. Masaya oturduktan sonra
            “Bekir, oðlum Ýdris'in babasý ölmüþ, kendisi akrabamdýr. Köyde ne olur, ne olmaz, sen bana oradan bir Adana kebap yap da yiyeyim” diyerek masadaki sandalyelerden birine oturdu.
             Bekir bir eliyle ocaktaki þiþler yanmasýn diye çevirirken, bir eliyle de ateþ iyi kor tutsun diye tuttuðu ince ve enli maþa ile ocaða yelpaze yapýyordu.
Muziplik yapmak Bekir'in nereden aklýna düþtü bilinmez...
             “Teyze þu karþýdaki Ýpçi Erdoðan var ya onu tanýr mýsýn?” (dükkaný iþaret ederek)
Lafýný kadýn merakla kesti.
“Ne olmuþ Erdoðan'a kendisini iyi bilirim. Çok ipini aldým.”
             Kadýn örf ve adeti gereði hemen yaný baþýnda oturan Erdoðan'a dikkatli bakmadýðýndan onu tanýmýyordu. Eðer dikkat etse zaten olay meydana gelmez Bekir de muzipliðini yapmazdý.
“ Teyze, Ýdris'in babasýna ne var ki, yaþýný yaþamýþ, gününü görmüþ, torun torba sahibi olmuþ. Bugün nereden baksan en az yetmiþ sen de yetmiþ beþ yaþýnda.”
             Tezgahýn üzerinde duran boþ pideyi alýp ocaktaki ateþte ýsýtmaya sürerken, “Ah Erdoðan ah, hem bizleri yaktý, hem de çoluðunu, çocuðunu, bilmem nasýl düzelir?” derken yalancýktan aðlama pozuna giriyor, gözlerini ocaðýn dumanýna eðip yaþ çýkarmaya çalýþýyordu.
             Kadýn da olanlardan etkilenmiþ, ne diyeceðini þaþýrmýþ, önüne konan kebaba bakmýyordu bile. Kadýn gözlerini Erdoðan'ýn dükkanýna dikmiþ mahsun mahsun orayý süzerken, “Oðlum, yavrum Allah aþkýna beni merakta býrakma. Ne olmuþ Karacaören’liye? Eðer bir þey olduysa dükkaný niye açýk duruyor?” dedi.
             Bekir arada Ýpçi’ye bakýyor “Aman ha açýk verme” dercesine kaþ, göz, el iþaretleri yapýyordu. Ocaða bir-iki Adana kebap ve þiþ koyduktan sonra “dükkaný batsýn teyze birazdan hanýmý gelecek o kapýsýný kilitler.” Ocaðýn sýcaðýndan terlemiþti, bir bardak su içtikten sonra
“Ah teyze, sorma gitsin. Sabah iþ yerini açan Ýpçi; ÝPLERÝÝÝM, ÝPLERÝÝÝM diye baðýrarak saða sola saldýrmaya baþladý”
             Hem kendi, hem de orada oturan Erdoðan sabrý nerden aldýlar bilinmez, gülmek nedir akýllarýna dahi gelmiyor, rollerini bir artis edasýnda yapýyorlardý. Kadýn meraktan neredeyse çatlayacaktý.
“Ya sonra Bekir'im ya sonra?”

Bekir buz gibi sudan bir bardak daha içtikten sonra
“Sonrasý var mý teyze az önce taa Ýstanbul'dan buraya bir ambulans geldi. Ýçinden inen görevliler Ýpçi’yi zincire vurup ardýna bile bakýtmadan  aldýklarý gibi týmarhaneye götürd…”
            Bekir’in sözü aðzýnda Ýpçi’nin, “Yeter ula Bekir yeter” diyen o gür sesiyle yarým kaldý. Ýpçiyi karþýsýnda gören yaþlý kadýn sevinçten neredeyse aðlayacaktý.
Ýpçinin onu teskin etmesiyle kadýn soðumaya yüz tutmuþ kebabýný yemeye baþladý.

NOT: Öyküleri þahýslarý küçük düþürmek mirasçýlarýný rencide etmek için yazmadým.

ERDOÐAN ÇALIÞKAN 29 02 2012 GERÇEK YAÞANMIÞ HÝKAYELER