Düþlerimi terk ettim bu geceden itibaren düþ görmeyeceðimin de garantisini verdim içimdeki ses ve içlenen kimse içerdiðim deðil artýk mevzu bahis olan sadece içerlediðim bir gecenin nöbetini sonsuza kadar tehir etmek.

Ilýman deðil Mayýs’ýn efkâr yüklü rüzgârý ve gün saymýyorum artýk þafak da saymayý býraktým ve biliyorum ki geri dönüþü olmayan bir yola girdim bir kez daha.

Yanýldýðým kesin bu yüzden sýrf birileri yanýlmasýn diye anýlmak filan da istemiyorum. Arz ettiðime kayýtsýz kalan insanlýða çektiðim yeni bir ihbarnamedir bu çünkü sayýmýný yaptýðým duygularýmý korumak adýna yolum her düþtüðünde beyaz sayfaya gecenin isi ile örtülü yine içimdeki hengâmede kayýtsýz kalan dürtülerimi uçurumun dibine býraktýðým da doðrudur ve iþte ihmal ettiðim mutluluk penceresi…

Sanýyordum ki; mutsuzluðun tek reçetesi her umut ettiðimde her kalemi elime aldýðýmda ve de sanýyordum iþte yeni baþtan bir dünya yaratmanýn pek kolay olduðunu gerçi çok kere de yarattým yeni bir dünya hatta dünyalar ama uydusu sevgi ve umut iken bu dünyanýn nihayetinde infilak etmesine engel olamadým.

Týpký günlerdir akmasýna engel olamadýðým gözyaþlarým gibi bu yüzden içimdeki delta nerede ise yokluða karýþtý ve sadece þiirlerle mizacýmý eþleþtirmenin bir diðer açýlýmý iken iyi niyetli bir rüzgârla sözcükleri bazen savurdum bazen savundum da onlarýn ne kadar müþfik olduðunu ve sahiplenilmesini bekledim illa k üstelik ben bile beni sahiplenemezsen onlarýn da gayri kabulü rücu olduðunu belgeledi iþte raftaki konþimento.

Bir name ise evrakýn hýþýrtýsý.

Sonra da çýlgýnlar gibi haykýrdýðým:

‘’Evraka…’’

Adeta evin içinde inþa edilesi yüzlerce mektup ve hikayenin ve þiirin de açýlýmý idi adeta sözcüklerin dayatmasý ve dayanýlmazlýðý elbet var oluþumu aralýksýz sorguladýðým nihayetinde karara vardýðým.

Olmadý mý olmuyor iþte.

Neþri ne ise dünün ve günün getirisi ve yarýn tema’sýnda saklý yaþ yüklü bir mizansen.

Akan yaþ deðil artýk umurumda olan ve eþlik eden o haþmetli baþ dönmesi ile kýblemin sýfýr noktasýna denk düþtüðü ve iþte gözlerimi kapatýyorum ve O’na ulaþma özlemi ile uykuya yenik düþeceðimi sanýyorum elbet yýllardan beri hâsýl olan tek seçenek: uyku iken bana yenik düþen.

Ve benim insanlara yenik düþen üstelik kim olursa olsun: uzaðýmda yakýnýmda hýrpalayan insanlar hatta bir kere bile karþýlaþmadýðým hatta ve hatta adýný bilmediðim ve ayrým yapmadan içselleþtirdiðim insanlar ve insanlýk.

Kanayan bir sure ise insanlýk.

Sükûnet dilediðimse bir ayrýcalýk olsa gerek hele ki kendimle barýþýk olma yolunda tek dileðim iken onay görmek ve deðer bulmak.

Koruduðum deðerlerin savunmasýný yapacak deðilim ne de olsa çoðu kalýtsal ve kolektif alt bilinçte saklý olan.

Atalarým nerede saklanýyorsa…

Bir maðarada.

Kutsal suda yüzen balýklar gibi belki de elbet kimse balýk hafýzasýna yenik düþen ve bunu bir üstünlük olarak gören:

‘’Tanýyamadým sizi.’’

Diyenlerden korkmuyorum artýk bilakis içimi sunduðum kimse ve iþte beni tanýmazdan gelip sonra milyon kere kendimi tanýttýðým.

Ne serzeniþ ne sýzlandýðým gerçi mýzmýz olduðumun da arkasýndayým ama bir o kadar gerçeklere ve doðrulara eriþim konusunda fazlasýyla gerçekçiyim.

Yolumdan sapmadan.

Sözümden dönmeden.

Ýyi niyetimi ve duyduðum sevgiyi ihmal etmeden.

Ve iþte biri cama vuruyor sanýrým masa baþýnda sabahladýðýmýn farkýnda deðil ve ruhum gecede unutulmuþken ve sözcüklerim…

Evde kimse yok.

Apartmanda da.

Ýyi de bu ses nereden gelmekte?

Üstelik in cin top oynayan sokaklarda kim çýkmýþ olabilir ki onca katý da camdan vurup iletiþim kuruyor benimle?

Korkuyla yan odaya geçiyorum ve bir martý ile göz göze geliyorum ve camýn içinde unutulmuþ üç beþ bisküvi ve martý ile kurduðum göz temasýnda anlýyorum ki; zavallý ve de aç hayvan sadece karnýný doyurmak istiyor akabinde uçuyor bir baþka pencereye ve o kýsacýk zaman diliminde ufalayýp koyuyorum bisküviyi pencerenin dýþ cephesine  ve usulca kapatýyorum camý.

Sabah kahvaltýsýný ederken hayvan ben hala günle geceyi karýþtýrmýþ bir þekilde yeniden dönüyorum masanýn baþýna.

Renkler.

Rüyalar.

Dualar.

Duayeni olduðumu biliyorum artýk hayal kýrýklýklarýnýn ve karþýlýk bulmayan varlýðýmýn üstelik insanlýk adýna hep iyi hisler taþýyýp da yok sayýldýðým ve bir adým ötesi bir þekilde hakarete uðradýðým bir ömür.

Sevilmeyi filan da talep etmiyorum kimseden üstelik ben sebepsiz sevmeyi kolaylýkla baþarýrken.

Ve iþte kendimle olan mücadelemde olduðum yerde sayarken hatta gerilediðim.

Her anlamda yetinmeyi bilsem de iþ insan iliþkilerine geldi mi yetemiyorum kimseye ve bir ömür zihnime ve ruhuma yatýrým yapmýþken þimdi farkýndayým da: anaparayý-ana duygularý ve umudu-kaybedip borsada kaybettiðime ve benim deðer kaybeden hisse senetlerim aslýnda sayfalara yýðdýðým binlerce cümle ile hýnca hýnç dolu iken.

Yazýn dünyasýnda sekiz yýldan fazladýr aktif olarak yazdýðým ve her cümleye baþladýðýmda yüreðimin hýzla ve heyecanla attýðý…

Yaþanan neyi anlattým ki ben üstelik?

Bir rehberse konuþtuðum bülbül.

Bazense bir kýlavuz babýnda uzaklaþtýðým karga ve ben tüm canlýlarý ve insanlarý saf bir þekilde benimseyip onlardan beklediðim de hiçbir þey artýk.

Ýrtifa kaybeden coþkum ve yazma arzum bir o kadar çalýnan yaþama sevincim.

Dün koþturduðum banka koridoru bir önceki gün amfilerde ter döktüðüm ve daha da önceki gün elimde tebeþir çocuklarýn yüreklerine ve zihinlerine dokunduðum.

Konu ne olursa olsun hevesle ve coþkuyla kendimi kaptýrýp iþime gücüme sevgi ve iyi niyetle odaklandýðým.

Ýnsan ya da çiçek.

Sevgi ve itibar.

Yanýlgý yüklenip yenilgiye uðradýðýmý da kabul ettiðim…

Damarlarýmda akan mürekkebi hiçbir þeye deðiþmezken uzaklaþtýðým kendim aslýnda kendimi kucaklarken bir anda boþluða düþtüðüm ve düþürdüðüm…

Asla iflah olmayacaðýmý bilsem de her yazdýðým yazý ya da þiiri sonuncu olarak nitelerken ve duygularýn niceliðini deðil sonsuzluðunu ve eriþilmezliðini üstlenip bilmek ve de kabullenmek iþte…

Dünya bir kaos içindeyken ve yakýn coðrafyalarda insanlar ölür ve zulüm görürken mutlu olma hakkýmý elbet tehir ediyorum.

Bayramýnýz kutlu olsun, efendim.