Hangi düþ’ün albenisidir hayat ve hangi gücün tükendiðine dair ihbarýdýr yelkenleri indiren…

Rediflerin gülüþtüðü.

Kafiyelerin kesiþtiði.

Ýmgelerin hýçkýrdýðý.

Yalnýzlýk ise bir vefalýymýþ gibi korkuturken insanlarý.

Hüzün katsayýma bir dokun, Ayten hani teneffüs ettiðin o okul havasýnda arka bahçenin zengin atmosferine ser yüreðine…

Okul yolundayým, Ayten ve tavaf ediyorum ömrü aslýnda sayýlýdýr benim mutluluðum ve saydamdýr yüreðim.

Çalý çýrpý topluyoruz bahçede ve az sonra kocaman bir ateþ yakacaðýz ve toplanacaðýz baþýna.

Filmlerde kaldý mutluluk çocukluk da ve çocuk yüreklerimizle neler dilemiþtik neler ve iþte tefe konduk sonunda.

Hatýrlar mýsýn, Ayten, sensizliðin beni nasýl da korkuttuðunu hele ki okulun ilk günü nasýl da heyecanla beklerdik okul kapýsýnda ve Murtaza Amca bile elleriyle çay demlerdi ne de olsa kantinde çay satýlmazdý ama biz sevmek için çaya bile gerek duymadýk.

Hangi resimdesin þimdi?

Hangi tebessümümdür gözlerinde saklý?

Çocuk olmanýn gücü müydü yoksa birbirimize el verdiðimiz?

Her yaz bitiminde ve sonbahardý bizi bir araya getiren ve solan çiçeklerden alýp da elimize saçýmýza taktýðýmýz.

Gözümün rengi ve ayak numaram nasýl da önemliydi ve saçlarýma taktýðým renk renk tokalar elbet ihbar ederdi yan sýnýftaki çocuk her güldüðümüzde.

Gülmek yasaktý ama bizlerdir yasak savan.

Çok sevmek iyi gelmezdi herkese elbet bizden baþka.

Kimliðimizdi öðrenci ve atar damarýmýz sevgi ve künyemiz arkadaþlýk ve Ayten, seni ilk gördüðümde dedim ben:

‘’Ýþte kendimden çok seveceðim arkadaþým.’’

Gerek de yoktu hem kendimi çok sevmeme çünkü haddinden fazla severdin sen beni ben de seni.

Mimoza bahçelerine benzerdi yüreklerimiz sonra sen sarýlýk geçirdin ve sarýdan nefret ettim ben çünkü sararan yüzünle ne de korkutmuþtun sen beni.

Böyleydi iþte arkadaþlýk ve su doku oynar gibi en çok da sýr küpü hangimiz isek nasýl da açýk verirdik ve bile bile açardýk birbirimize içimizi.

Ýçlendiðim günler dünde kalmýþ olsa keþke.

Dýþlanmaksa ne mümkün?

Ne de olsa içimiz dýþýmýz birdi bizim ve asla korkmadýk sevmekten ama korktuk ayrý düþmekten lakin biz hep birdik ve diktik.

Rüzgâr bu kadar sert esmezdi o zamanlar.

Bizler de býçkýn ya da hýrçýn hiç deðildik sadece hürmet ederdik hayata ve korkmadan yaþardýk içimizdeki sevgiyi yaþatýrdýk da.

Sevgime nasýl ki kefildim.

Þimdi kýrýklarýný aldýrdým da dünün ve kýrýlgan olmaktan vazgeçmesem de kýrýcý deðilim asla lakin hiç akla gelir miydi bunca zaman sonra bana sýrtýný döneceðin?

Bir rivayet deðildi hem arkadaþlýk.

Ama rezil bir þeydi ansýzýn sonlanan o birlik duygusu.

Bir renkse hayat kayboldum ben.

Bir notaysa sevgi gam doluyum.

Ellerimde saklý mutluluðu beþi bir yerde bildim ve sadece diktim ben yeri göðü sevgiyle.

Söküklerim ise dik dik bitmiyor.

Dik baþlý olduðum kadar da yumuþaktýr yüreðim ve ses tonum ve korkularýn dilinden herkes kolay kolay anlamýyor da belki de bu yüzden artýk korkmaktan korkar oldum ve insanlarý korka korka severken þimdilerde sezdirmeden seviyorum kimse içimden gelen coþkuyu da sezdirmiyorum.

Sabýka kaydýmda ne çok kýrýk.

Altý üstü bir insaným iþte ve kýrkladýðým acýlardan derliyorum ben þiirlerimi ve þiirle olan tanýþýklýðýmýn üzerinden çok zaman geçmemiþ olsa bile biliyorum ki; ben zaten hayatý þiir gibi yaþamýþým…

Yolda gördüðüm karýncayý ezmemek adýna.

Elimde kocaman bir demet çiçekle koþa koþa giderken kimse rastladýðým o çiçekten ikram etmek…

En çok da tanýmadýðým insanlara verdiðim selam ve ettiðim bir çift kelamla adým çýksa da deliye ben veli olma yolundayým yoksa tamamen kaybolup gideceðim ve verdiðim bunca kayýptan sonra bil ki kendimi bulmak hiç de kolay olmadý ve ara ara elimden kaçsa da ipin ucu zar zor yakalýyorum ve sýký sýký sarýlýyorum hayata ve illa ki birilerinin de yakasýna yapýþýyorum.

Refüze edildiðim tarafýnca Ayten.

Ne þiirsin sen ne hikâye çünkü sen her þeydin ve ansýzýn yokluða karýþtýn ki yok olmamak adýna yokluðuna razý geldim.

Var olmak adýna ise seni ne çok sevmiþtim.

Demek ki yokluk da varlýk da izafi ve ben hala aynýyým budur belki de bizi birbirimizden koparan çünkü senin deðiþmen deðildi temenni ettiðim sadece deðiþmeden devam etmek yola ama buraya kadarmýþ iþte ve ben deðiþmemek adýna yeni acýlar tadýyorum ve yeniden sayýsýz insan tarafýndan inciniyorum ama kopmuyor da inceldiði yerden çünkü sabýrla ve inançla dikip de dikiyorum o inceldiði yerden sevgiyle sarmalýyorum hayatý ve insanlarý ve kalýn bir iple de tutunuyorum gök kubbeye en azýndan birileri saklamalý özünü ve sözünü elbet inanýlmaz yara alsam da ben buyum, Ayten üstelik sensin de beni ilk günden beri en iyi bilen.

Bilinmezliðin raconu ise özlem duyduðum bilindik tüm duygularýmdan kendime zaten bir hýrka diktim ve ceplerini sözcüklerle ve sevgiyle doldurdum ve geçtiðim yerlere serpiyorum cebimdekileri yoksa ben çoktan yok olmuþtum.