‘’Bir þeyler yazmalýyým

Bir þeyler yazmalýyým yüzde yüz yalansýz

Bir þeyler yazmalýyým

Hiçbir þeyi önceden düþünmeden…’’(N. Hikmet)

Düþsel bir metinde saklý olabilirim belki de hafýzamý yitirmemin ertesidir içine düþtüðüm bu ulvi aþk.

Neþri yalnýzlýðýn.

Mezhebi ölümün…

Melankoli yüklü günlerin de yüzü suyu hürmetine.

Temenni ettiðim ne ise az sonra düþer posta kutuma: ya, þairin þifresidir soluyan öfkesini burnundan ya da…

Ya da yâd edilesi dünün mefkûresinde saklý bir esintidir.

Burnumu çekiyorum.

Eteklerimi çekiþtiriyorum.

Ah, þair, ben senden neler çekiyorum ve iþte yine vurdum dibe ve elimde hiçlik ruhumda içlik varlýðýmda ise yokluk saklý.

Soytarý dünün sefasýný süremediðim.

Mahrem düþlerin de ç/engeline takýldýðým.

Bin bir dereden su taþýyor kuþlar belki de kuþluk vaktinde uykuya dalýyor her biri ve geceyi sabaha döndürdüðüm gözlerimi de ufka diktiðim bir öðretidir yazýlmaya aday her þiir.

Þair kimliðimden önce sevdim seni ve meddücezri iklimin elbet melankolisi ömrün ve sefer tasýnda saklýdýr uyruðum ve uyak olduðum da deðil asla bir kehanet.

Ah, þair, sensizlikle sarýlýyým.

Ah, þair, yazdýklarýna deliyim.

Ah, þair, aslýnda ben senim.

Sessizlikse hükmeden teneþir paklar cehaleti ve yüz görümü þiirlerden örerim ben adeta kaderi.

Bir muhbir imgesin sen.

Tenimde gezinen tembel bir karýnca ve pembeden yüzüm elbet mavinin þifresidir gözümü her açtýðýmda içine düþtüðüm bu rüya belki de düþkündür mizacým belki de dökülen eteklerimden aslýnda baþýmda taþýrým ben seni ve þiirleri.

Ruhumdaki takoz ve zihnime inen balyoz artýk neyin mücadelesini veriyorsam seyrüseferindeyim ömrün elbet uyaktýr benim kalemim elbet uludur Rabbim elbet ulemasýyým düþlerin elbet yalnýzlýðýn da saðdýcý yoksa nasýl yazardým bunca þiiri?

Bir vakit düþtüm yola ve içimde saklýydý altýna imzamý attýðým o akit elbet þiarýydý hayallerin ve umudun pekiþtireni ihtiva ettiði kadar hazanla yüklü bir martaval.

Peþinen karar verdiðim bazense es geçtiðim ve içimdeki radara takýlý duygularým elbet þiarý ömrün elbet edasý yüreðin elbet enkaza dönüþtüðüm nihayetinde þafaðým atar da infilak eder sözcüklerim bense imha etmek adýna aklýmdaki izdihamý yürekten yazar ve severim ve emsalsiz düþlerimi sonlandýrýrým bunca yalnýzlýðýn da kat izi iken sözcüklerim.

Çaresizliktir illa ki par veren.

Bense bir idam mahkûmu gibi beklerim nihayetinde pimini çekerim kalemin ve iþte her þair gibi ben de kalemimden asýlýrým koyun gibi yaþamadýðým ömrün da süt kuzusu iken sevginin ve saðanaðýn verdiði huzurla meylederim yarýnlara bildiðimse mealidir dünün elbet anda saklý bir hüviyet ve o devasa ayraç hükmeden ne de olsa sandukamda saklýdýr sözcüklerim ve peyderpey sevdiðim ne ki peþinen kendimi adamýþken sevgiye ve evrene…