Yorulmuþum gibi ama bezginlik aslýnda

Bezmekten yorulmuþum adýný unutmuþum

Dikeni olmayan, çiçekleri açmayan kaktüs olmuþum

Saðýr bir kedi, kör bir köpek gibi

Nereye döksem baþýmýn içindekilerini

Ellerinde yüreðini taþýr gibi bir kol saati

Zamaný durakalmýþ her aný her salisesi

Kendimi tanýmayan bir adam gibi giyiniyorum

Bilmediðim sokaklarda bildiðim bir þey mi arýyorum

Engin bir kuyuya düþmüþüm kendimi Yusuf sanýyorum

Sinek ýsýrýklarýna bakarak yaramý Eyûb gibi sarýyorum

Var mý sözün susmaktan baþka

Ellerini açar da ister gibi duvarlardan hatýra

Artýk susuyorum senin aðlarken dinlediðin þarkýlarda

Hakkým var aslýnda kendime baðýrýr gibi yutkunmaya

Dilimde acý bir tükürük ne yutuluyor ne de düþüyor kaldýrýma

Oysa bir kuþ olmak isterdik, bir çiçek veyahut gübre ya da dal aslýnda

Ezilmek uðruna vurulmak uðruna sevda bahanesiyle kabahat olmayacakmýþçasýna

Vatan uðruna, sevda uðruna ama bir anlýk heves gibi geçen sokaklardan tramvaylarda

Artýk hiçbir resimde çizilmiyorum bu halimle senin defterine

Adým geçmiyor bilmem kaç bin dokuz yüzlük altmýþ dörtlük satýrlarýnda

Hatýrlamadýklarýmý yazýyorum aslýnda

Sen susarak durur gibi karþýmda

Gözlerinin içine bakarmýþçasýna

Bir mevsim gibi geldin baharlardan yapraklarýma

Yaðmur damlasý gibi geçtin gittin baþka topraklara

Bir rüzgar fýsýltýsýnda senin sesinden baþkasý deðildir dinlediðim þarký

Sensindir, senden ötesidir belki ama þüphe duymazmýþçasýna

Sýrtýmda bir yük gibi binerken hayat kadýnlarýnýn namusu

Bir þiiri onlar için harcýyorum diye kýzma bana

Ýnsanken insandýr aslýnda insan insanlýktan kendine kaldýkça

Yüzüme tükürür gibi bu yaðmurlar senden sonra

Gözlerimi kapatarak, vermediðim nefesleri soluyarak

Dilim rýzkýný arayan kuþlar gibi dýþarda ama deðmiyor tek bir damla

Vur beni istersen ama kanlarým akmasýn bir cinayet uðruna

Ýçime saklan bulamasýnlar seni

Ýntihar desinler, depresyon desinler umudu yakarmýþçasýna

Ümit ediyorum; sana kavuþacakmýþçasýna...