Ne zaman

köþe baþýnda aðlayan bir çocuk görsem

yüreðim cýzzz eder

yanýna gidip saçlarýnýn arasýna ellerimi sokasým

göz yaþlarýný silesim gelir...

Sormadan edemem

''Sen kim aðlattý kim ruhunu yerle bir etti?'' diye...

Cebimde varsa

ki çoðu zaman bir sakýz bir ufak çikolata

bulunur çocuklara

hemen uzatýrým eline

sonra uzanýrým yüreðinin derinliklerine...

Büyükleri vermese eline

hiç bir çocuk silah nedir bilmez

iki yabancý da olsalar

yine de anlaþýr alabildiðine çocuklar

kiminde sarý kiminde kýrmýzý olsa da gocuklar...

Ne zaman bir çocuk vurulsa kahpece kalleþçe

söver sayarým tetiði çeken ellere

sövmek saymaktan da

daha anlamlý bir þeyler yapmak lazým derim

onlar orada patýr patýr ölürken

ben ne su içerim ne de yemek yerim...

Ne zaman bir çocuðun hüznü olsa

ben de kalkamam yerimden

sevmek varken okþamak varken çocuklarý

ne gerek var dayaða

siz sevin ki çocuklarý gönüllerine girin ki

ülke ancak böyle kalkar ayaða...