Hangi düþ idi misafirin, gece ve hangi ara savurdun beni ve gerçek sandýðým iken aþkýn küllerinde yeniden doðmayý deðil doðdurmayý ilke edindim artýk…

Bir renksen en asilinden siyah ama koyu gözlerinde gecenin içimdeki hülyalý bakýþlý kýz çocuðu.

Matem duvarý ördüm bunca zaman ve örtündüm sözcüklerle ve peçeme kaçan sözcüklerden inþa ettim bu aþký.

Künyemde saklý ismim ve külüstür yüreðim: motor yaðý ise rüzgârýn elbet umut ve sevgi ve pekiþen bir rehavetle bazen de çizmeyi aþtým ne de olsa içine düþtüðüm çukur aðzýna kadar sözcük doluydu.

Gözlerim de dolu dolu bu gece ve yaðacak rahmetin bekçisiyim ve içimdeki çengi tezahürat yapýyor: ya yazacaðým ya yazacaðým; ya seveceðim ya küseceðim.

Kâinat orkestrasý sevgili yazarýn da vurguladýðý üzere:

Yer ayrý oynuyor gökse baþka telden çalýyor ve zýpkýn gibi sözcüklerim en çok da fermuar çektiðim aðzýmdan da oluk gibi akýyor sözcükler hem bu sayede yaþýmýn selinde boðulmuyorum yasýmýn þerrinde bile bir hayýr, vardýr deyip kimi insana da yeri geldi mi ‘’hayýr’ ’diyorum.

Sistematik bir çalýþ düzeni.

Ýnce ayar yapýyorum ruhuma ve tiz bir ses.

Bazense devre dýþý kalýyor ruhum ve iþte kopuyorum hayattan o an.

Bir aný ise derlediðim ansýzýn susuveriyor kalemim ve her sus payý söylemde baþa alýyorum hayatý.

Bazen kaykýldýðým bazen kývrandýðým bazense kahrolduðum…

Hangi düþ’ün yerlisiyim peki ben ve de sen, sefil yabancý?

Hangi sarkaçtýr ayaklarýnýn dolandýðý ve devindiði?

Mavidendir tabutun göðün her kisvesinde saklýdýr maruzatý evrenin ve evreleri k/ayýptýr aþkýn bir o kadar devreleri atýp da þehir sakinleri alkýþlarken yaralý ve sevdalý þehrin yalnýzlýðýný…

Kubbesinde mevsimin ve aþk meleðinin.

Bir renkse hapþýran çok yaþasýn gök kuþaðý.

Hüznüme de kefilim hem týpký þehrin cenderesinde dolaþmaya çýkan bir bayram çocuðu gibi…

Ah, eteklerimin tutuþtuðu bayram sabahý ve bir sonrasý ve…

Devir daim yapan yürek ve hatýrý sayýlýr zaman elbet hala azat edilmediðim küflü dünüm gürültülü günüm ve gülücükler bahþetsin diye beklediðim yarýnlarýn pervazýnda gider de gelir aklým…

Ad’ýmda saklýyým ve atamadýðým her adýmda.

Ah etmediðim kimse rücu ettiðim melekler ve rükû eden yüreðim ve iþte mehtaba yenik düþtüm bu gece yýldýz vasfýmla yanýp sönerken þehrin semasýnda tutuldum da aþk ne de olsa aydý tutulan ve aymazlýðýnda yalnýzlýðýn haydan gelen sevginin de huya gittiði…

Huyum kurumasýn da hani yoksa nasýl eðlendirirdim içimdeki sefili ve nasýl dayanýrdým ben ve yere göðe sýðamadýðým her vakit uçuþa geçtiðim Allah katýnda saklý tek gerçek:

Hem bu gün hem de bir ömür ve yaþýmýn da yasýmýn da insaný deðilim ben sadece yaþamayý þiar edinmiþ ve de laf olsun diye yaþamadýðým ömrün ganimeti iken sefil kalemimle yazdýklarým bir de yazýlmayý bekleyen içimdeki binlerce n/esir.

Rengimle de müptelayým gök kuþaðýna ve her kesitte saklý soytarý bir rüzgârým.

Günümse uymaz günüme hem asla da benzemedim kimselere ve en kýzdýðým yine kendim ve tek öykündüðüm de…

Farazi yolculuklar.

Ýzafi mutluluklar ve güleç yüzümün ansýzýn asýldýðý ve de asýlý kaldýðým kubbenin kýrýk tekerinde bir yatýr m/eziyetinde içimde yaptýðým kutsal yolculuðun da tutanaklarýdýr yazdýklarým…

Ah, bir de yazmadýklarým.

Tasniflediðim onca duygu ve aný ve hayal dünyamla içselleþen gerçekler bazen benim bile ayýrdýna varamadýðým kimi zaman ayrýk otu addedildiðim nihayetinde kendimden ayrý düþtüðüm ki görünürde iç içe yaþadýðým içimdeki seyyah yürek ve býçkýn ruhum ve içime esen rüzgârýn da tutuklusu bir masal kahramaný gibi aðzýmý açýp da baktýðým gök hani düþen üç elmanýn baþýmý yardýðý ve tam da ýsýracakken elmalarýn ayaklanýp benden fersah fersah kaçtýðý.

Benim belki de kaçan ve kaçýþanlarýn peþinden seðirtip da bir deliðe saklanan ve o deliði de kalemimle gagalayýp kalem-kakan vasfýmla kendime inþa ettiðim kocaman bir kovuk akabinde yarattýðým cennet ve dünyadan uzak bir yaþam sürerken dünyevi mizacýmla da hala bir ferdi iken kâinatýn.

Ýklimin seyrüseferinde büyüyen göz bebeklerim.

Titreyen sesim ve elim ve tinimde saklý iken kâh coþku kâh duraðanlýk.

Esvabýmsa ne yýrtýk ne pasaklý.

Endamýmsa bana özgü ve erdemli bir insan olmanýn da tek yolu iken içi dýþý bir olmanýn kimi zaman külfet addedildiði ve baþýmýn da dertten kurtulmadýðý ve iþte kendime duyduðum saygý ve de inancýn merkezi:

Allah rýzasý için yaþadýðým ve boyumdan büyük sevdiðim insanlar ve tabiatýmdaki doðal afetlerden sonra içime göçtüðüm belki bir enkaz ama altýndan kalkýp yeniden yükseldiðim ve yonttuðum kalemim ve yüreðim.

Sözcüklerimse hayatýn albenisi.

Asla da alý al moru mor deðil hem yazmam ve yazgým ve en pembesinden bir düþ ve dünya ve yüreðimdeki sakarlýkla sevmeyi baþarmýþken ansýzýn korkup gerisin geri kaçtýðým.

Hüznüme rakip iken sözcüklerim.

Þiarým iken umut ve sevgi…

Ve inancýn katýksýz rahmeti ile dönendiðim kendi etrafýmda lakin bir ömür sevgiyi tavaf ede ede kendime yaklaþtýðým ve yavaþ yavaþ kendimle barýþtýðým…

Bir üzünç ise bir kefede saklý ve de rüzgâr kefeleri sallayan bazen dengemi yitirdiðim ve coþkumla sadýk iken yaþama sevincime ve rest çektiðim her ne/kim ise randýman aldýðým bir ömür en çok da kendimi çimdikleyip yazdýklarým gerçek mi hayal mi ben bile ayýrdýna varamazken…