Düþlerinin üstünü ört ivedilikle ve izin verme düþmelerine ve düþüncelerine de kelepçe vur ki yol yorgunu demesin seyyah imgeler.

Aklýn kuytusunda saklý sýrlardan ör þiirlerini hatta zincir çek elindeki yün çilesinden üç beþ de kilim ör ki ayaklarý üþümesin þiirin ve þairin ve devasa bir rahmet belle rüzgârýn taþýdýðý nemi ama nemlenmesin de gözlerin ve kirpiklerine emret de saplansýnlar aþkýn yüreðine.

Azat edilmiþ kuþlar gibiyim bu aralar ve alabildiðine hür…

Hayýr, ýsýrdým dilimi çünkü her þey bir yalandý: özgürlük ve ben mi ve de öz güven ve öz veri…

Ön sözü olmalýyým þiirin illaki bir ömürden kalan neyse geride.

Belki de son sözü yazmadýðým romanýn ve peyda olan o esinti belli ki yaz yaðmuruna gebe bulutlar ve aþka ve özleme ve acýya.

Ahlarýmla ördüðüm yeleklerim var misal.

Bir de þairin Ahlat aðacý ve dilime pelesenk olmuþ iken dökülen yapraklar aslýnda eteklerim uçuþan ve saçlarým ve sözcüklerim ve tamamlamadýðým hikayem.

Görgülü bir yasayým ben ve de yas.

Yarýladýðým ömrün neresinden dönsem kardýr hem en çok da göreceli varlýðýmla iz düþmekse hayata…

Neresinden tutsam elimde kalýyor lakin ve ellemeden yaþýyorum çevremi ama gözlerimi de alamýyorum en çok da içimdeki serkeþ iklimden.

Bir renk bazen âþýk olduðum bazense bir çiçek belki de göðün büyülü mavisi genelde kararsa da içim içlendiðim kadar da içerliyorum olan bitene ve bir içimlik þiirler yazmak için düþüyorum ki yola bir tane daha ekliyorum baþucuma ve bir tane daha ve bir bakýyorum ki ömrümü adamýþým ben þiirlere ve kuyruk uzadýkça uzuyor.

Bazen aklýma gelen.

Bazense beni terk etmeyen.

Belki de asla ait olmadýðým bir dünyanýn hayalini savuruyorum boþluða ve hoþluk bildiðim her þey bir anda son buluyor ve boþluk dolduðu andan itibaren görevimi bitirip gerisin geri kaçýyorum.

Bir mahzende yýllanmýþ hatýralar gibi bir þiþeye týktýðým ve denize fýrlattýðým.

Týpasý kayýp bir þiþe parmaðýmý sýkýþtýrdýðým.

Ve her baþým sýkýþtýðýnda baþa sardýðým bir film gibi ya da bir kitap ya da tefrika ve fermanýmý yazýyorum tam da son, diyecekken mevsimler deðiþiyor gün bitiyor ve yýl deviniyor.

Bakar mýsýn doðum tarihime ve bak geldim kaçýncý asra.

O zaman iki asra mý denk düþüyor yaþým? Ýyi de ben daha dünkü çocuk deðil miydim?

Çizgilerim ekleniyor yüzüme yine de saklý tutuyorum berraklýðýmý ve kazayaðý bildiðim yüzümün bölgesinde kuþ izleri…

Kanat açtýðým.

Kucak açtýðým.

Bazense gerisin geri kaçtýðým ve asla barýþýk olmadýðým aynalar en çok da içime ayna tutmanýn dýþýnda aynalarý gereksiz bulduðum belki de eskisi gibi süsüme püsüme düþkün deðilken hoþ ilk gençlik yýllarýmda da asla boyamazdým yüzümü ne de olsa beyaz tenli ve çilli bir çocuk gibi seðirttiðim okul yollarý ve sokaklar üstüne üstük gezmeyi de pek sevmediðim…

Belki de bir yabaniyim ben insanlara yabancý.

Oysaki doðru bildiðim insanlar sonradan çýkmýþken yalancý…

Ah, iki arada bir derede kaldýðým ve Araf’ta yolculuðu hep sevip kanýksamýþken en çok da içime sýkýþtýðým en çok da dýþýma sývýþtýðým aslýnda beni bana uzak kýlanlar ve yakýn bildiðim kimse tek vuruþla beni yere serenler ve yaranamadýðým onca insan yine de yeterken kendime en çok da beynime ve ruhuma yatýrým yaparken dünya iþleri ile de fazla ilgilenmediðim gün gibi aþikâr…

Gark olduðum her gün her bulut.

Umuda dair hikâyeler yazmak artýk zor geliyor bana yine de bata çýka yürürken bir umut ediyorum ki ve de yemin…

Ettiðim yeminden her döndüðümde çarpýlmamak adýna defalarca tövbe ediyorum aslýnda biliyorum da geç kaldýðýmý ve genç kalan ruhumla defalarca vurgun yesem de ve vurulduðum yerden þiirler asarken asýlý kaldýðým o kancada gidip geliyorum ve kýrýk kanatlarýmla uçuþan alýcý kuþlara eþlik ediyorum ve tam da dokunacakken…

Elbet dokunamadýðým kaderim ve dokuduðum kederimle okumaksa hikayemi bilmiyorum da bir sonraki günün ne sunacaðýný ve sadece bekliyorum zamanýmýn dolmasýný ve göz çukurlarýmda yüzen küçük kayýklara binip enginlere açýlmak istiyorum ve bunu bir þekilde beceriyorum da yoksa içinde sýkýþtýðým bu ufacýk dünyadan firar edip de bunca þeyi asla yazamazdým yoksa yazmadým mý…