Düþlerini giyindin de gel gizlendiðim duvarlarýn yaslý semasýnda saklý nazarýmda, yer göðe bitiþmeden gel ve ruhun efkârýnda saklý iken alametifarikasý duygularýn, kör kuyulardan çek kurtar beni…

Ah, kibirli mevsim her dokunduðumda yüreðin sancaðýna kutsal bir görevmiþ gibi bilirim ben sevmeyi aslýnda bir öðreti bu belki de bir yanýlgý insanlara göre, hükmeden Rabbime duyduðum inanç ve sevda ve iþte delindi heybem ve iþte göðün çatýk kaþlý bulutuna gizlendim ansýzýn ve uðradýðým lanetin üstüne giyindim ben derviþ cübbemi.

Mevsimsiz bir ateþ yandýðý ne ki insanýn yakardýðýna hicret ve semazen eteklerimde tutuþan çiçekler gibi kopmalýyým belki de kökümden elbet derman bulurum Rabbimden ve dik baþlý yüreðim ezelden savurur da savurur nidalarýný belki de bir köstebek ilerleyen içimde bense gagalarken sözcükleri ve aþký tek katrede saklý olmanýn mealidir iþte sevginin yücelttiði gönül itibarý.

Düþ büfemde saklý gelecek elbet tahayyül ettiðim kadar mutluyum ve bakir bir yaylanýn ýssýzlýðýna sýzýyorum içimdeki derin sýzý gibi kuluçkaya yatmýþ sözcüklerden derliyorum hayatý ve her rengin ayrý tonunda bir duyguya denk düþüyorum renk bellediðim her sözcük ve yüreðimin atlasýnda serpiyorum heceleri.

Sessizliðe ket vuran bir gürültü ve Pazar arabalarýnda berduþlar bazen bir ç/engele takýlý nidalar ve iþte o meczup geçiyor yine sokaktan ve insanlar bir aðýzdan gülmeye baþlýyorlar.

Ýçimdeki patika kan içinde ne de olsa çýplak ayaklarýna canlar batýyor meczubun.

Aklýmýn fabrika ayarlarýna bir türlü dönemiyorum ve dönenen pervanelerden alamýyorum baþýmý ve adam hala baðýrýyor ve semt sakinleri yine kafaya alýyorlar adamý. Memnun da halinden adam aslýnda herkes memnun bense üç maymunu oynayamýyorum hani biraz daha gevþetsem dizginlerimi giriþeceðim gülen zaaf yüklü insan bozmalarýna.

Bazense gecenin sessizliðini delen o ambulans canhýraþ önünü kesmeye çalýþýyor Azrail’in ve aklýmýn iplerinde oynuyor kuklalar elbet uyku namýna denk düþtüðüm o Araf’ta kalmýþlýðýmla kifayetsizliðime verip veriþtiriyorum Allah’tan sabah ezaný yetiþiyor imdadýma ve bir nebze de olsa huzura eriyorum elbet amacým bu huzuru güne ve genele yaymak ama olan biten bunca þeyin üstüne artýk kimde huzurdan eser kaldýysa.

Günün b/ölmeleri ve her rafta farklý duygular kümelenmiþ gece oldu mu tasnifliyorum olan biteni en azýndan içimdeki daðýnýklýðý yola sokmak için düþünüyor ve yazýyorum ve düþüyorum boþluða derken hoþluklar kanat çýrpýyor ve gücüm sadece sözcüklere yetiyor gerçi kalemle de sýk sýk sürtüþüyorum ama elbet kalemi serbest býraktým mý bu sefer Rabbim yetiþiyor imdadýma.

Tek lüksüm sevmek iken bir ömür ve þimdilerde yazdýðýmýn ertesi huzurun ara katýnda buluyorum kendimi elbet çevremde kimse yok elbet ben hiç kimseyim elbet kalemim yüreðimle beraber sözcük pompalýyor tüm hýzýyla ve nabzýný almadýðým neyse þerh düþüyorum ertesi gün yeniden doðmak adýna.

Kasvetli ve aðýr bir havada asýlý kaldýðým ve Temmuzun bitiminde cayýr cayýr yanýyor yüreðim ve ülkem aslýnda tüm dünyaya hâkim sessizlik ve yanan ormanlar ve mekânlar ve bir dünya dolusu insan bir virüsle baþa çýkamamýþken bu sefer de yanan ciðerlerimizle illa ki burnuma yanýk kokusu geliyor en çok da yüreði yanmýþ zaaflardan düþen payýma ve tüm zaaflarýma kolaylýkla hükmetmeyi becerir ve de dilerken hala anlam veremiyorum olan bitenlere.

Düþ saðanaklarý kodlu ruhumda ve devasa bir ayraç iklimin kölesi s/üzgün bir yapraðým ve benim için mevsim hep kýþ nedense kýþkýþlandýðým düþ mahkemeleri solumda infaz saðýmda seccade.

Aþkýn utku ve ufkudur içimi demleyen ve yandan çarklý þehir vapuru adý ise illa ki Paþabahçe.

Görüntü maðduruyum ve ördüðüm ipliklerde saklý benim kopuk düðmelerim ve sancaðýn esintisi ah, ben…

Ülkesine sevdalý bir Türk kýzýyým içimde þeffaf bir dosya ve ayýrdýna varamadýðým mutluluk ve hüzün elbet þifreliyorum günü elbet sevecen bir gülüþe de tav oluyorum çocukluðumdan beri sevdiðim insanlar gerçi uzaðýndayým epeydir hayatýn gel gör ki sevmeyi hep bildim ve sevdim de içimde akan suyun da köpüðünde saklý iken gizem ve hazan.

Yüzüm dönük Rabbime.

Yüreðimse b/atýk aþkýn kisvesinde.

Þerh düþtüðüm sevgi ve yalnýzlýk ve ben çocukluðumun yakasýný dikiyorum ne zamanki elime alsam toz bezini tozutan aklýmla duygularýma paye veriyorum ne de olsa içimde saklý bitimsiz yazma sevdam.

Yazmasý köylü kýzýn.

Bense gümbür gümbür çaðlayan þehir kýzý ve öykündüðüm o mis gibi köy havasý belki de çeþme baþýnda nöbet tuttuðum akmayan suda saklý iken kaçkýn ruhum.

Metruk düþler sokaðýndan geçiyorum.

Geçinemiyorum da içimdeki çocukla.

Yarým asrý devirmiþ olsam ne ki ben üstün körü yaþamýþken hayatý þimdilerde yýðdýkça yýðýyorum duygularýmý þiir denen mektepte illa ki nöbetçi öðrenciyim ve fütursuz rüzgâra her dokunduðumda hissediyorum o aceleci yüreðimi ve kanatlanan duygularým bazen þiirleri uçuklatan bense uçmayý yeni öðrenmiþ yavru kuþ gibi dikkatle ve özenle seviyorum insanlarý ve hayatý.

Bazen sönen yaþama sevincim.

Bazense güneþin kavurduðu bir çöl çiçeði.

Ýklimler farazi ve ben ikilem doluyum bir yaz bir kýþ içimin bahçesi ve esefle kazýyorum topraðý sonra uzanýyorum boylu boyunca belki de ölümün ön provasýnda buluyorum eksik kalan yanýmý ve esrik düþlerle seviþiyor kalemim gözümü her kapattýðýmda baþka bir dünyaya buyur edildiðim bazense acele ile dalýyorum o dünyanýn kapýsýndan elbet tehir ettiðim her þey için de dünde onlarca kapýyý vurup çýkmýþken.

Akordu bozuk belki de þarkýlarýn ve her minvalde iç sesime alt yazý geçiyorum günde derlediðim ömür boyu dertlendiðim ne ise gecenin kýlavuzluðunda sevip yaþýyorum da kendimce.

Mahrum kýlýndýðým hiçbir þey için de gözyaþý dökmüyorum ve kaderime yenik düþtüðüm deðil için için yandýðým elbet yerdiðim yine kendimim.

Fanusta saklý bir balýk gibi sözcükleri yutmaktan çatlýyorum gün boyu ve derin bir nefes almak için kendimi geceye saklýyorum ki; gözümden düþen her yaþ için bir dize yazýyorum ve içimde saklý hazine için de ganimet biliyorum kalemimi ve pekiþen iç sesimle hemhal piþekar bir sevinçle yolumda yürüyorum.

Dün de böyle bu gün de bu yüzden arkamda kalanlarý anmamaya gayret ediyorum yetmezmiþ gibi saðýmdan solumdan çekiþtirenler ama coþkum sönmüyor ve baþkalarýnýn yerine de seviyor ve yazýyorum ve hüzün hýrkamdaki o sökük adýna yâd ediyorum dünde kalanlarý ama güzel anýyorum herkesi her þeyi ve içimdeki balon sönmeden yükseldiðim kadar yükseliyorum ne zamanki nokta koysam þiirime ya da yazýma iþte o an açýlýyor gözlerim iri iri ve kuþ bakýþý sevdiðim þehrin anahtarý ile yüreðimdeki kilidi açýyorum elbet sürmenaj olmuþ geçmiþin de tesiri ile içime kapandýðýmýn ertesi yazdýðým her cümle sayesinde kendime yol aldýðým kadar da epey mesafe uzanýrken önümde elbet kendime varmamýn da ön koþulu iken yazmanýn hikmeti…