‘’Sen bir çocuksun, annen sinirden bir de sevinçten doðurdu seni.

Yýrtýlan ipek sesiyle;

Bir çocuksun sen, bedeviler gibi ezberindeki þiirlerle bulmak zorundasýn çölde yitirdiðin yolu; yeryüzü þenliðinin azýmsanamaz bir parçasýdýr yaktýðýn ateþ, kývrýldýðýn dönemeç, açtýðýn þemsiye, kucakladýðýn yaþlý aðaç…’’(C. Süreya)

Hangi düþ’ ün saðanaðýdýr içinde saklý o sönmeye yüz tutmuþ ateþ?

Ah, hani mihrabýn tok sesinde saklý aheste bir beste

Belki de Gýlgamýþ Destanýndan firar etmiþ bir beyittir içindeki sefil çocuðun sapanýnla hedef aldýðý güneþ…

Ah, sevgili, gülkurusu düþlerinden hiç mi ödün vermezsin hiç mi yeltenmezsin yakýn olmaya hem yakinen tanýdýðým bir duygudur yakýnlarý uzak eden belki de yakýnlarda saklý neyse seni uzak kýlan.

Resmi yok duygularýmýn sadece þiir olmaya ant içtim gecenin firarýnda sersem sepelek uykularýmdan kaçýþlarým.

O sergüzeþt bestelerdir yüreðin fevri sesinde saklý bir nota gibi baðrýna bastýðýn þarkýda saklý bir nakarat ya da seyyah yüreðinle hedefi olduðun þafak ve iþte gece arýndý kirinden sense kinaye yüklü günden kaçtýn gecenin ferine sokulduðun yetmezmiþ gibi namzetsin madem dünde kalýþlara sadece ah, etme o yetim yüreðine varsýn sitayiþte bulun yeryüzün endamlý kollarýnda düþlerin serildiðin yetmezmiþ gibi bir gül bahçesine meylet ne zamanki dara düþsen daraðacýndan kurtulduðun günlere de þükret.

Yýldýzlardýr þiirin mahlasý.

Þahikasý ömrün bazen o kýsýr döngüde kýstýrýlmýþlýðýndýr gökte tuttuðun nöbette yeryüzünde asýlý olduðun o dilek aðacýnda.

Mýsralar kuram dýþý.

Meylettiðin masallarsa sýra dýþý.

Sýrdaþýnsa kalem fink attýðýn cümlelere bir kez daha uzan ve kapat gözlerini açýk tuttuðun yüreðine de ver veriþtir hem kim dedi sana durduk yere sev diye?

Melankoli yüklü gönlün kýyýlarýna vuran düþler gibi belki de mesnetsiz ithamlarla boðulduðun kâbuslar gibi.

Neresinden tutsak kopuyor elinde kalýyor iþte hayallerin: sýrtlandýðýn mazini dünde býrak yeter ki ve kaykýldýðýn kadar mevsime sýrtýný dön ve çal sazýný çaðýr da çengini ve çivisi çýkmýþ dünyanýn da tozun at.

Hüzünse içlendiðin kadar yalnýzlýðýna da kurþun sýkan lanetin varsýl bir gölgede peyda olan sýrlarýnla mesken tuttuðun aþkýn ve kelamýn yerini ne tutar hem?

Bir rüya ise içini didiklediðin.

Bir riya ise gözlerine baka baka yemin edip de seni sevdiðini söyleyen dostlarýna da sitayiþ et yeri geldi mi hem yersiz yurtsuz yüreðinin tek sahibi deðil mi ki Rabbin baþa sar filmi ve hala çocuk yüreðinle kaldýðýn oyun bahçesinde nasýl ki bir baþýna býrakýldýn okul bahçesinde dön etrafýnda ve kapa gözlerini ve baþla geriye saymaya.

Uzandýðýndýr s/onsuzluk.

Yakýn bildiðin elbet onsuzluk.

Aþkýn müdavimi iken yüreðin varsýn kabrin olsun kalemin.

‘’Bütün evler boþaltýlmýþ, herkes dýþarý dökülmüþ; taþýtlar adam almýyor, sinemalar týklým týklým, sokaklarda insan baþlarýndan bir nehir…(C. Süreya)

Yýrtamazsýn o suni derisini yeryüzünün ve karþý koyamazsýn düzene yine de tek çýkýþ yolun var, senin çocuk sadece avunduðun da deðil savunduðun masumiyetini mademki bu güne taþýdýn.

Hýrpani bir gülüþse ensene yapýþan ve alaylý bakýþlarý zemherilerde nöbet tutan iblisin ve ihanet eden kimse kardeþine ve Rabbine sen nasýl ki sadýksýn inancýnla ve safiyetinle dik duruþunla selam ver yerde gökte uçan nefislere ve ölü ruhlara da feyiz ver.

Aþkýn hatýrýna çýktýðýn yolda.

Tutanaklara geçecekmiþçesine iç sesin.

Baskýn olsa da dýþ sesin münazarasýný yapma asla ve kalp gözüne duyduðun þükür ve minnetle kucakla tüm mazlumlarý ve yetim baþlarýný okþa tüm çocuklarýn yüce Peygamberimizi örnek alýyoruz madem kul hakký yeme ve komþunu sev hatta tüm kâinatý ve içindeki bozgunu da sevginle uðrat bozguna ve külliyesi iken duygularýn dünyadaki adaletsizliðin Rabbine duyduðun inançla bekle tezahür etmesini Ýlahi Adaletin.

Suskunsun.

Susuz kalmýþ bir çöl çiçeði misali.

Býkkýnsýn da üstelik.

Lafý uzatma ve düþ yola, çocuk ama baþýn asla düþmesin öne ve çocuk masumiyetinle sýrdaþ meleklerine uzat yüreðindeki boþluðu ve yüz görümü hayallerle avut içindeki soðuk iklimi ve düþmediðin kadar da varsýn düþ insanlarýn gözünden yeter ki kalp gözünü ihmal etme ve durmaksýzýn sev ve koþ sadece Rabbine cebinden dökülen çakýl taþlarý ile varsýn takip etsin göçmen kuþlar ayak izini ve içindeki sessizliði sonlandýr kalp atýþýnla ve atamadýðýn kadar yükünü serbest býrak hayallerini ve yaþarken uçmanýn ilmine vakýf ol.

Hürmet ettiðindir kaderin.

Yazabildiðin kadar da yaz mademki yazgýna razýsýn.

Hikâyeler ör saçlarýnda mevsimin sonra þerh düþ hüzne ve rüzgârý sar sarmala içindeki efkâr daðlarý yok olsun yeter ki yok olmadan nefesinle nefsine hâkim ol ve boðazýna sarýl iblisin ve uyruðu olmayan acýlarýna da sýký sýký sarýl katýk ettiðin sabrýna inan içindeki imleci sun sözcüklere varsýn sözcükler alsýn yüreðindeki zehri ve Ýlahi Aþkýn dokunulmazlýðýnda dokunduðu her þeyde aþký hisset ve bölüþtür sevgini ve bölün binlerce parçaya ki sonlanmasýn hayallerin ve umudun.

Nüansý iken aþk evrenin.

Nüktesi iken sözcükler o ufacýk yüreðinin…

Ey, çocuk, dinle beni ve dinlenmeden yaþa ve sev ve diren ve diret ve þerh düþtüðün kadar dürüstlüðe ve gerçeðe…

‘’Yarýnýn çocuklarýna,

Yýrtýlan ipek sesiyle…

Hep alçak sesle konuþan

Biri de vardý ki

Kederini soylu kýlmak için

Yüreðindeki kurþun yarasýna

Aþktandýr derdi…’’(C. Süreya)

Hangi iklimsin söyle?

Hangisidir þiarýn? Sadece dinle.

Göðün menkýbesi iken þiirler aþka da methiyeler dizen yüreðinle çýktýðýn yolda sadece belle iyiliði ve iç sesini ve göðün konuþlandýðý o dipsizliðe de þart koþ:

Seni sen yapan hayallerindir ve bitmeyen sevginin da haletiruhiyesinde saklýdýr sonsuzluðun mizacý yeter ki sokulduðun kadar koynuna kaderin ve bilinmezin bil de reþit kýlýndýðý iç sesinin ve aþký ziyan edenlere inat illa ki özleme ve aþka biat sadece yürü bildiðin yolda ve sapmadan rotandan sarpa sarsa da bunca sýkýntý ve tasan pes etme yüreðindeki uyruk ve de buyruktan…