SON ÞARKI

hakan.

Bugün yirmi sekiz haziran. Eþimden ayrýlalý tam altý yýl oldu. Oysa ne kadar güzel baþlamýþtý. Daha öðrenci olduðum zamanlar, þu an çalýþtýðým bankada görmüþtüm onu. Sýcak bir mayýs günü öðleden sonra sýra numaramý almýþ öylece dalgýn dalgýn sýrayla yanýp sönen numaralarý izliyordum. O kadar boþ koltuk varken gelip yanýmdaki koltuða oturmuþtu tüm güzelliðiyle. Gözlerinin rengini, saçlarýnýn sarýlýðýný, sað yanaðýndaki gamzesini günler sonra fark edebildim. Zira o gün bir kez olup kafamý çevirip de bakamamýþtým yüzüne. O gün ne yüzündeki masumiyete ne de gülümsemesinde ki sýcaklýða vuruldum. O gün hepi topu sadece ve sadece içime iþleyen sesine âþýk oldum. Konuþtuk uzun uzun, havadan sudan boþ boþ ondan bundan. Benim okulum yeni bitmiþ onunki o sene baþlamýþtý. Ben bankacý olmak için okumuþtum bu zamana kadar. O da eczacýlýk fakültesini tercih etmiþti. O gün sohbetimiz nasýl baþladý nasýl sürdü de konu, boþ ver eczacýlýðý falan git de bir bankacýyla evlenene geldi inanýn bende bilmiyorum.

Çok sürmedi gerçekten okulu yarýda býraktý. Ben bankada iþe baþladým ve o da bir bankacý ile evlendi. Evliliðimizin ilk günlerinin masal gibi olduðunu söylememe gerek yok sanýrým. Bir oðlumuz oldu adýný Çýnar koyduk. Bizim için dünya Çýnar’dý. Çýnarýmýz büyüdükçe anladýk ki bizim tek ortak noktamýz sadece çoðumuzdu. Ne zevklerimiz birdi ne beklentilerimiz. Küçük laf atýþmalarýmýz her geçen gün büyüdükçe büyüyor kavgalarýmýzýn þiddeti her geçen gün artýyordu. Allah þahit bir kez olsun vurmadým. Vurduysam eðer taþ olsun bu ellerim bu bedenim. O kadar da insanlýk dýþý deðilim. Hatta Çýnar etkilenmesin diye her kavgamýzý diðer oda da yaptýk. Bir kez olsun onun yanýnda tartýþmadýk. Her yirmi sekiz haziranda oturup düþünürüm kavgalarýmýzýn nedenini. Sonuç mu? Geçtim ceviz kabuðunu doldurmasýný o kabuðun içine atacak bir tane bile elle tutulur neden bulamýyorum. O kadar nedensizliðe raðmen daha yavrumuz beþ yaþýnda iken þiddetli geçimsizlikten ilk celseden ayrýldýk. Çýnar’ý mahkeme bana verdi, ikimizin de ortak kararý o yönde olmuþtu. Annem bakacaktý çocuða, ben erkek baþýma ne anlarým el kadar yavrudan. Çok çok hafta sonlarý gezdiririm bazen maça falan gideriz, kendine bir de bilgisayar alýrým beni aramaz bile diye düþünüyordum. Zira öyle de oldu.

Evliliðim bittikten birkaç yýl sonra bir gönül titremem daha oldu. Çalýþtýðým bankanýn baþka bir þubesinde çalýþýyordu. Arkadaþlar tanýþtýrmýþtý. Korktum evlenmekten. Ayný duygularý yaþamaktan, ayný acýlara tuz ekmekten bir de Çýnar’ýn tepkisinden çekindim. Zaten bu aralar yaramazlýðý üstünde. Ergenlik dönemleri diye çýkarmýyoruz sesimizi. Radyolara takmýþ kafayý beyefendi. Nerede bir radyo görse alýp parçalýyor. Kimin olursa olsun. Ýlk bizim evdeki radyoyu kýrmýþtý. Çocuktur dedik geçtik. Daha sonra annemlerin, halasýnýn, dayýsýnýn ve anneannesinin radyosunu kýrýnca kýzdýk biraz derdin ne diye. Hiç, diyor “sadece gýcýk oluyorum radyo görmeye” diyor baþka bir þey demiyordu. En son okulda müdür yardýmcýsýnýn radyosunu parçalayýnca çileden çýktým. Epey bir baðýrdým azarladým. Ne dediysem boþ… Karþýma geçip de “ne yaparsan yap ömrüm boyu radyolarý sevmeyeceðim iþte banane” demesin mi? Ne halin varsa gör dedim kapattým konuyu.

 Evlilikten birazda kendim için kaçtým; tekrar bir sorumluluk almaktan, baðlý olmaktan korktum. Böyle çok rahatým. Çýnara babaannesi bakýyor el bebek gül bebek. Ben istediðim zaman istediðim yerde olabiliyorum. Ne hesap soraným var ne karýþaným. Ne ister ki insan Allahtan daha. Ah bir de þu yirmi sekiz haziranlar olmasa…

filiz.

Bu gün yirmi sekiz haziran. Hatýralar çaldý yine kapýmý. Mayýs sýcaðýnda bir gün koþar adýmlarla girmiþtim bankaya. Babamdan para isteyeli dört gün olmuþtu. Tekrar arayýp soramamýþtým para attýn mý diye. Biliyordum durumunu. Olsa göndermez miydi? Tek kuruþuna dokunmaz yollardý tüm parasýný. Ama yoktu iþte. Kýt kanaat geçiniyorduk. Annemin rahatsýzlýðý da tuzumuz biberimizdi. Zaten eczacý olmayý da en çok annem için istiyordum. Onun tüm ilaçlarýný sorunsuz temin edebilmek en büyük hayalimdi.

Hesabýnýzda para gözükmüyor diyen banka memuruna emin misiniz bir kez daha bakýn lütfen diyecek en son kiþiydim. Eðer para olsa daha çok þaþýracaktým iþte o zaman bir daha bakmasýný isteyecektim. Tahminimde yanýlmamýþtým, hesabýnýzda para yok sözünü duyar duymaz kendimi biran önce dýþarý atmak istedim, yapamadým. En yakýn koltuða attým kendimi. Birkaç dakika sonra fark ettim onca boþ koltuk varken genç bir erkeðin yanýna oturduðumu. Adý Hakan’dý. Okulu yeni bitirmiþ, en büyük hayali bankacý olmaktý. Allah var yakýþýklý, kaþý gözü yerinde, konuþmasý insana güven veren biriydi. Konuþtukça konuþtuk. Bir ara öyle bir kaptýrdýk ki kendimizi sohbete, konuyu evlenmeye bile getirdik. Boþ ver eczacýlýðý falan git de bir bankacýyla evlenen dediði zaman tek sorum o bankacý annemin ilaçlarýný alýr mý oldu. Tabi ki alýr cevabýna hiç düþünmeden tamam evlenelim dedim.

Þaka gibiydi. Ýlk defa gördüðüm bir adamla evlenmeye karar vermiþtim. Kalbime kandým. Çaresizliðime aldandým. Parasýz okuyamayacaðýmý sandým. Býraktým okulu o gün eve döndüm. Çok sürmedi ve bir bankacý ile evlendim. Evliliðimizin ilk yýllarý çok güzeldi. Annemin hiçbir ilacý eksik deðildi artýk. Annem eskisinden iyiydi. Bir de çocuðumuz olmuþtu. Adýný Çýnar koymuþtuk. Dünyamýz olmuþtu Çýnar. Hakan müthiþ bir baba müthiþ bir eþti. Ta ki annesinin “yeter oðlum nereye kadar bakacaksýn kayýnbabanlara” diyene kadar. Ýki ayaðýný kaybetmiþ babam çalýþamýyordu. Annemin hastane masraflarýna yetiþemiyordu. Hakan ilk önce babama yaptýðý yardýmlarý kesti. Sesim çýkmadý. Annemlerin ayda üç beþ kuruþ elektrik su faturasýný yatýrmayý býraktý. Bir þey diyemedim. Onlara giderken her zaman alýþveriþ yapar dolaplarýný doldururduk onu da býraktý. Hatta annemlere gitmeyi bile unuttuk son zamanlarda. Gözyaþlarýmý hep içime akýttým. Ancak annemin ilaçlarýný almaktan vazgeçtiðinde çýldýrdým. Zira söz vermiþti o bankacýnýn o ilaçlarý alacaðýna. Ve bir yirmi sekiz haziranda ayrýldým.

Çýnar’ý istemesem de babasýna býraktým. Ona baka bilecek gücüm yoktu. Nafaka talep etmemiþtim. O adamýn tek kuruþunu bile görmek istemiyordum. Biz ayrýldýðýmýzda oðlumuz beþ yaþýndaydý. Þimdi on bir yaþýnda. Çocukta bunalýmda belli, kafayý da radyolara takmýþ. Nerde bir radyo görse kýrýp parçalýyor. Annemin de babasýndan yadigâr radyosunu kýrmýþ en son geldiðinde. Zaten televizyon olmayan ev iyice bir sessizleþti bugünlerde.

Evet, ben okulu yarýda býraktým bir eczacý olamadým ama bir eczanede iþ buldum çalýþýyorum. Haftalýðým bizim geçimimize zor yetse de annemin tüm ilaçlarýný alabiliyorum. Ýnsan baþka ne ister ki Allah’tan, keþke her gün yirmi sekiz haziran olsa…,

çýnar.

Bu gün yirmi yedi haziran. Bundan tam altý yýl önce annem ile babam ertesi gün mahkemeye gidip boþandýlar. Ben onda beþ yaþýndaydým. Zaten sürekli kavga ediyorlardý. Kavga etmek için hep baþka odaya geçiyorlardý. Boþuna geçiyorlardý baþka odaya, birbirlerine o kadar çok baðýrýyorlardý ki zaten her þeyi duyuyordum. Çocuk aklýmla çok korkuyor ama belli etmiyordum. Bana da kýzmalarýndan korkuyordum. Çoðu akþam yemeðimi yer yemez uyuyacaðým diyerek yataðýma gidip gizli gizli aðlýyordum. Hiçbir zaman bilmediler ben neler hissettim. Ayrýlýrken sormadýlar bile kimde kalmak istiyorsun diye. Her konuda zýtlaþan annem babam ilk defa bir konuda ayný fikirdeydiler. Beni babama verdiler. Sorsalardý ne cevap verirdim inanýn bilmiyorum. Ýyi ki de sormamýþlar. Bir çocuðun annesi ve babasý ayrý olduktan sonra kimde kalmýþ ne farký var. Hep bir yanýn eksik hep bir yanýn yýkýk. Hiçbir zaman gözlerinin içi gerçekten gülmez. Tabi gülmeyi yalandan becere bilsen bile.

Yirmi sekiz haziran sonrasý bitti tüm kavgalarý. Bir daha hiç bir araya gelmediler. Hiç onlarý yan yana görmedim. Ben babaannemde kalýyorum. Ýstediðim zaman anneme de gidiyorum. Ama çok içimden gelmiyor gitmek. Annem beni gördükçe sürekli aðlýyor. Dedem sürekli babamý sorup aðýz dolusu küfürler ediyor. Annemi çok az görmeye baþladým son zamanlarda. Babam bana bir bilgisayar aldý annemden ayrýlýr ayrýlmaz en iyisinden. Bir sürü oyun yükletti. Bir hafta sonu maça gittik bir gün de gezmeye çýkardý beni o kadar. Kendince tüm babalýk görevlerini yapmýþ bana olan bütün borcunu ödemiþti. Son zamanlarda babamýn da yüzünü görmez oldum.

Ýlk zamanlar pek bilmedim ayrýlýklarýnýn acýsýný. Hem yetim hem öksüz kaldýðýmýn farkýnda deðildim. Ta ki anaokulunun ilk gününe kadar… Herkesi annesi getirmiþti bir tek benim annem yoktu. Çýkýþta herkesin babasý almaya geldi bir tek ben babaannemle dönüyordum. Oysaki ben o gün babaannemi deðil babamý görmek istiyordum yanýmda. Okulda herkes annesinden babasýndan bahsederken ben hep susuyordum. Tek bir kelimem yoktu dilimde. Ne anlata bilirdim ki? Arkadaþlarým annemle babamýn öldüklerini sandýlar her zaman ve hiç sormadýlar ikisi birden nasýl olurda ölür diye. Ben yokken kim bilir neler neler konuþuyorlardý. Ve çok belli bana acýyorlardý. Acýnýyor olmak ne kadar kötü bir durum anlatamam. Anneler gününün olduðu hafta annelerimiz için resim yapacaktýk. Herkes çok heyecanlýydý. Öðretmenimiz herkese resim kâðýdýný daðýtýyordu. Benim kâðýdýmý verirken sen de istersen babaannen için yap dedi. O an aðlayarak eve geldim. Bir daha da anaokuluna gitmedim. Ýlkokula baþka bir okulda gitmek için direttim. Baþka bir okula gidiyordum servisle ama pek de deðiþen bir þey olmamýþtý. Yine çocuklar arasýnda anne baba mevzusunda hep boynu bükük olan bendim hep acýnarak bakýlan bendim. Anneme ve babama raðmen öksüz ve yetimdim.

Bayram sabahlarýný hiçbir zaman sevemedim. Bir bayram sabahlarýný sevmedim bir de þu anlamsýz radyolarý. Yýl olmuþ bilmem kaç. Televizyonlar üç beþ boyutlu yayýn yaparken hala bu radyolarýn varlýðý delirtiyor beni. Dayanamýyorum radyo görmeye. Nerede görsem, kimin olursa olsun kýrýp parçalýyorum. Ömür boyu da geçemeyecek nefretim biliyorum.

Doðum günümü kutlanmasýna da izin vermiyorum kendimi bildim bileli. Ýlk zamanlar annem ayrý babam ayrý kutlardý. Annem evde kendi yapardý pastamý. Babamda gider en pahalýsýndan alýrdý anneme inat. Ben ne doðum günü istiyordum ne de pasta. Annemle babam ayný koltukta yan yana oturup birbirine gülümsemeleri benim için en büyük hediye olurdu. Olmadý. Her zaman mumlarý üflemezden önce tutturduklarý dileklerimin hiçbiri gerçekleþmediði için artýk kutlatmýyorum doðum günümü.

Annen baban ayrý olunca hayallerinde olmuyor. Hep bir yarým kalýyor meseleler. Aþka meþke uzak kalýyorsun en azýndan. Korkuyorsun sevmekten, sevilmekten. Evlilik aklýnýn ucundan bile geçmiyor. Hatta evlenmemeye yeminler ediyorsun. Yaðmur yaðmýþ, þimþek çakmýþ umurunda olmuyor; gidip sarýlacaðýn bir kucak olmayýnca. Okulda aldýðýn aferinin bir anlamý kalmýyor; gelip anlatacaðýn biri olmadýkça. Annenin ve babamýn sana olan sevgisine bile inancýn tükeniyor. Aklýnda hep ayný düþünce; beni sevselerdi ayrýlmazlardý. Ya da; madem ayrýlacaktýnýz benim suçum neydi? Sana gösterilen ilginin bile bak ben annenden veya babandan daha iyiyim diyebilmek için olduðunu düþünüyorsun sürekli.

Annen baban ayrý olunca yemeklerin bile tadý olmuyor. Çocukluðunu da yaþayamýyorsun tam olarak, þýmara bileceðin kimse olmayýnca evde. Resim defterinde hep birkaç sayfa eksik oluyor. Aslýnda yapýyorsun annenle babanýn resmini ama kimse görmeden yýrtýp atýyorsun. Yaptýðým kaç resmi çöpe attýðýmýn sayýsýný ben bile bilmiyorum.

Annen baban ayrý olunca hasta olmaktan da korkuyorsun. Ateþlenince baþýnda bekleyenin hep eksik kalýyor. Garip garip huylarýn oluyor. Mesela ben radyolara takmýþ durumdayým. Nefret ediyorum o aletlerden. Onu icat edenden de nefret ediyorum. Onu üretenden de. Garip garip düþlerin oluyor. En garip düþüm de bilim adamý olmaktý benim çocukken. Bilim adamý olup ilerde boþanacak kiþileri söyleyen bir makine icat etmekti en büyük arzum. Gaybý yaratandan gayrý kimsenin bilmeyeceðini öðrendiðim gün vazgeçtim o hayalimden. Çocuk aklýmla bilim adamlýðýndan vaz geçince devlet baþkaný olma hayalleri kurdum geceler boyu. Yürürlüðe tek bir kanun tek bir yasak koya bilmek için; çocuklarý olan çiftlerin boþanmasýný yasaklayan. Annem ile babamýn kavgalarý aklýma geldikçe vazgeçtim bu düþümden de.

Bugün yirmi yedi haziran ve ben bir bugünden bir de þu aptal radyolardan nefret ediyorum. Hem de bugün benim doðum günümken. Doðum günlerimi kutlatmamamýn tuttuðum dileklerin boþa gitmesi ile hiçbir ilgisi yok aslýnda. Bundan tam altý yýl önce bir doðum günüm sonrasý annemle babam balkonda oturup ilk defa kavga etmeden konuþuyorlardý. Babam çay annem kahve içiyordu. Yaný baþlarýnda küçük bir radyo kýsýk sesle çalýyordu. Sürekli eski þarkýlar çýkýyordu radyoda. O kanal zaten Türk Sanat Müziðinden baþka yayýn yapmazdý. Ertesi gün annemle babamýn mahkemesi vardý. Yolun sonuna gelmiþlerdi. Benden saklýyorlardý güya. O gecenin sabahýnda boþanacaklardý. Yarýný deðil de hep geçmiþi konuþtular uzun uzun. Ben de balkonun olduðu karanlýk oda da gizli gizli onlarý dinliyordum. Ýlk günü konuþtular. Bankada tanýþtýklarý günü… Babam annemin yüzüne bakamadýðýný anlattý; annem neden okulu býraktýðýný. Babam nelere bunaldýðýndan bahsetti; annem sadece ilaçlar dedi baþka kelime etmedi. Ýkisi de uzun uzun sustu. Radyoda birbirinden güzel þarkýlar çýkýyordu. Biliyorum ikisi de yarýn ki mahkemeye gitmek istemiyordu. Ve artýk kavgalarý bitecek ilk zamanlardaki kadar mutlu olacaklardý. O gece uzun sessizliði babam bozdu. “Hadi, sýradaki þarkýyý bizim þansýmýza tutalým. Þarký ne derse onu yapalým. Bakarsýn yarýn…” radyoda çýkan þarkýyý duyunca sözlerinin devamýný getiremedi sustu. Birlikte dinledikleri son þarkýydý. O kanal ömrü hayatýnda ilk defa yabancý bir þarký yayýnlamýþtý. Annem “görüyorsun biz birbirimize bu kadar uzak bu kadar yabancýyýz” diyerek kalktý masadan.

Annemin aklýnda sadece annesinin ilaçlarý vardý. Babamýn da kocaman bir gururu… Ýkisinin de umurunda deðildim ben. Ve çok iyi biliyorum o gece o masada o radyo olmasaydý annemle babam benim doðum günümün ertesinde gidip boþanmazlardý. Keþke her gün yirmi yedi haziran olsaydý da radyolar hiç olmasaydý…

.