DÜN VE BUGÜN KOMÞULUK ÝLÝÞKÝLERÝMÝZ

                      Ahmet AYAZ

Gaziantep Güneþ Gazetesi 31 Aðustos 2021

……………………………………………..

       Bugün siz deðerli okurlarýma çocukluk yýllarýmdan bir kesit sunacaðým. Belki günümüz insanlarýnýn yaþantýlarýnda inþallah  bir farklýlýk olur diye düþünüyorum.

       1950 yýllarýnýn baþýnda ve benim çocukluk yýllarýmda, rahmetli babam Halaf Ayaz anne annemi ve biz 6 kardeþi köyde rençberlik ederek geçimlerimizi saðladýðý yýllarda. Daha sonra bað-fýstýk-sulu tarlamýz oldu. Fakat o ayrý bir konudur.
       Babam, Komþularýmýzdan Hasan Kont, Mustafa Taþkýran güz vakti ev içeri girimi derlerdi o mevsime. Bunlar Eski Þýra Hanýndan birer teneke 18 Kð. don üzüm Pekmez alýrlardý.  Bir gün  babam ile Hasan Kont pekmez almak için yine Eski Þýra Hanýna giderler. Bunlar geçimlerini zorluklar içinde kazanan insanlardýr.  Giderler ama, Mustafa Taþkýran uzun süredir hastanede yatýyor, bir iðne bir iplik kalmýþ diyorlar. Yani çok zayýflamýþ anlamýnda. Yanlarýnda Mustafa Taþkýran yoktur. Bunlarýn hepsi rahmetli oldular, Allah rahmet etsin. Babam  yüzünü Hasan Konta çevirerek “Komþu bu pekmezi her zaman biz üçümüz alýrdýk. Fakat komþumuz Mustafa Taþkýran hastanede hasta yataðýnda yatýyor. Benim üzerimde param var. Ben bir teneke de Mustafa Taþkýrana alýp evine indireceðim. Ýyileþirde hastaneden çýkýp, paramý verirse alýrým. Veremez ise helal hoþ olsun” diyerek, bir teneke de alýp Mustafa Taþkýranýn evine indiriyor. Allah saðlýk verdi Mustafa Taþkýran amca hastaneden çýktý ve uzun süre yaþadý. Babamýn parasýný da ödedi.  Fakat yýllarca babama “Halaf ben hastanede yatarken eþim Nuriye yanýma gelip de Halaf Edem bize bir teneke pekmez getirdi” deyince, bu söz sanki bana güç verdi derdi. Bu olay geçimlerini zor kazandýklarý bir devirdi. Þunu da diyebilirim çok zaman bir paket tütünü almaya paralarýnýn olmadýðý bir zamandý. Öyle zamanlar artýk, bir daha gelmez inþallah diyorum. Mahallemizde bir Zelluh Teyze vardý. (Zeliha Kont) Kendi çocuklarýnýn annesi deðil, bütün mahalle çocuklarýnýn annesiydi. Bir Leyla Abla vardý, (Leyla Düver Kont) Ýnanýn adlarýný anarken gözlerim yaþarýyor. Bir insan ancak o kadar insan olabilirdi. Yoksulluk içinde büyüyen insanlar, yürekli, yiðit ve bonkör olurlar. Ellerindeki yarým ekmeði yoksul insanlarla paylaþýrlar. Ben Yakacýk Köyünün deðerlerini tarihe taþýmak istiyorum ama, gücüm yetmiyor. Lütfen beni baðýþlayýnýz.

       Bir de bu günlere dönelim. Yukarýda doðup büyüdüðüm Yakacýk Köyünden söz ettim. Tam 49 yýldýr Gaziantep’in Karakabir, Saçaklý, Ýnönü, Düztepe, Kolejtepe, Konak gibi bir çok mahallelerinde tam 35 yýlýmý yaþadým. 2007 yýlýndan buyana, Þahinbey’e Baðlý  7 Tepe Mahallesinde  Ayaz Apartmanýnda ikamet etmekteyim. Apartmanda büyüklü küçüklü tam 30 aile ikamet etmektedir. Bunlarýn 11 tanesi ev sahibidir, deðerleri kiracý. Komþuluk iliþkilerimizi ne sen sor, nede ben söyleyelim. Yer ve mekan mý deðiþti? Yoksa insanlar mý deðiþti? Bilemiyorum. Herkesin yokluk içinde yaþamla mücadele ettikleri günlerdeki, sevgiyi, saygýyý günümüzde görmeye hasret kaldým. Ama inanýyorum Yakacýk Köyünün görgü kurallarý gençlerimize de yansýmýþtýr. Adým gibi inanýyorum. Þunu söylemeden geçemeyeceðim. Atilla Karaduman bir gün Rahmetli Erol Yücelin Haber Gazetesinde çay içip sohbet ederken,”Erol Kentli, fakat köylü kafalýdýr. Ama sen köylüsün ama, köylü kafalý deðilsin” demiþti. Köyden kente taþýnan, tahsilden, terbiyeden, edepten nasibini almayan, bazý köylülerin de azizliðini burada anlatmak çok zor. Ancak Allah  islah eylesin diyorum. Baþka da diyecek söz bulamýyorum.

       Saygýdeðer okurlarým. Beni unutmayýn, sizler ile yeniden buluþalým. Hoþça ve dostça kalýnýz.