BEN EYLÜL’ÜM

Ben Eylül’üm;
halim tarumar.

Yapraklarým dökülür bir bir

Ben Eylül’üm;

Sararmýþ sayfalardaki dizelerim silinir ,
Ne yaþanmýþ aþklar kalýr,

Ne sevdalar,

Ne aldanýþlar.

Baharda yok olur yazda

Þiirler sadece hazandýr.

Ben Eylül’üm

Rüzgarým eser sarý buklelerinde

Kakülünden damlar hatýralar.

Elasý solmuþ gözlerinin
ruhun da mevsim sonbahar

Ben  Eylül’üm
yorgunum ,bitkinim

Bahardan arta kalan anýlarým var
hepsi bölük pörçük

Tazeliðini yitirmiþ iki büklüm

Ben Eylül’üm;

Gecelerim soðuk ve ayaz

Gecelerim  sessiz ,kimsesiz

Rýhtýmda demirlenmiþ

Eski bir gemi

Yolcularda bahar artýklarý,

Bir o kadar hüzünlü

Ben Eylül’üm;

Uyanýrým kaybolmuþlarýn sabahýna,

Uyanýrým dünden kalan zamana,

Ben Eylül’üm;

Rüzgarlarda söylüyor bunu boranda.

Saniye kara